BeMC dag 2: battle in het bos!

De rit van gisteren was redelijk verteerd na de nodige recupshakes, pastas en andere zoetigheden. Het been stond redelijk dik maar echt last zou ik niet mogen ondervinden. Bij de start stond uiterdaard de top 10 van de fun's wat naar elkaar te lonken, iedereen duidelijk in vorm en met goesting om er een lap op te geven. Zo geschiedde ook! Vandaag stond er 95km op het programma met daarin 2500Hm, maar daar lagen ze precies niet echt wakker van want vanaf de eerste meters was het koers. In een klein groepje was het constant vlammen en veel tijd voor te recuppen was er niet. Bij de eerste bevoorrading stopte ik om een bidon te vullen en de mannen waren weg. Een lange achtervolging was het gevolg. Even dacht ik de aansluiting definitief kwijt te zijn maar in een langere klim kreeg ik de mannen toch in het vizier. Het bleef heel de dag vlammen en verschillende pogingen om weg te geraken werden gelukkig in de kiem gesmoord. Opnieuw werd ik 6e in de dag uitslag, in de algemene uitslag steeg ik een plekkie naar plaats 5, inmiddels al wel op 7' van den eerste. Ik moest vandaag serieus aan den bak en redelijk diep gaan. Morgen zou ik het rustiger aan doen, de mannen laten gaan en terug een paar slagen minder rijden. 's Avonds begon het te druppelen en was het best koud daar langs het water!! Gelukkig is er dan de camper die me lekker ons lekker warm houd en voor de nodige gezelligheid zorgt. Liesbeth van de Jef, de Lou en de Gust zorgen voor de nodige ambiance en meer moet dat niet zijn. De Krikke besluit de laatste rit te schrappen wegens te zwaar vermoeid, dat geeft toch aan dat het een stevig toerke is!

BeMC: Dag 1

Terug naar de BeMC, de zwaarste meerdaagse MTB-marathon van de BeNeLux! Volgens mij kan dit wel ongeveer kloppen want ook dit jaar stonden er weer drie stevige ritten gepland. Zoals gezegd was de MTB-voorbereiding vooral op de baan gedaan in een korte, pittige periode. Trainen en beter worden stond vooral op het programma, het extra pittige laatste weekend zou ongetwijfeld nog wat in de benen zitten. Donderdag kwam ik in de loop van de dag op de camping binnen gebold. Jef de Schutter, de Krikke en den Erik van Bets makkten ons groepje kompleet. Nog een stevige pasta een gezellig avondje en wij op tijd de nest in. Vrijdag stond er een relatief korte maar daarom niet minder stevige openingsetappe op het programma, 67km met daarin 2200Hm. Eigenlijk bestond de rit uit twee lussen, in elke lus werd de befaamde muur van Borzee voorgeschoteld en dan weet je dat het best pittig zal worden. Gelukkig was het droog en viel zelfs de temperatuur redelijk goed mee. Ik stond nog in mijn blauwe leidertrui van het vorige jaar aan de start maar maakte niet al te veel aanstalte om de trui vanaf de eerste meters met hand of tand te verdedigen. De ambities lagen niet al te hoog. Aan de start was het eigenlijk best gezellig en kwam ik heel wat bekende koppen tegen! Vanaf de eerste meters was het direct klimmen en eigenlijk kon ik best mee in het snelle pak. Ik besloot volledig mijn eigen ding te doen en rustig op tempo en temperatuur te komen. Nooit echt geforceerd wat maakte dat het een aangename rit was, veel alleen gereden maar op dit technisch, klim parcours is dat geen nadeel. Halverwege de rit kwam ik in een technische, gladde afdaling na een schuivertje van een voorganger tegen een rotsige wand tot stilstand, het onderbeen kreeg een serieuze tik en het was toch bekomen en schade opmeten voor ik verder kon. Net onder de knie zat een redelijke snee die best diep leek te zijn. Al bij al verloor ik niet te veel tijd en buiten het been leek de schade vrij beperkt. Aan den arrivee stonden al heel wat "fun" nummers te blinken. Uiteindelijk werd ik vandaag 6e op 2'42" van den eerste bij de funs. Eigenlijk ligt dus alles op een zakdoek en kan het best spannend worden de komende dagen. Ik heb vooral erg genoten van het MTB'en op zich en de fiets deed het opnieuw geweldig. Ook de andere campinggenoten kwamen één na één binnen en in het doorgebroken zonnetje was het heerlijk toeven daar in het gras. Een kort bezoek aan de roodkruis stand, twee draadjes onder de knie en de glimlach van de doktersassistente maakten opnieuw duidelijk waarom ik elk jaar de stikkers koop!!

100% velo!!

Na de bittere pil die de marathon was en die ik met moeite geslikt kreeg was het terug tijd de fiets boven te spitten. Er staan enkele mooie tochten op het programma en de fiets benen zitten hopelijk niet te ver weg. Er werden meteen enkele pittige fietsweekendjes gepland en de omgeving rond Aywaille werd opnieuw grondig platgereden. Ik deed in korte tijd erg veel kilometers om zo de achterstand een beetje in te perken. Ik ging een weekend met Transalp team genoot Johan Boven naar d'Ardennen en deed ook in de vlakke polders de nodige kilometers. In het Hemelvaart weekend stond de BeMC op het programma. De voorbereiding was iets te pittig maar de goesting om te MTB'en was des te groter.

Dus, de marathon...

Vol goede moed stond ik zondag in het startvak, achter de "pacemakers" voor een tijd van 3u te halen. Om 9u werden we opgang geschoten. Het vertrek ging vrij vlotjes, in Antwerpen start niet heel veel volk dus van enig gedrum is er geen sprake. Na een kilometer of duiken we de konijnenpijp in, een tunnel onder de schelde. We gaan van linker naar rechter oever om daar na 42km op de grote markt aan te komen. In de tunnel gaat het tempo sterk omhoog, het pittig naar beneden lopen doet de koude benen duidelijk geen goed en tegen dat we beneden komen ben ik reeds voor een groot stuk verkramt. Het naar boven lopen gaat veel trager en in de groep blijven is nog geen probleem. Eens terug buiten voel ik me al niet te best, als je na 5km de benen al voelt op een marathon dan weet je dat je niet goed bezig bent... Op de schelde kaaien staat Vicky met de fiets te wachten om me verder te begeleiden, ook haar ontgaat het niet dat het verkramt lopen is. Het gaat echt slecht, in het kopje begint het ook slechter en slechter te gaan en ik begin me er dan al stilaan van bewust te worden dat een "toptijd" héél moeilijk zal worden. Het gaat van kwaad naar erger, we lopen tegen 14km/u gemiddeld, en ik moet de groep stillaan laten gaan. De benen zijn nu volledig verkramt en van vlot lopen is al helemaal geen sprake meer!! Na 15km zakt het tempo, de moraal is helemaal weg en ik stop om even te stretchen en te redden wat er te redden valt. Niets dus... Ik zet me op een muurtje en zit daar een paar minuten voor me uit te staren en probeer daar al te achterhalen wat er fout is gegaan. Vicky weet uiteraard ook niet wat te doen en steunt me toch in het besluit verder te lopen. Ik trek me terug opgang, slenter een beetje voort en hoop op beterschap in de komende kilometers. Intussen komen andere lopers me langs alle katen voorbij, de moraal is nu helemaal weg! Het vervolg is simpel... Het is geen marathon maar een marteling. Alles doet zeer, de focus is helemaal weg en het eten lukt me ook niet meer. Een paar keer denk ik alsnog aan stoppen maarja wat lost dat op. Uiteindelijk kom ik strompelend op de grote markt aan in een tijd van 3u32!!! Gelukkig is m'n vrouwke daar om alles te relativeren en me te steunen! De weg terug naar linkeroever is lang, zelfs met de tram! Ik ben diep geweest om uit te lopen en zit toch nog geruime tijd diep na één van de zwartere dagen in m'n "sportieve carriere". Ik lig uiteraard lang wakker om de oorzaak van de misser te achterhalen. Ik denk nog steeds dat de week voordien niet meer lopen voor mij één van de hoofd oorzaken is, samen met het te gefocust achter de "pacemakers" te lopen. Gewoon m'n eigen ding doen, rustiger vertrekken en dan versnellen. Langs de andere kant ging op training alles perfect tot... In alle geval wat er ook van is, het zal niet m'n laatste marathon geweest zijn, dat weet ik nu al! Hopelijk wel die met het slechtste gevoel, slechter kan echt niet!! Mercie aan de supporters, vooral m'n vrouwke maar ook ons vader en z'n madam en... mijne coiffeur, zeker na zijnen blauwe chimay en de peptalk in zijne stoel!!