Den beer van Sundern, dit is echt de klassieker onder de klassiekers geworden! In alle omstandigheden reden we dit lusje al. Regen, wind, zon en zelfs in de sneeuwbuien! Maar de editie van 2019 kan anders ook wel tellen! Lees maar mee hoe het komt dat 2019 in de boeken komt als een specialleke!
Na de marathon van R’dam was het weer de typische overgang tussen loop en fietsbenen. Het lopen ging me heel de winter bijzonder goed af, behalve Rotterdam dan, dus de conditie moest wel goed zijn. Met een mooie startnummer van vorig jaar opzak trok ik samen met den brothar en polderkliever Stefan naar het Sauerland voor onze voorjaarsclassico! Het was pas twee weken na de Rotterdam ervaring maar de goesting om te fietsen was volop aanwezig. Het weer was niet top maar de drang om te rije des te groter. We reden ‘s morgens door richting Sundern om tegen 10u45 aan de start staan en 100km verder over de finish te knallen. Obstakel van de dag, 2600 hoogte meters! Zoals gezegd de buienradars, kmi’s en andere meteovista’s gaven voor de komende uren niet al te veel regen dus we reden naar de start in korte broek, korte mouw, mouwtsukskes en een windstopperke. Ik had voor de opwarming nog een vuilzak over m’n lijf getrokken om de rit van “ziel zum start” te over bruggen. Eens in de startbox besloot ik da vuilzakske toch nog maar ff aan te houden. De start is zoals alle starten zenuwachtig en snel, rechtblijven en niet opblazen is hier de boodschap. Zelfs in mijne blauwe zak was er van opblazen in de eerste kilometers geen sprake. We doken al snel het bos in en al even snel begon het lichtjes te druppelen. Gene paniek en zelfs wat aan de warme kant dus aan de eerste bevoorrading bleef mijne vuilzak bij de andere zakken liggen. Vanaf nu zou ik mezelf wel opwarmen. Net zoals andere jaren bestaat de marathon van Sundern uit twee afstanden. Dus na 55 km kom je aan de finish, de halve marathon en bij die passage vertrek je gelijk voor de volledige marathon of plak je er nog een tweede lus aan vast. Na 10 km op de tweede lus trekken ze de sluizen volledig open, de temperatuur daalt enorm snel en de windstopper/korte mouw combinatie kan me niet voldoende bescherming meer bieden. Het gaat nu tijdens de klimmen zelfs bergaf! De lichaamstemperatuur duikt mee de diepte in en ik krijg m’n eigen niet meer warm! De brains volgen de signalen van de body en doen hun best voldoende zuurstof te krijgen om de afdalingen op een veilige manier te volbrengen. De koude pakt de race in handen, schakelen gaat moeilijk, afdalingen of snelle passages doen alleen maar extra pijn, de kaken stijven op van het klapperen. Stommerik dak ben, zoveel warme kleren thuis en zie me hier rijden! In de tweede lus ben je meestal alleen aan het rijden en het is bibberen tot op de meet en een uur daarna in den otto! Ik kom na 4u30 als 17e algemeen over de modderige finish gebibberd. Als 5de in mijn categorie tegen 21,3km/u! Snel naar den otto om op te warmen en iets droog aan te trekken! Man man wa was da! Ook den brothar en de Stefan komen rillend over de meet en we besluiten, mooi maar o zo koud gehad vandaag! Een goede les, als je dit op een bikepack of andere lange tocht aan de hand hebt kan je beter de juiste kledij bij hebben! Met de ACT-3 in het verschiet ben ik eens benieuwd of de weergoden ons ook daar parten zullen spelen! Ik hoop daar in alle geval m’n regenpak aankoop nog eens goed te kunnen testen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten