Het laatste weekend van april, wat doe je dan? Met de mobil naar Sundern-Hagen rijden en daar de SKS bike marathon rijden. Na onze “rustig rit” van vorig jaar in Sundern was er van een bevoorrechte startpositie geen sprake meer. Geen gedoe van overdreven zenuwachtige boys en gezellig een babbeltje doen in de startbox. We waren met heel wat bekenden daar in den Box. Jeroen was er terug bij en was zaterdag morgen samen met Bram en Stefan Vaneynde naar Duitsland afgezakt. Voor de rest was Ward Mertens met zijn buddy Tim en uiteraard de onvermijdelijke Mountain Maniacs stonden ook met ne man of 5 aan de startgrid. Om 10u45 werden we opgang geschoten. Vanuit de achterste startboxen is het even wachten eer heel de meute opgang is en eens we op de asfalt klim zitten is alles al een lang gerekt peloton. De inhaalrace kan beginnen. We kennen het parcours stilaan wel maar af en toe zitten er toch wijzigingen in tov vorige jaren. De benen voelen goed aan, ik heb na de marathon niet lang stilgezeten en eigenlijk onmiddelijk erin gevlogen op de “nieuwe” koersfiets. Regelmatig werden de ardennen opgezocht en heel wat kilometers werden afgemaald richting het Schots avontuur voor einde mei. Dit was een testje om te zien of den MTB het nog deed en of ik nog wel off road uit de voeten kan. Asfalt blijft asfalt en op den MTB is het tenminste ieder voor zich. Ook hier dus. Ik kar pittig door en vind een goed ritme. Op en af, lekker in het zonnetje een droog parcours heerlijk rijden! Na 20km begeeft m’n achterrem het grotendeels, lucht in de leiding, verpesten blokken. Eén ding is duidelijk de afdalingen zullen voorzichtig genomen moeten worden. Laat in de remmen gaan zou wel eens een decor bezoek kunnen opleveren en ik moet in afdalingen veel volk laten rijden of wordt terug gepakt door boys die ik eerder passeerde. Na 30 km en na een snelle afdaling sta ik achteraan lek. De melk heeft z’n werk niet kunnen doen en na een kleine poging om bij te pompen besluit ik snel een binnen band te steken. Ik haal een steen uit m’n buitenband die meer weg heeft van een haaien tand uit Jaws dan van een steentje uit het Sauerland. Ik heb echter geluk want iets verderop staat wat volk met een goede pomp naast het parcours die me wat lucht gunnen! Al bij al sta ik daar een minuutje of 7-8 tijd te verpompen maar de moral blijft eigenlijk toppie. Hup en gaan. Jeroen is mij net gepasseerd en we buurten even voor ik alleen verder bol. Iets verder Wardje en ook een snelle babbel met Tim, dan is het zwijgen en stompen. Het gevoel blijft goed. De eerste ronde vliegt voorbij. In deze ronde rijd je nog samen met de halve marathon boys en op het laatst van deze ronde kom je op het parcours van de later gestarte 30km afstand. De tweede ronde is een verademing en bijna constant alleen is het roefelen. Ik pik nog constant volk op en laat die meteen achter. Ik ben dus nog steeds aan het opschuiven en dat is altijd goed voor de moral. Uiteindelijk kom ik in 4u21 over de finish. Ik eindig daarmee 7e senior 2 en 30ste algemeen. Zeer tevreden en eigenlijk helemaal niet overdreven kapot! Een dag later start ik in de Philppe Gilbert cyclo in Aywaille en kar na de Finish terug richting Luik. De 150km op den MTB op de weg in Luik zijn bijzonder nat en koud, of toch zeker de eerste 3,5u, nadien droogt het gelukkig iets op en kan de regenjas zelfs even opgeborgen worden. Een leuk, pittig MTB weekend met de nodige hoogte meters, ideaal!! En wat nog idealer is… We vertrekken daags nadien met het petekindje richting Cadzand! Van een recupje gesproken!!
De marathon… Iets speciaals, iets extreem, iets vreemd, iets moois! Voor mij stilaan een voorjaarsklassieker. Antwerpen, Rotterdam, Parijs allemaal in april. Vermits rond half april m’n fietsbenen gewoonlijk al liggen te popelen om de polder in te duiken zocht ik een marathon die nog vroeger in het jaar valt. Zo viel m’n oog op Utrecht. Utrecht, een iets minder ronkende naam dan de vorige voorjaarsmarathons maar daarom niet minder zwaar, ook daar de volledige 42,195km. En zo werden de loop trainingen weer op getrokken. Ik vond zelfs wat extra goede raad bij een fietsmaat die vroeger de pannen van het dak liep. Zo belande ik rondneuzend in de trainingslogboeken van Paul Jaspers, de Haai van Berendrecht, de Adelaar van de Sturmers maar misschien wel vooral de Rousseau van de polder. Snuisterend in die boekjes werd ik andermaal met de neus op de feiten gedrukt dat trainen uit meer bestaat dan kilometers maken op mooie bospaadjes tegen een mooi maar geen moordend tempo. Kilometer tijden lopen, versnellingen, blokken, tempo duur, pyramide lopen noem het zoals je wil maar de laatste twee maanden voor den 18e maart deed ik zowat alles. Geïnspireerd op de boekjes van de Paul (Van den Bosch ;-)) liep ik kilometers, veel kilometers. Topweken tot boven de 120km, daarin kilometertijden van 3’30… alles passeerde de revue, om alweer klaar te staan aan de start van m’n zesde marathon ondertussen. Ik liep eind januari een halve in Lier en deed die in 1u24”, ik liep me daar wel een beetje voorbij en forceerde de adductoren beetje. Een skiverlofje met de madam deed in die traingsweken extra deugd maar ook daar werd de loopband regelmatig opgezocht na een heerlijk ski dagje! En dan belanden we weer in die laatste week. Voor mij nog steeds de moeilijkste van alle voorgaande trainingsweken. Rusten… Of toch op z’n minst relatief rusten! Iets wat ik duidelijk niet goed kan en waar m’n lichaam eigenlijk niet zo positief op reageert. OK, één dag of twee rusten kan ik nog maar bij meer dan begint het eerder als roesten aan te voelen. Dus tijdens de laatste twee weken liep ik duidelijk minder kilometers maar deed deze toch redelijk intensief of kwalitatief. Regelmatig deed ik kilometers in marathon tempo om het gevoel van snel lopen toch zeker te behouden. En dan is het aftellen. Frank Deboosere sprak al lang van een komende winterprik en hij bleek gelijk te gaan krijgen. Het was half maart en op zaterdag viel er in Zandvliet 10cm sneeuw, dit alles werd vergezeld van een snoei harde Noord Oosten wind! Gevoelstemperatuur tot -16°C en dat is niet gelogen. Gelukkig was het zondag droog en iets minder koud. De strakke, koude NO-wind was nog wel steeds van de partij gaf uiteraard een extra “dimensie” aan hetgeen komen zou. Kou is niet zo erg, de ideale marathon temperatuur ligt voor mij rond 5°C en tegen extra koude kan m’n zich steeds kleden. De wind daar was ik minder happig op, koud en strak. Zeker op de open stukken zou deze wel eens doorslaggevend kunnen gaan worden. Ik had het parcours al even bekeken en na een wind af stuk van de unief naar het centrum van Utrecht zouden we na een kilometer of 10 in een open stuk komen van ruim 8km vol tegen wind. De start verliep chaotisch, de halve marathon start samen met de volledige en van enig overzicht was geen sprake. Waarschijnlijk zat de koude er voor iets tussen maar iedereen stond in eender welk startvak en snelle en minder snelle, halve of volledige marathonners stonden door mekaar. Van pacers was niet veel sprake en toen het startschot klonk was ik nog steeds op zoek naar de aangekondigde tempo makers. Ik bleef even aan de startmeet staan en wachten wat af. Op een gegeven moment liep de pacer van 3u30 voorbij en was het duidelijk dat de 3u pacer al vertrokken was. Ik vertrok dus ook maar. Kort daarop zag ik de groep van 3u enkele honderden meters voor me uit lopen. Ik zette de “achtervolging” in om toch van de groepsbeschutting te kunnen genieten. Het koste me al enige krachten om het gat dicht te lopen. Ik kwam voor het wind op stuk in de groep terecht en was daar niet rouwig om. De pacers hielden er anders goed de pace op. Voor 3u00 rond te lopen op de marathon moet je 4’14” per kilometer lopen. Zij liepen echter constant enkele seconden sneller. Na 15 kilometer pakten de halve en de volledige marathon een ander traject. Van de grote groep schoot plots nog maar een klein groepje over. Met een man of 10 gingen we verder op pad. Utrecht bestaat uit twee lussen. Halve marathon tijd 1u27’24”. Ik begon de benen al te voelen, eigenlijk te snel gelopen… Ondertussen werd onze groep steeds verder uitgedund. We liepen op het schema van 2u55’. Als je voor 3u gaat is dat veel te snel. Na 24km stopte één van de pacers ermee wegens te koud! Met nog 4 man liepen we verder. Op 30km probeerde ik snel een bekertje water mee te pakken vanuit de bevoorrading en moest de “groep” laten gaan. Ik kreeg het gat niet meer dicht. Het was volop tegen de wind. De benen liepen voller en ik kon niet anders dan even herpakken. Het zou erom gaan spannen. Ik wist gelukkig dat er ook nog wind af stukken zouden komen. Het werd afzien, serieus afzien. De opgebouwde voorsprong slonk zienderogen. Knoeften tot op de meet werd het! Gaan, das het enige wat ik nog dacht. Uiteindelijk strandde ik op 2u59’53”! De magische 3u grens eindelijk onder gedoken!! Zeer tevreden maar zeer meurrig terug naar Zandvliet. Een zeer goed gevoel, een paar zware benen!! De trainingen hebben vruchten geworpen, al had ik het gevoel dat het op een “top” dag beter zou moeten kunnen...
