Highland trail 550... kortweg HT550. Na m’n eerste bikepack van vorig jaar was de honger naar een nieuw stukje avontuur op de mtb meer dan groot. Berten, de organisator van de ACT5 reed vorig jaar reeds deze tocht doorheen de Schotse highlands en zo ontstond ook bij het idee om deel te nemen. Eind mei was het dan zover. Donderdag vertrokken we met drie vanuit Zandvliet. Berten, ik en Samuel Becuwe (Fransman, afkomstig uit Lille en tevens organisator van de French Divide). Donderdag avond de boot op in Zeebrugge en vrijdag ochtend aankomst in Engelse Hull. Van daaruit reden we verder tot in het Schotse Tyndrum waar zaterdag om 9u de groepsstart zou plaats vinden. Alles verliep perfect behalve... de gezondheid! De laatste week sukkelde ik een straatje in van lopende neuzen en fluimerige hoestjes! Uiteraard niet ideaal maar geen reden om te scratchen! Vrijdag avond vond de traditionele openingsdrink plaats. Na een korte rit stonden de HT550 biertjes in een riviertje op ons te wachten!
Wat keuvelen met de andere deelnemers in een heerlijk avondzonnetje, het zou volgens de plaatselijke weermannen een prachtige week moeten worden! We sliepen in een chaletje op camping “by the way” en na een ontbijt in de “real food café” reden we door richting startplek, iets verderop. En daar stonden we met een 50-tal uitverkorenen te blinken. Om te “mogen” starten moet je iets kunnen voorleggen van bewezen diensten en zodoende staan hier eigenlijk geen echte bike pack prutsers tussen. Na een korte speech van Alan Goldsmith, de organisator werden we opgang geschoten. Het pakje startte mijns inziens nogal pittig. Al snel kwamen we een eerste hekje tegen en moest ik in een technische passage een eerste keer voet aan de grond zetten. Alan verzekerde me dat ik hier toch wel zou moeten kunnen rijden. Al snel zat alles redelijk uit elkaar. Het ging erg lekker, wat op en af in onmiddellijk een prachtig landschap. Het bleef wat glooien met af en toe een pittige knook. Ik kon rustig opschuiven, kwam den Berten tegen, den Alan en nog een heleboel andere kadees. Na enige tijd kwamen we op een stukje asfalt terecht en daar kon ik tot helemaal vooraan rijden, zonder te forceren uiteraard! Hier miste ik echter een afslag, de gps “herberekende” een nieuwe route, ik had niets in de gaten (ik was deze instelling vergeten af te zetten op een geleende reserve GPS) en zo belandde ik op een mooie route maar niet die van de HT! Ik bleef zo een uurtje rustig verder bollen tot ik toch echt ongerust begon te worden! Ik zat verkeerd, Vicky wist me van thuis uit te zeggen dat m’n tracker (een systeem dat constant uw positie registreert en vastlegt en in noodsituaties erg handig kan zijn) nog steeds niet vertrokken was! Ik zette deze snel uit en terug aan om zo een eerste signaal uit te sturen. Ik zat deftig naast het parcours! Er zat niets anders op dan terug te bollen tot het punt waar ik verkeerd was gereden. Dat was een heel tripje en uiteraard vloekte ik daar regelmatig tegen de lokale schaapjes die me voor de tweede keer zagen voorbij snorren. Ik reed bijna 60km extra en verschoot zo al een mooi pakketje van m’n krachten! Eens terug op het parcours was het direct klimmen geblazen ik kwam na 80km op het officiële parcours bij “Bridge of Gaur” de eerste tragere starters tegen en dat gaf me uiteraard nieuwe moed. Ik was toch wat opgejaagd en dat zou een hele poos duren. De eerste dag was het heel de tijd inhalen en toch proberen niet te forceren. Ter hoogte van Ben Alder Cottage moest ik een eerste keer m’n camelbag vullen met water uit een bergriviertje. Voor de eerste keer, altijd een belevenis! Gelukkig zat daar Johnny Baker, een uiterst vriendelijke Brit die me even snel wegwijs maakte in het drinken van een Schots stroompje. Hoog genoeg water pakken en zeker niet onder een stal, hutje of duidelijke beesten weide! Hij verzekerde me ook dat het niet dramatisch is als de tracker niet 100% werkt en dat dit zeker m’n race of m’n tocht mocht vergallen! En gelijk had’m! Ik zette al snel m’n weg verder. Een eindje verder op de pittige, warme klim zag ik in de kant den Berten liggen? Ik dacht was da hier…
Hij was al wat diep geweest en z’n maag maakte al hevig protest! Ik bleef toch even bij hem om te kijken of hij wel degelijk OK was en zette vervolgens m’n weg verder. Na ongeveer 140km op het echte parcours (ik had er dus inmiddels bijna 200 op den teller) kwamen we na een bijzonder koude afdaling in Fort Augustus aan. Daar zat een hele bunch tezamen in het plaatselijke “Moorings restaurant” pizza’s, pasta’s en andere heerlijkheden binnen te spelen. Ook Alan zat daar, hij vroeg zich dan ook af waar ik vandaan kwam! Nogmaals even vloeken en dan bestellen maar.
Een pizza en een pastake, alles snel binnen en ikke weer verder. Eens terug op de fiets was het al snel duidelijk dat het beste er eigenlijk af was. De koude had me eerst stevig te pakken en nu ik terug op temperatuur kwam lag de Pizza eigenlijk stevig op m’n maag. Na een kort stukje op de baan voorbij Levishie begon een nieuwe mistige klim. Ik besloot er hier de brui aan te geven voor dag 1. Ik deed ongeveer 160km van het officiële parcours maar reed er dus (helaas) ongeveer 210. Ik had ruim 11 gereden en het was bijna 23u30, pitten in m’n tentje altijd leuk dat even te kunnen opzetten. Al vraagt het veel tijd een geschikte plek te zoeken, te vinden, tentje op te zetten,… Ik sliep in alle geval goed en snel in!
Een uurtje of 4 later was ik m’n tentje alweer aan het afbreken. Nog wat pannenkoeken die ik van thuis al meesleurde binnen gespeeld, de koude pasta erachter en gaan maar!! Het is 4u30, trappen maar! Na een uurtje zat ik boven op een plateautje aan Loch Ma Stac. Hier was het nog mistig en hing een spookachtige sfeer, zeker met het verlaten huisje op een eilandje tussen de stenen die het parcours vormden.
Van rijden was hier uiteraard geen sprake. Het parcours blijft verbazen: op en af maar overa nog steeds berijdbaar. Ik blijf ook nog steeds volk op rapen. Zo kom ik Alan opnieuw tegen. Samuel (onze Franse vriend) passeer ik ook opnieuw en ook enkele andere knapen gaan opnieuw voor de bijl. Het is bijna 5u bollen alvorens we kort na 9u in Contin aankomen, hier is een winkeltje dat duidelijk een traditie mee draagt in de HT. Voor mij komt deze stop als geroepen, ideaal om even stevig te ontbijten en het nodige op te slaan om de dag verder te zetten.
Rond het bankje is het even een komen en gaan van bike packers. Ik had hier eigenlijk gisteren al willen zijn maar door de extra uurtjes was dit niet meer haalbaar. De warme kleren kunnen kort na de stof terug de zakken in want de zon is alweer volop van de partij. Een kort bosbezoek en karren maar! Het blijft heerlijk MTB'en, het tempo kan er lekker in blijven en de benen voelen goed aan. Af en toe zijn de vergezichten adembenemend en stop ik om een fotootje te maken.
Ik heb een klein cameraatje bij en moet dan uiteraard telkens even stoppen, camera uit het hoesje, foto pakken, wegsteken en terug verder. De race modus is al even weg en ik gun me de tijd rond te kijken en te proberen iets op de gevoelige plaat te krijgen wat een poging waard zou moeten zijn de prachtige vergezichten voor het thuisfront in beeld te brengen. Bijna 4uurtjes verder kom ik in Oykel Bridge aan. Ook hier een vaste stop plek om bidonnen te vullen en eventueel iets te eten. Camelbag vol, extra colaatje en terug weg. Even de baan op en het is intussen erg warm aan het worden. Ik krijg al snel spijt van m'n korte stop want een honger gevoel overvalt me eigenlijk een beetje. Gelukkig kom ik een 15 tal kilometer verder een nieuwe kans op eten aangeboden. In Invercassley kom ik om 14u07 aan en de keuken van het lokale restaurantje sluit eigenlijk om 14u, gelukkig zit er nog een familie aan den dessert en is de lokale kok nog in de "mood" om voor mij een snelle hap gereed te maken! Jiha en dikke sjans!
Een salade met kip en een sandwich met gerookte zalm en smeerkaas! Een kattenwasje aan de lavabo en weer veder! Het eten heeft me andermaal goed gedaan en de gas kan terug open. 30 glooiende kilometers vliegen voorbij, de rugwind helpt wel een beetje maar ze moeten toch maar gereden worden. We komen uiteindelijk op een redelijk lange, best steile asfaltklim, die me naar Corriekinloch brengt. Een snelle afdaling en opnieuw wat glooiende wegen geven we de tijd de Haribo's boven te halen.
Die japkes geven steeds een extraatje en aangezien er toch constant gegeten moet worden altijd makkelijk op te peuzelen. Ik rij een mooi tempo, zonder te forceren maar toch komt het snot uit m'n neus, en het blijft maar komen... Alvorens Achvary te bereiken moeten we nog enkele zeer steile passages over. Ik kan lang maar niet overal blijven rijden en af en toe moet er even voet aan de grond gezet worden. Ik passeer weer een man of twee en dat doet, zelfs zonder in race modus te staan, goed. Ik kom Nelson Trees tegen, een Fransman die in Londen woont, organisator is van een bike pack doorheen Kirgistan en de eerste avond bij ons in het chaletje sliep. We naderen het keerpunt van de HT en hij weet te zeggen dat er een nog een restaurantje op het parcours ligt een eindje verderop maar dat dit zou sluiten om 21u. Het is ondertussen 20u en dat zou dus wel eens erg krap kunnen worden. Ik besluit toch even de gas open te draaien want uiteraard zou een warme maaltijd erg welgekomen zijn! De GPS track wordt snel gewisseld van "heenweg" naar "terugweg". 460km en we zijn terug binnen... De nieuwe route begint met een erg steile klim, ik moet stevig stampen om al rijdend volledig boven te komen, de klok tikt uiteraard rustig verder. Kylesku is de "place to be" en ik zie het al van ver liggen. Het enige wat ons nog van een tafeltje voor twee houdt is een meer. We moeten eerst over de brug tussen twee prachtige meren door alvorens in het vissersdorpje binnen te bollen.
Keylesku en z'n hotelletje, als je eens geen zin hebt om te koken en een leuk adresje zoekt... Een echte aanrader. Het is ondertussen bijna 9u en het restaurant zit eigenlijk goed vol. Ik waag m'n kans en zet een voetje binnen. Uiteraard kijken de netjes uitgedoste klanten raar op wanneer ze een redelijk meurrige mtb'er zien binnen komen. De vrouw des huizes komt snel aandraven en verwelkomt me erg hartelijk! Ik vraag of ze toevallig nog een tafeltje voor twee heeft en dat mijne "partner" er nog aan komt. Uiteraard zegt ze en ze begeleid me naar een rustig tafeltje wat meer achterin! Ze komt snel aandraven met de kaart en weet precies wat we nodig hebben! Heerlijk zo een menukaart met alles erop en eraan. Een soepje, fish an chips nog wat ditjes en datjes en veel cola! Ze begrijpt ons perfect, super vriendelijk en oprecht geïnteresseerd over hoe onze trip tot nu toe aan het verlopen is. Ondertussen is Nelson ook binnen en kan onze "tète à tète" echt beginnen. We klappen wat over wat we gedaan hebben en wat we nog gaan doen. Rijden begot, das duidelijk! Na deze heerlijke maaltijd scheiden onze wegen terug, ik ben iets vroeger weg en vol goede moed ga ik er terug tegen aan. Het motortje slaat terug aan en ik kan opnieuw lekker bollen. Het parcours leent zich tot een vlotte avond rit.
Op en af, redelijk wat baan en vlak langs de kust en uiteraard bijzonder mooi. Ik vlieg voorbij Drumbeg, hier is een winkeltje dat eigenlijk een vaste stop moet zijn. Uiteraard rond dit uur van de dag/nacht alles dicht. Niet twijfelen, rijden. Het grootste obstakel dat ik nog tegen kom is een kudde rendieren die vlak voor m'n neus m'n pad kruisen. Vol in de remmen en even genieten/bekomen van de verhoogde hartslag. Het is ondertussen 23u30 en ik begin stilaan uit te kijken naar een geschikt plekje om te slapen. Het is zeker niet koud en ik heb weinig zin om m'n tent op te zetten. In "Clachtol" staat er plots een bordje langs de weg met "ranger hut" op. Ik besluit even te gaan piepen en ja hoor een top lokatie! Even wat plek maken tussen de fosielen, schelpen, schilderijen en andere "ranger marchandies" en slapen maar.
Ik slaap niet super best en ben na een paar uurtjes terug wakker. Ik besluit m'n boeltje maar terug in te pakken en terug te vertrekken. Het is 4u wanneer ik de de eerste pedaalslag geef. Iets meer dan 3uurtjes geslapen. Ontbijt, twee snickers, wat overschot van de muesli van gisteren morgen en wat zoute nootjes, de camelbag is gelukkig nog goed gevuld. Ik krijg wel meer en meer last van de luchtwegen, van enig herstel is uiteraard geen sprake.
Enkele mooie passage's, waar de zon een steeds meer prominente rol begint te spelen, brengt me langs Lochinver. Een vissersdorpje waar uiteraard iedereen nog slaapt of al gaan vissen is. het is kort na 5u dus geef ze maar eens ongelijk! Ik weet dat ik stilaan in de buurt begin te komen van een tweede passage van Oykel Bridge en ik weet ook dat daar spek en eieren bij de vleet te krijgen zijn. Zonder pauze door te rijden, alles voor een "full Scottish breakfast"!
Het is uiteindelijk na 9u als ik m'n benen onder tafel schuif! Dubbele portie voor de Schroyen aub! 4 eikes, worsten, spek, patatten, bonen, brood met home made "gelei" een grote kan thee en ne kus van de madam! Even een sanitaire stop en terug de fiets op. Wanneer ik terug buiten kom is er één ding dat me opvalt! Warm, erg warm. Het is ongeveer 3u rijden en zweten richting Ullapool. In die drie uur loop ik eigenlijk zo goed als leeg! In Ullapool is een grote supermarkt en moet ik opnieuw de nodige proviand zien op te slaan en zien binnen te spelen. Ik neem eigenlijk iets te weinig tijd daar op't gemakske even op m'n positieven te komen en rijd eigenlijk te snel terug door. Achteraf is dat uiteraard allemaal makkelijk gezegd. Het is ongeveer 14u en stilaan is de zon alles aan het geven. Ik rij een half uurtje en besluit dan even een power napje te doen tussen de schaapjes, in de schaduw in het malse gras!
 |
Ff dutten tussen de schaapjes...
|
Een halfuurtje even bekomen. Het maagje doet z'n best maar de super power blijft tussen de schaapjes liggen. Ik vertrek terug... het is 15u30 Wat ik echter niet weet en ook niet echt verwacht is de muur waar ik direct tegenop moet! Stappen!! Niet even, niet kort en helaas ook niet voor het laatst. Ik weet even niet uit welk hout pijlen te maken maar kan gelukkig nog wel van de wondermooie omgeving genieten! De passage waar we nu doorheen gestuurd worden heet "Fisher fields", is ongelooflijk mooi maar tegelijk ongelofelijk zwaar!
Wanneer de zon en de maan samen de passage tussen de twee meren Dubh Loch en Fion Loch verlichten en ik net over de top kom piepen is het uitzicht onbeschrijfelijk (dus ga ik dat ook niet doen ;-)) Op en af blijft het gaan. Ik kom aan een paar huizen (Letterwee) en zie op m'n gps dat er een redelijk vlakke passage naast het meer Loch Maree aan komt.
Ik besluit nog even door te bollen naar Kinlochwe. Ook hier kan ik zeggen "als ik dat geweten had"! 4u voor iets meer dan 15km, niet gelogen en dan nog redelijk vlak hé!! Na m'n "dutje" ben ik nog 11u onderweg voor ongeveer 55km! Het is dan ook 2u40 wanneer ik volledig scheel aankom in Kinlochwe. Ik moet ff pitten, een buskotje is m'n eerste keus, toch maar verhuizen naar een afdakje van het lokale hotel maar wanneer ik daar in m'n slaapzak lig besluit ik toch maar m'n tentje op te zetten! Damn ik ben moe! Is dit een nachtrust of een power napje 's nachts?
Ik ben in alle geval om 6u20 terug aan het bollen. Het eerste half uur is het nog redelijk fris, not! Al snel zit ik terug te klimmen in shirt en korte broek. M'n "reserve" snackbar gaat open, voor "kleine noodgevallen" heb ik nog wat extra powerbars apart steken, enkele gaan eraan! Voorlopig nog niet direct veel ontbijt te vinden. Ik mik op Stratcarron, daar zou een restaurantje moeten zijn. Dat is er ook maar dat gaat pas in de late namiddag open. Damn!! Ik keer een heel stukje terug en ga een eindje van het parcours af om in Lochcarron een winkel te vinden.
Ik moet er geen tekening bij maken zeker maar hier worden de zakken goed gevuld! Rozijnenbrood, rijstpap, broodjes kip, marsen, snickers, water, cola, zoute nootjes, gummybeertjes, chocomelk, gingerbread AKA peperkoek! Even rustig op het gras zitten/liggen en dan terug de fiets op. Voor me zie ik plots Nelson rijden. We komen even samen maar ik moet hem al snel terug laten gaan.
Eigen tempo zoeken, zeker op technische passages zie ik hem al snel kleiner worden. De middagwarmte geeft me weer enkele raken klappen en mentaal barst de strijd ook in alle hevigheid los. 25km in ruim 3u dan begint een doorsnee fietser zichzelf al eens vragen te stellen :-). Om 15u kom ik aan in Dornie, met het toeristisch maar prachtig Eilean Donan Castle opnieuw een merkpunt op de HT.
Wat ook een merkpunt is is het winkeltje. Het Dornie Post office doet ook dienst als supermarkt en ook hier laat ik de nodige ponden rinkelen. Ik bol nog een uurtje verder maar besluit een middagdutje te doen. Het is opnieuw erg warm en ik hoop met deze indeling van de dag iets "zuiniger" te kunnen rijden. Liggen is slapen dat is wel iets dat vast staat! Eens terug op de fiets begint er uiteraard weer een monsterlijk stukje door de highlands! Monsterlijk zwaar maar opnieuw monsterlijk mooi! Gelukkig is het weer optimaal en krijg ik op de hoger gelegen stukken zowaar frisjes!
Ik neem nu eigenlijk constant foto's. Ik vraag mezelf even af of ik zoveel foto's neem om af en toe met een "geldig" excuus even te kunnen halthouden. Dat is het niet, ik probeer thuis uit te leggen wat voor moois ik zoal tegen kom onderweg en hoop aan de hand van de foto's m'n verhaal wat extra kracht bij te zetten. M'n vizier staat ondertussen gericht op Fort August. Twee serieuze pieken op het hoogte profiel moet ik nog over voor het zover is.
De gedachte daar op een redelijk uur aan te komen heb ik al even laten gaan maar ik kar toch maar door. Om 2u20 kom ik in het slapende Fort aan. Ik twijfel even, hier een plekje zoeken of nog even door gaan? Ik weet niet precies waarom maar ik ga toch maar door. Er komt nu een vlak stuk aan richting Fort William en een paar goed lopende kilometers zie ik nog wel zitten. Langs het water van Loch Lochy is het anders serieus koud en vochtig. De kilometers gaan nu wel vooruit maar ik val bijna in slaap op de fiets. Zonder zwans, ik blijf zo ver mogelijk van het water weg want je weet maar nooit, al slapend een frisse duik nemen zie ik niet echt zitten! Ik begin nu echt wel uit te kijken naar een plekje om even te kunnen rusten. Ik passeerde verschillende sluiswachter huisjes, bruggen, oude treinen maar eigenlijk nergens iets geschikt. Tot 4u ben ik nog aan het bollen, dan kom ik op een bospaadje terecht waar de bladeren zachter zijn dan m'n matje! Schoenen uit, slaapzak in.
Netje tegen de mugskes op en knorren maar. Twee uurtjes later ben ik terug onderweg! Tijdens het oprollen van m'n slaapzak komt Pete Mcnel me voorbij gereden. Gene stress, de raceknop was al lang vervangen door de survival knop. Nog 100 km, even binnen bollen dus! Ik vertrek terug en zelfs een extra onderlijfke doet dienst als extra mutsje zou koud is het nu. Het is andermaal super mooi, de eerste zonnestralen komen door de zeldzame wolkjes piepen en zorgen voor het ene "national geografic " moment na het andere. Achter elke bocht of heuvel wacht een nieuw schilderijtje, het is heerlijk bollen en de gedachte naar een nieuw "ochtend shop moment" geeft extra moed!
In Fort William vlieg ik de lokale supermarkt binnen en kom alweer buiten met een zak eten waar een gemiddeld gezin een paar dagen mee verder kan.
Tijdens het shoppen komen daar één voor één drie Britten binnen gebold! Das straf! Het is ondertussen 9u als ik met m'n buikje vol terug het pad op duik! Van de drie Britten al snel geen teken meer, ze zijn een onderonsje aan het uitvechten denk ik en laat begaan! Om 12u kom ik opnieuw redelijk leeg in Kinlochleven. Een laatste winkeltje doen en dan de final countdown! Bwa, toch nog niet te vroeg victorie kraaien....
Ik ben opnieuw ruim 2u onderweg voor 10km. Op “deavils starecase” kom ik heel veel “hikers” tegen. Zij zien duidelijk hun peren en vragen zich en mij dan ook regelmatig af wat ik hier aan het doen ben met bike... in de afdaling kom ik nog eens ten val maar op wat schaafwondjes en een stramme heup na zonder al te veel erg. Ik kom stilaan in de laatste pittige stukken! Het besef dat het nu nog ff doorzetten is naar een douchke, een lekker relaxte maaltijd en bedje doet me toch wel deugd. Voor ik zover ben is het toch nog even harken! De slot kilometers verlopen terug over dezelfde paden als bij het vertrek. Een laatste hekje sluit ik achter me en dan is het binnen bollen!
De eerder aangekomen deelnemers staan op een bike pack tochtje dikwijls mekaar op te wachten. Zo staat er toch een man of 4 met een fris pintje te wachten! Dan heerlijk douchen, eten en alvast wat nakaarten! Op tijd bedje in en proberen te recuppen! Het is woensdag avond en onze boot vertrekt pas zaterdag avond. Berten is nog ff onderweg en in tussentijd blijft het lichaam eten, rust en zakdoeken vragen. De wallen trekken langzaam van onder m’n ogen weg en de neus begint ook wat te herstellen. Het zal nog zeker een week duren eer ik iets of wat van definitief herstel begin te merken. Woensdag doe ik een ritje met de klievers. Vrijdag vertrekken we met de club naar de Vogezen voor daar de Trois ballons te rijden. Een cyclosportieve van 210km met daarin 4400 hoogte meters. Na de afgelopen week toch een vraagteken wat het daar zou worden.
Wat de Highland trail betreft? Een zeer mooie ervaring, super parcours, door mij onderschat! De heen weg was zeer goed te rijden de terugweg bijzonder zwaar en extreem technisch. Soms een beetje te. Gelukkig kwamen er na elke extreme inspanning voldoende prachtige stukjes van moeder natuur die de fysieke inspanning ruim vergoedden. Eerder een mentale strijd dan een fiets-fysieke proef! Duidelijk en meer dan terecht dat Alan niet iedereen hier zomaar laat starten en dit zorgt onder de deelnemers ook voor een speciale sfeer. Uiteraard zorgt het parcours en het karakter van deze "wedstrijd voor een speciale sfeer. Materiaaltechnisch kwam ik op m'n carbon racemachine duidelijk in de problemen! Gepakt als een muilezel kraakte deze bij momenten onder het zware parcours! Hij deed het perfect maar ik nam dan ook nooit echte risico's! Een aangepaste bike setup even als een doordachte bepakking is hier absoluut een must! Een bredere band dan mijn allrounder (de 2,2 race king) zou vooral in de terug lus voor wat extra gemoedsrust zorgen. In extreem goede weersomstandigheden (zeker naar Schotse normen) al een pittige tocht, wat als... Voor herhaling vatbaar? Als dit de enige Bikepack toer ter wereld zou zijn, heel zeker! Nu blijft bij een gevoel over van been there done that. Langs de andere kant vind ik het bijzonder spijtig dat ik met een "vallingske" aan de start stond en niet echt vol heb kunnen rijden. Of het veel had gescheeld weet ik niet maar toch.
