Met enkele heerlijke bikepack avontuurtjes achter de rug en vooral enkele in het verschiet was de goesting groot om asap een nieuw avontuurtje op de mtb te beleven. Aangezien de ACT-3 in de boeken staat als kleinere broertje van de ACT-5 en er enkele locale amigos deze op hun agenda hadden gezet besloot ook ik m’n wagon aan te pikken en me in te schrijven voor dit pack avontuurtje het eerste weekend van mei. Zo stond ik dus opnieuw in Eupen om rond 13u op een woensdag middag met ongeveer 60 andere zotten te vertrekken voor pakweg 470km bikepack/mtb plezier. Het was woensdag middag de zon scheen volop en de voorspellingen voor de komende dagen werden enkel maar slechter! Met als apotheose, sneeuw van vrijdag op zaterdag nacht, jawadde! We vertrokken per 20 ongeveer en al snel was de koers open. Iedereen klaar om het beste van zichzelf te geven. Het is eigenlijk geen koers maar ook hier lieten de meesten zich meedrijven op een stroompje adrenaline, testosteron of ander mannelijk stier hormoon waardoor het duidelijk was dat iedereen zo snel mogelijk wou binnen zijn. Ik reed m’n eigen tempo en kon lekker opschuiven in het pakje. Na 35 km en niet eens zo een gevaarlijke afdaling voelde ik m’n achterband leeglopen, deju das vroeg. Geen paniek, ff controleren waar de melk uit kwam en dan hopelijk verder karren. Helaas, geen lek te zien. Ff bijpompen en terug weg! Nog geen 10 kilometer verder, vanair zonder air! Ik had al een vermoeden dat het ventiel van den tubeless niet goed meer afsloot en dat werd hier stillaan duidelijk. Stoppen, binnen band steken en weer verder. Uiteraard zijn er zo kort na de start al heel wat kaddees op dat kwartiertje me voorbij gekomen maar het is nog 450km, in bikepacken is een lekke band een peanut! Ik kan lekker blijven karren, kan m’n bidonnen in Heimbach vullen, dat is ondertussen in Duitsland en heb priviand in overvloed. We zitten dan ongeveer 70km op het parcours. Het is uiteraard nog vroeg, de avond jong, de benen goed, de moraal toppie en de band blijft hard. Rije rije rije, heel mooi, op en af, snel en traag! Het begint te schemeren en haal de lichtjes boven. Ik weet dat er rond kilometer 140 een camping is met een winkeltje en restaurants. Ik geef redelijk buzze en kom net voor 22 daar aan! Bidonnen andermaal vullen, broodje eten en weer verder! Ik heb een paar keer haasje over gespeeld en rij nu op een derde plek, toppie toch! Ik blijf “rustig” verder bollen en kom rond kilometer 190 een hutje tegen. Het is ondertussen bijna 01u30 en hogen tijd om erin te kruipen. Een overdekte hut, das slaapzak uitrollen, tandenpoetsen, matje opblazen en knorre maar! Enkele uurtjes later, ik denk zo rond 5u10 zit ik alweer op de fiets. Na een tijdje bollen zie ik Gert-Jan voor me uitrijden. Ik ken hem nog van een vorige ACT-5 editie en we bollen samen verder. Ik vraag hem waar hij z’n eerste shop moment van de dag gepland heeft en zo staan we samen rond 8u in een tankstation niet ver van de route, op ongeveer 230km van het parcours samen te ontbijten en ons van de nodige proviand te voorzien. We zijn ondertussen al een tijdje Luxemburg binnen gebold en de technischere en mooiere passages komen er stilaan aan. We stappen naar gewoonte regelmatig af op de "te" technische stukken of om risico’s op gewoonweg te gevaarlijke of niet berijdbare wandelpaden te vermijden. Op een singeltrack op een steile flank gaat het voor den deze echter stevig mis. Om de één of andere reden verlies ik de balans op m’n fiets, tuimel naar de verkeerde kant en tuimel enkele meters naar beneden. Na wat gerollebol kom ik uiteindelijk tegen een boompje tot stilstand. Gert-Jan die vlak achter me reed vraagt me op ik nog”Alive” ben en is zelfs redelijk verbaasd wanneer ikzelf terug recht kom. Wonder boven wonder want als ik naar boven kijk besef ik dat dit veel erger had kunnen aflopen. Het enige waar ik last van blijk te hebben zijn m’n ribben en m’n rug. Ik klauter terug naar boven (een hele onderneming trouwens met een bepakte fiets) en meet daar even de schade op. Ik kijk m’n fiets even na en moet toch even bekomen. De ribben zijn duidelijk geraakt maar ik kruip toch maar op m’n fietske. GJ is ondertussen verder gereden en ook ik zet m’n weg verder. Nog even op de adrenaline maar dan klaart deze roes toch stilaan op en is het duidelijk dat lekker fietsen er niet direct meer inzit. Elk bultje of putje dat ik neem is pijnlijk, op en af de fiets springen doet evenmin deugd en de fiets ergens over tillen is telkens een heuse onderneming. Ik weet dat het nog een heel eind is en in het kopke zit het even niet heel goed. Eigenlijk ben ik net over halfweg, de zwaarste en meest technische passages moeten nog komen en de ribben willen duidelijk niet meer mee! In Esch sur Sûre neem ik een colaatje en 5’ bezinning. Ik ben na de val toch al ruim 20km opgeschoten, heb een interview met den Berten overleefd en besluit sowieso door te karren! Een DNF heb ik nog nooit moeten melden en ook nu ben ik dat niet van plan ! Rond 16u kom besluit ik opnieuw een stukje van het parcours te gaan en wat extra proviand in de lokale Carrefour op te slaan. Ik ben ondertussen een dikke 330km onderweg. Tijdens m’n stopje trekken ze de hemelsluizen open, ik duikel m’n kw op uit de zadeltas, haal de beentsukken boven en zet m’n weg verder. Ik heb gelukkig een dikke regenjas gekocht met het oog op Kirgistan en ben eens benieuwd wat dit nieuwe spel allemaal aan kan. Het stopt niet meer met regenen, de temperatuur zakt maar in m’n pak blijf ik lekker droog en bovendien lekker op temperatuur. Om 20u kom ik in La-roche en Andenne aan. Ik kan me niet bedwingen en pak een fritje met een curryworstje vlak aan de kerk. Al snel zit ik terug op de fiets en klim het inmiddels donkere en nat bos in. Ik besluit zo lang mogelijk door te rijden en hoop een mooi wandelaarshutje ofzo tegen te komen. Rond middernacht vind ik na even zoeken een ideale plek. Een overdekte hut met enkele banken en tafels die een ideaal bed/droogrek vormen. Ik trek m’n natte kleren snel uit en probeer op de bank m’n bedje te maken. De ribben pruttelen serieus tegen maar ik val toch redelijk snel in slaap. Gedurende de nacht schiet ik een paar keer wakker, normaal het sein om terug te vertrekken. De drang om asap terug op de fiets te zitten is niet direct daar en ik blijf nog lekker snoezen tot een uur of 6. Moeizaam trek ik m’n redelijk droge kleren terug aan en vertrek voor de laatste 70km. Hopla, binnen bollen dus. Nog wel eerst ff de hoge venen over dus echt binnen vliegen is het nu ook weer niet. Met nog 30km te gaan duik ik nog even Spa binnen voor een lekker broodje en ne warme choco. Het “klassement” kan mij al lang gestolen worden en da broodje smaakt, Amaai! Vanaf Spa is het vrij vlot rijden tot in Eupen. Ik kom daar rond 13u30 aan en ben dus iets meer dan 48u onderweg geweest. De ribben hebben het nu wel volledig gehad. Een douchke en wat droge kleren doen deugd. De rest van de Zandvliet boys zijn nog onderweg. Zij hebben een heel deel supporters opgetrommeld en samen met hen ga ik naar de bikers opzoek. Het zal een lange nacht worden om de eerste boy te zien arriveren! Een uurtje later komt den tweede binnen gegleden. Pittig nachtje, het is begin mei en er ligt 10cm sneeuw als we terug wakker worden.... Amaai zij die nog onderweg zijn!! Ik blijf nog een paar uurtjes in Eupen alvorens terug naar Zandvliet af te zakken. De week erop toch maar ff een plaat laten pakken, conclusie: twee gebroken en enkele gekneusde ribben. ‘T is eigenlijk straf dak den toer nog heb uitgereden!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten