Finishen aub... Rit 7: Trento - Arco

Vandaag de laatste... Na het debacle van gisteren vandaag vraagtekens?? Kan de schnitzel voor wonderen zorgen zoals de steak en het glas wijn ooit Floid Landis nieuwe "vleugels" gaf?? Een beetje gelaten staan we in de box, gefocused op plek 15. We worden alweer onder begeleiding de stad uitgereden en daar is het meteen bingo. Een erg steile opener, alweer asfalt. Het duurt een tijdje en we kunnen eigenlijk best een mooi tempo ontwikkelen. De opener is lang vandaag, in bijna 25 klimmen moeten we 1500Hm overwinnen. Op de iets vlakkere stukken heeft Jeroen het opnieuw moeilijk en we proberen de boel niet definitief op te blazen. Het regent eigenlijk van  kort na de start, gelukkig is 1700m het hoogste punt vandaag en is daar de temperatuur nog redelijk. Aan de bevoorrading stop ik voor de bidonnen en m'n regen vestje. Boven is het erg winderig en toch best fris. De laatste knik is bijzonder steil en vraagt veel van den broeder. Op een smal pad vol stenen en wat beton trekken we ons naar boven. Van de vleugels van de eerste 4 dagen is geen sprake meer, damn! De afdaling die volgt begint bijzonder technisch. Door de regen is het bovendien spekglad op sommige passage's en dit brengt Jeroen van de kaart. Hij duikt een paar keer den decor in, gelukkig zonder erg! De schrotter die volgt is snel, koud, nat en gevaarlijk. We doen ons best veilig beneden te geraken. Nog 20km richting finish. De laatste Enduro Challenge begint met een mooie klim en gaat al snel over in een bij momenten levensgevaarlijke afdaling. Afstappen doet bijna iedereen en het blijft opletten om hier niet de finisher medaille kwijt te spelen. De laatste 8km gaan in bijna vlakke lijn richting Arco. We rijden door de wijnvelden en ook hier is het glibberig. Het blijft regenen tot op de meet. Moe en nat komen we met een gemengd gevoel over de meet. Uiteraard is de transalp uitrijden een mega prestatie! De eerste 4 dagen waren super, een pechdag en dan nog twee mindere dagen brengt ons uiteindelijk op een 15e plek bij de masters. We hadden graag in de top 10 gestaan maar het is nu eenmaal niet zo. Iedere finisher heeft hier z'n eigen verhaal. Pech, goede dagen en mindere dagen, waar die dagen liggen is voor iedereen anders. Mentaal is het leuker om sterker te finishen dan te starten. Maar 7 dagen achtereen top presteren is niet simpel! Chapeau voor den broeder, sorry voor het afzien, merci voor het volgen!! Chapeau voor ons vader die niet alleen de mobil telkens op een top locatie (zonder brokken) wist neer te zetten maar ondertussen op z'n velooke nog even de Stelvio en de Gavia aan z'n palmares wist toe te voegen!

Resultaten Transalp 2016

The day after, day 6. Mezzana - Trento

Na de baaldag van gisteren stonden we vast beraden aan de start om terug enkele plaatsten op te schuiven en te laten zien dat we door pech terug geslagen zijn. Gisteren regende het een eerste maal hevig na de finish en vandaag zit er voldoende zuurstof in de lucht. We worden om 9u opgang gebracht in een geneutraliseerd stuk van maar liefst 12 km! Een aflopend fietspad brengt de zenuwachtige meute naar de voet van de straffe openingsklim. Bovendien besluiten de toppers heel het pak te laten stoppen voor een plas pauze!! Nooit mee gemaakt, maar ja daarom zijn het toppers zeker. Vanaf we losgelaten worden is het harken bij den broeder, hij heeft z'n benen in Mezzana vergeten en we moeten veel "schoon" volk laten gaan. De klim is lang en we proberen er het beste van te maken. De laatste kilometers zijn opnieuw erg zwaar en we moeten zelfs af en toe van de fiets wegens te steil, te technisch of een combinatie van beide! Aan de eerste bevoorrading stop ik en laat de nodige previant in. We duiken in een technische afdaling naar beneden. De 30 volgende kilometers zijn eigenlijk erg mooi en hier zou tempo gemaakt moeten worden. Maar het draait niet en het ziet er niet naar uit dat het draaien gaat. Op enkele zacht oplopende asfalt kilometers is het duidelijk, no power. In de "tunnel of Tèrres" die volgt (2,5km door den berg ipv er over) gaat het licht letterlijk en figuurlijk definitief uit. 't Is passen vandaag en we moeten nog een eind. Het pad blijft glooien richting laatste klim. De vertical ride is alweer een mooi stuk off road en vrij technisch voor den ene genieten voor den andere een marteling. We rijden nog een stukje naar beneden en klimmen de laatste kilometers over de baan richting top. We duiken naar beneden. Duiken is het goede woord want in deze erg technische passage zit voor ons een wandel stuk van enkele 100meters. Bij het begin van deze passage komt Jeroen nog ten val. Twee bidon houders en wat vel op z'n knie minder vervolgen we onze weg... Stom stom stom, het kan snel gebeurd zijn. Voor het geval de veer nog niet gebroken was is ze dat nu zeker. We moeten nog enkele vlakke kilometers over bruggen. Het tempo zakt verder weg, we worden nog door enkele ploegen gepakt en bollen rustig verder. De laatste 8km verlopen terug geneutraliseerd over de baan richting Trento. De dreigende lucht trekt verder dicht en het gerommel komt niet alleen van de Jeroen z'n maag. We krijgen een tweede koude douche vandaag en bollen kleddernat het historische centrum van Trento binnen.  We kregen vandaag een dreun! We reden als 22! master over de meet en bleven (wonderwel) nog steeds op een 14e plek in het algemeen hangen master klassement hangen. 's Avonds werd er geen pasta genuttigd maar in het centrum werd een leuk resto uitgezocht en was het frit/wienerschnitzel voor den broeder en wat heerlijke gnocchi voor den deze. Een glaasje wijn mag niet ontbreken, het is nog steeds vakantie hé!! Benieuwd of dat dit de batterij terug kan opladen voor morgen de laatste...

  

Queen stage: Bormio - Mezzana

Vandaag staat de top-etappe op het programma. 88km en 3100hm. Vanaf de start klimmen we eerst off road en daarna over de weg richting "passo gavia". We starten goed en er lijkt op het eerste zicht geen vuiltje aan de lucht. We komen op de eerste off road stukken en plots begint de linker trapper van Jeroen te blokkeren. Het zal toch nie waar zijn zeker. Het lager in de trapper zit blijkbaar vast en zo komt de trapper uit de crank arm ipv mee rond te draaien. Lap! Ff nadenken... Ik besluit om Jeroen verder op mijn fiets te laten rijden. Het zadel wat laten zakken en hij kan verder. Ik draai de pedaal terug in de arm en probeer het lager wat los te krijgen. Het lijkt te lukken. Terug op pad. Niet veel later draait het pedaal weer vast en opnieuw moet ik stoppen, het pedaal van m'n schoen halen, der in draaien en weer verder. In stamp wat op het pedaal, probeer achteruit het pedaal terug in de arm te draaien, allee van alles. Het lijkt erop dat na verloop van tijd het lager helemaal de geest geeft en ik redelijk normaal kan rijden. Het is alles geven om halverwege de Gavia terug bij Jeroen aan te sluiten. De schade lijkt voorlopig beperkt te zijn gebleven. Aan de bevoorrading kan ik nog de bidonnen vullen en terug tot bij de Jeroen te rijden. Niet veel later slaat de miserie helemaal toe. De trapper begeeft en valt volledig uiteen!! Enkel het kleine asje wat in de traparm draait zit er nog. Dees is wel ff serieus balen! Ik geef Jeroen z'n bidon mee en zeg dat'm gewoon moet blijven rijden. Ik heb ondertussen al aan "duzend" man om een eventuele reserve trapper gevraagd maar "uiteraard" heeft niemand van al de mechaniekers en volgers langs de weg er iemand een bij. Ik besluit gewoon door te rijden. De afdaling van de Gavia maakt al snel duidelijk dat het niet evident zal zijn. De afdaling is bijzonder technisch en op één pedaal helemaal gevaarlijk! Het lukt me op enkele kleine schuivers na om redelijk heelhuids beneden te komen. Tijdens een schuiver waar ik van de fiets moet blijkt m'n gps weg te zijn! Ik zoek een paar minuten in de ronde maar uiteraard niets te zien. Aan de mensen die passeren vraag ik of ze toevallig... Uiteraard zonder succes! Alweer een beetje lichter besluit ik m'n weg maar voort te zetten. Op de volgend klim kan ik terug bij Jeroen aansluiten. Het heeft me echter veel krachten gekost en hoop niet tegen de gekende hamer man te rijden... Over de "alta via camuna" rijden we richting "passo Tonale". Het is hier eigenlijk best mooi maar alle concentratie gaat naar het parcours. Ik kan niet springen en moet uiterst voorzichtig zijn mezelf en de banden van meer pech en miserie te besparen. Ondertussen gaat de gas waar mogelijk vol open. Het laatste uur gaat eigenlijk in volledig dalende lijn richting finish. We knallen er serieus op los. Zonder pedaal, eigenlijk te zot maar ja... Plots vliegt de melk rond m'n oren! Lek!! Kan er ook wel bij. Het gat is te groot en de melk krijgt de lek niet dicht. Binnen band steken, alweer tijdsverlies! Nieuwe band, hopla wij verder. 5km verder een serieuze knal, opnieuw lek!! Er zijn van die dagen zeker! De scheur in de buitenband is zo groot dat de hele flank open ligt. We steken een gelletje verpakking tussen binnen en buiten band en blazen de band voorzichtig terug op. Minuten verstrijken, ploegjes passeren! We bollen de laatste 7km voorzichtig binnen, als de band weer knalt is het wandelen! Uiteraard tuimelen we in het klassement een paar serieuze plekken terug, maar er zijn altijd ergere dingen... Mentaal krijg ik wel een dreun, alsook lichamelijk... De pedaalridder is z'n trappers even kwijt. Tol van de dag: een verkrampte voet, een geforceerd rechter been, ne gps minder en een paar kneuzingen van slippertjes her en der... Bwa moet kunnen. Alles is ondertussen terug opgelapt en we hopen morgen terug ten volle te kunnen rijden en hopelijk met minde pech bedeeld te worden. Altijd een verassing zo een Mtb ritje...

Nr. 4 Livigno - Bormio

Onder alweer een stralend zonnetje staan we om 9u gereed om de vierde etappe aan te vallen. De top 10 komt steeds dichter en we voelen ons nog redelijk in vorm. De eerste 6,5km verlopen in dalende lijn en zijn geneutraliseerd. Met andere woorden de gevaarlijkste van den dag! Eens de klim echt begint worden we eindelijk gelost en kunnen we er echt aan beginnen. Jeroen heeft in de eerste kilometers de aansluiting wat verloren en er schiet me heel wat schoon volk voorbij. Gene paniek, het is nog ver en opblazen heeft nu nog geen zin. We weten stilaan wie de ons omringende ploegen zijn en kunnen aan een dagelijkse inhaal race beginnen. De eerste klim de "passo alpisella" brengt ons meteen naar 2400 meter hoogte. We dalen een stuk en dan volgt  een relatief vlakke passage waar de grote molen kan ingezet worden. Vanaf kilometer 30 duiken we terug naar beneden. De afdalingen liggen kurkdroog, snel en van veel grip is weinig sprake. Eten en drinken gebeurt tussen de bochten in. We maken ons gereed voor dik 15 km klimmen richting "brochetta di forcolo". Hier bereiken we het dak van de week. We komen boven op 2678m en het is hier letterlijk en figuurlijk adembenemend! De afdaling die volgt is een aanslag! Het gaat in dalende lijn richting Bormio waar ons vader alweer een goed plekkie heeft uitgekozen en waar we in het zonnetje de nodige recup kunnen doen. We deden vandaag een goede zaak en komen op plaats 9 in het algemeen klassement. De blik staat nog altijd vooruit en plaats 8 lijkt haalbaar. Morgen wacht de queen stage, hopelijk kunnen we op de lange afstand en de vele hoogte meters een goede zaak doen.

Rit 3: Scuol-Livigno

Bekend terrein! Deze rit deden we in de transalp van 2008 en ook enkele jaren terug deed ik de "national park bike marathon" die vanuit scuol naar livigno en terug naar scuol gaat!! De start is eigenlijk goed voor 23km klimmen. Wat op en af erbij genomen maar we stijgen van 1200 naar 2300 meter. We volgen daarbij een riviertje en de laatste kilometers lopen over een heel mooi wandelpadje. De eerste bevoorrading wordt snel mee geritst en we beginnen aan een reeks van kortere knikjes! Jeroen vind de benen die we zoeken en we rapen snellere starters met mondjesmaat in. De wondermooie "passo del Gallo" op 2000m is alweer een mountainbike paradijs. Tussen het harken op de fiets door kunnen we gelukkig ook genieten van het prachtig decor. Het zonnetje is alweer volop van de partij en is op deze hoogte nog niet veel van z'n kracht verloren. De klim die volgt mag er anders wezen en daar sleurt hetzelfde zonnetje de energie los uit de benen! Drinken waar kan is de boodschap! Een slinger afdaling brengt livigno in het vizier! De laatste 10 kilometer kennen we nog. Een eindeloos knikken boven het dorp.... We horen stilaan de speaker en zien het "ultimo kilometro" bordje eindelijk staan. Nog even dalen en dan binnen bollen! Livigno, het Tibet van de Alpen, voor de gelegenheid omgedoopt tot de Sahara van de bergen zal ons plekkie zijn voor vanacht.

Rit zwei: nauders-scuol

Vandaag op het programma, 56km, 2150hm. Een relatief korte etappe maar meer mtb'en dan gisteren. We staan in het startvak vlak na de toppers. In het algemeen klassement stonden we na etappe 1 op plaats 53 en dat geeft recht op box A2. In onze categorie staan we op plek 12, we houden de top binnen bereik maar dan zal alles toch moeten mee zitten. De start brengt ons direct naar 2200 meter hoogte en is meteen pittig. We kunnen een mooi tempo ontwikkelen en worden niet van het kaske naar de muur gereden. Na 10 mooie klimkilometers komen we aan het bergstation waar gisteren avond de pasta party plaatsvond. Snel bidonnen vullen en wij verder. Een passage over een plateau op de Italiaanse grens geeft soms erg mooie vergezichten! Heerlijk mtb'en... Een paar knikken en we zitten op de technische enduro challenge. Hier loopt alles een beetje strop en moeten we enkele keren van de fiets. Bij mij loopt het even mis en ik beland in den decor. Een schrammetje meer of minder op de beentjes zal wel meevallen zeker. Al snel staan we aan de voet van de tweede grote klim. Jeroen z'n voorderailleur hapert af en toe en dat haalt ons even uit ons ritme. Geen stress en vlot terug verder. De afdaling die volgt is opnieuw mooi en uitdagend, het laatste stuk is erg steil en vraagt extra concentratie, gelukkig hebben we die nog! De laatste 15km verlopen over een zoet stijgende schrotter weg. We missen net de aansluiting met een mooi groepje en we moeten de resterende kilometers alleen afboksen. De wind zit niet echt mee en af en toe zit er een pittig knikje in. Het groepje loopt wat van ons weg en het is serieus boksen de schade te beperken. We komen vandaag als 11 master over de streep en stijgen in ons algemeen klassement een plekje naar plek 11. Hopelijk kunnen we morgen zonder mechanische problemen blijven rijden en misschien de top 10 binnen duiken. Duimen maar!!

Rit 1: Imst - nauders 90km, 2800hm

Vandaag vertrokken we voor onze 7 etappes die ons van Imst over de Alpen richting Garda meer gaat brengen. Na onze "pittige" laatste dagen stonden we vrij relaxed in de startbox. Iets wat uiteraard niet van iedereen gezegd kan worden. Om 9u worden we onder begeleiding richting openingsklim gebracht. Het tempo ligt uiteraard hoog en we doen ons eigen ding. We starten voor het eerst in het master klassement (samen ouder dan 80) en willen niets forceren op dag 1. We krijgen vandaag redelijk wat asfalt onder de wielen en de eerste klim brengt ons in 20 km naar de pillerhöhe op 1600m. Een snelle afdaling gevolgd door een tussenstuk met zelfs een wandelpassage. Al snel staan we aan de voet van een tweede klim. Uiteraard eerst een stevige portie verhard gevolgd door schrotter. We komen boven in een hele "alpenweide" met de. Prachtig uitzicht op de ons omringende bergen. De afdaling begint snel en naarmate we verder dalen technischer. Hier start ook de "freeride". Een bepaald stuk van het parcours dat getimed wordt en in een apart klassement gegoten wordt. Het is eigenlijk een heel leuke, uitdagende afdaling waar lekker "flowend" naar beneden geraasd kan worden. Na de afdaling nog een stevige, korte knik en dan een lang stuk over de baan richting laatste klim. De motor slaat aan en de kilometers vliegen voorbij. Van het grote- naar het kleine blad, een laatste bevoorrading meepikken en dan naar boven voor de laatste hoogte meters te sprokkelen.  We blijven nog steeds ploegen inhalen, uiteraard goed voor de moral! We duiken opnieuw snel naar beneden. De laatste kilometer gaat nog pittig terug omhoog alvorens we de meet in Nauders over bollen. De nodige recup ligt daar voor het grijpen en we weten wat ons te doen staat. Eten en drinken! Het is ondertussen serieus warm geworden en de reserves zijn op deze opener al redelijk aangesproken! We staan met de mobil aan de skilift. Ideaal, een privé spuitstand en lekker rustig. De pasta party is met de lift die hier vertrekt naar boven. Erg leuk om daar op 2200m pasta a volenté te schranzen met zicht op de mooie, nog steeds besneeuwde, toppen. Nog "ein heise shoco" en redelijk op tijd het nestje in. Op naar dag 2...

Transalp off we go!!

Na het vorig Mtb/vakantie avontuur was het drie weken tot de start van de transalp in Imst, Oostenrijk. Ik deed samen met Jeroen nog een paar mooie, lange trainingen en ondertussen staan we op de camping in het zonnetje met de nummers opgespeld. Niet evident want woensdag sloeg de stress even serieus toe. Bij het verwijderen van de linker crank van den brothar zijnen Mtb besloot die er de brui aan te geven. Een korte knak en ik had twee stukken vast! Nu is een Tune crank niet iets alledaags dat je eender waar kunt vinden dus was het ff paniek. Gelukkig was er Niels, een collega en handige Harry die in spoed een mega herstelling uitvoerde! Er werd ook met Tune gemaild en gebeld en we besloten via hen richting Imst te rijden. Een omweg via het zuiden van het zwarte woud van ne kilometer of 200 maar wel de moeite waard. In het kleine Buggingen ligt "the home of Tune" een walhalla voor een biker. Wat daar bijeen ligt is pure "porno" voor ne fietser. (Of toch bijna) we werden heel vriendelijk ontvangen en kregen een rondleiding doorheen de kleine atelier! Nog wat extra reserve onderdelen rijker en heel wat euro's armer en wij verder richting Imst. Gene stress meer en morgen kunnen we gerust starten voor etappe 1!

Kitzalp bike marathon

Kitzalpbike marathon...

Een hele mond vol, de naam van de afsluitende marathon van een top-vakantie! Na de afsluitende tijdrit van de Alpen tour kwamen Vicky en Vanessa met de auto richting Schladming. Ik moet er geen tekening bij maken dat het weerzien echt deugd deed zeker! Na een gezellige middag en avond waar de recup bestond uit "druivensap", pizza's en wat nacho's kropen we moe, tipsy en voldaan in ons nestje! Het hotelleke van de camping was heerlijk! Vicky en ik trokken terug naar Italië, Pat en Vanessa trokken met de mobil naar Kroatië. Toscane was heerlijk, 10 dagen. Zon, zee, Vino, super eten... Kortom genieten! De fiets werd slechts sporadisch van stal gehaald en we genoten met volle teugen! Na Italië reden we terug richting "la belgique". Gelukkig met een serieuze tussenstop in Oostenrijk! Daar hadden we in Kirchberg nog een hotelletje geboekt. De room-upgrade was super leuk meegenomen! We kwamen woensdag aan en zaterdag zou ik er starten in de kitzalpbike marathon. Het weer was super, de zin om terug te rijden en iets meer te focussen was ook volop terug! Met de transalp in juli in het achterhoofd besloot ik er een klein trainingsblokje  van te maken. Donderdag reed ik 4uurtjes een pittige rit en vrijdag nog 3 met ook de nodige hoogte meters. Het was bloedheet en Vicky en ik zochten verkoeling aan de lokale "badensee". Zaterdag werd de start al om 8u gegeven. Lekker fris... De eerste kilometers liepen redelijk vlak, richting Westendorf. Na het zenuwachtige gewriemel werd het pak op de eerste klim eindelijk uiteen getrokken. Alle afstanden starten samen en het overzicht is volledig weg. Natuurlijk zijn er snelle mannen die je voorbij rijden en waar je precies door stil staat. Zij zitten misschien op de enige lange klim van de dag en bollen bijna terug binnen. De 88km en 3800hm die mij staan te wachten doen me toch iets rustiger vertrekken. De klim hakt er al serieus in, serieuze schrotter tot boven en om helemaal tot op de top te geraken moeten we nog even van de fiets. Aan de kant staat mega veel volk en dat is altijd leuk. Het gaat nu snel naar beneden en na een paar erg technische passages doorheen het bos sta ik aan de voet van klim nr 2. Hier staar ook ons Vickske met de nodige aanmoedigen en die geven me altijd een "red bull" effect. Met die vleugels kom ik in een goed ritme en de klim gaat vlotjes! Een lange asvalt klim, de kaatste kilometers gelukkig nog wat schrotter en we staan weer boven. De afdaling die volgt is er eentje uit het downhill gamma da kirchberg te bieden heeft. Met een carbonnen hard tail zijn er leukere dingen maar we doen ons best zonder kleer- of andere scheuren beneden te komen. Halverwege schiet het parcours terug naar boven. We doen een stukje "hanenkam" en ik moet tot het uiterste gaan hier te kunnen rijden. Boven staat Vicky opnieuw langs de kant en na een klein pittig lusje passeer ik ze voor een derde maal! De vleugels die ik mee krijg zijn al wat pluimen kwijt maar al bij al draait het nog goed. We beginnen aan een schrotter klim die ik eerder in de week al deed. De zon brandt ondertussen serieus door en de bevoorradingen worden telkens gepakt en volledig benut. Een afdaling volgt. Wat eten, wat drinken en verder rammen. Eens beneden valt het op hoe warm het is, serieus warm!! We beginnen nu aan dezelfde asfalt klim als de tweede! We zullen dus deze klim volledig opnieuw doen! Begrijpen wie  kan! In het land van de bergen, met den Mtb een klim op de weg tweemaal doen! Gedurende de eerste kilometers voel ik het aankomen! De man met de hamer haalt ongenadig uit! Is het de hitte? Het kwik op m'n Garmin geeft 39graden aan, tegen 4km/u geen wind en dan vol in de zon op den asfalt na 4á5 uur onderweg... Na de voorbije dagen, na de heerlijke vakantie met ons Vickske! Gelijk vanouds is het harken! Het maagske begint tegen te pruttelen en de kop staat op ontploffen! De onderkant van m'n voeten staan in brand! Eens op de schrotter is het helemaal game over. In ne lokale drinken bak zoek ik verkoeling, een paar koe beesten vinden het wel grappig en komen wat melk aanbieden, ik pas. Ne man of 15  passeert me en een top uitslag zinkt in den drinkenbak weg. Ik weet dat de downhill afdaling helemaal tot de finish zal gaan en probeer toch nog wat te eten. Vicky staat nog een laatste keer boven en weet me te zeggen dat er al meer stervende dan levende zwanen zijn gepasseerd. De afdaling die volgt is een marteling! 10km over een downhill parcours. Geweldig met een aangepaste fiets maar sufferen en gevaarlijk op een hardtail! Bovendien doet nu alles zeer, leuk he zo mtb'en. Na 6u10' bol ik over de meet. Jawadde, over ne mottige marathon gesproken in zo een mooie streek. Mij zien ze er niet meer terug, misschien op latten of op wandelschoenen... Er resten nog 3 weken tot de transalp, ff focussen en dan hopelijk een mooier parcours!

Eindspurt alpentour