Trois Ballons...

Les Trois ballons, nog eens een cyclo op de koersfiets... Lang geleden! Pat Van Stappen en 4 andere jongens van den Rabc schreven zich in en uiteindelijk besloot ik ook mee te gaan. De Vogezen, nog  nooit geweest, laat staan gefietst. Donderdag was het dan zover, ons Vickske en ikke weg met ons bakkie. Zaterdag was het vroeg dag, we werden immers om 7u15 opgang geschoten voor 205 km en 4300 Hm (dan kan je beter op tijd vertrekken...) Echt vlot ging de start niet, we hadden nog al laat afgesproken en eer we aan de start kwamen stonden we volledig achteraan! Het pak begon stillaan in beweging te komen, iedereen moest door een smal straatje waardoor alles uitgerekt werd en het heel lang duurde voor we eindelijk in het zadel sprongen... Achter ons stond nog ne man of 20 te trappelen, de 1980 anderen waren reeds vertrokken. Het werd snel duidelijk, we zaten slecht, de mooie groepjes waren al lang weg en daar reden we... De aanloop naar de eerste klim ging licht omhoog en samen met Kurt (Rabc) begonnen we aan een hopeloze inhaalrace. Op de eerste steile stukken van de Ballons de Servance was het helemaal gedaan, aanschuiven en proberen in het immense pak gaatjes te vinden om daar door te glippen en zo wat plaatsen op te schuiven. Als er dan ook nog een paar hun persoonlijke volgwagen bij hebben is het helemaal frustrerend. Eens boven, een lange, snelle afdaling. Snel is echter relatief want het was ook tijdens de afdaling uitkijken voor soms erg raar en gevaarlijk bochtenwerk van eerder gestarte deelnemers. Het volgende stuk richting Col d’Oderen was opnieuw alleen harken. Samen met Kurt reden we een strak tempo, velen pikten aan en vonden ons een beetje “fou” om zo vroeg al te “knallen”. De Kurt ging echt hard naar boven en ik besloot toch mezelf niet te forceren en liet hem rijden. Een kilometer verder reden we terug samen, hij moet toch ook eens op zijne kilometriek hebben gekeken en inderdaad, boven was het nog steeds 150km tot den arrivee. Na de afdaling een tussenstuk, glooiend, wind, geen groepke... Volgende klim, den Bramont. 

Halverwege geeft de Kurt nie zo nen beste indruk en zegt dat’m precies wa krampkes voelt opkomen?? Ik twijfel even maar besluit toch maar op m’n eigen tempo door te rijden, alleen dan maar. Van den Bramont gaat het in één ruk door via de “Route des Americains” en de “route des Crêtes” richting Grand Ballon. De dik 15 glooiende kilometers met de wind schuin tegen en af en toe een pittige knik leg ik alleen af, steeds op zoek naar een volgend groepje, aansluiten, overpakken en wegrijden. Op de top van de grootste, bijna halverwege, vul ik vlug m’n bidonnen en weer weg. In tegenstelling tot op den MTB kan er tijdens het dalen op de weg wel gerecupereerd en gegeten worden. Met een lading verse energie in m’n lijf komen de Col de Hundsruck en den Ballon d’Alsace der aan. In de afdaling van den Alsace probeer ik wat volk bijeen te krijgen om het glooiend stuk richting slotklim samen te rijden. Er ontsaat een redelijk groepje en aanvankelijk lijkt het erop dat er wel wat rondgereden kan gaan worden. Echter wanneer we na enkele bochten op een vlak stuk, tegen de wind komen heeft iedereen ineens honger, dorst of mechanische problemen. Ik kijk nog even de kat uit de boom, eet ook nog wat en besluit dan op een klimmetje der zelf maar voor te gaan, we zien wel... Aan de laatste bevoorrading staat Vicky met een Colake en daar trek ik me aan op. Heerlijk, ff stoppen, kuske geven en ne verse cola in m’n bidon. Vanaf nu is’t alles uit het kaske. Met de wind in de rug rijd ik naar de slotklim “La Plance des belles Filles” Het gaat eerst heel zoetjes naar de voet maar dan staat hij der ineens. Na 200km komt daar een stuk van om en bij de 13%. Gelukkig duurt dit maar enkele honderd meters maar het begint toch serieus te knagen. De volgende 5km gaan tegen gemiddeld 9% omhoog, als ge daarin dan nog ff naar beneden gaat weet ge dat de rest best steil is! Meurrig kom ik na 7u12’ over de meet gebold... Pastake daarboven, koekske gegeten en dan terug naar beneden, opzoek naar ons Vickske. Die was ook al onderweg richting klim, maar besluit toch maar mee terug te draaien en wat te relaxen aan de mobil... 

Stabroek kermis...

Vorig jaar kwamen we net terug van den Transgermany, maar dit jaar waren we er opnieuw bij... De kermiskoers van Stabroek voor het goede doel. Met een klein ploegske van de Pijp stonden we aan de start. Jeroen als ploegleider en voor de rest Sam, Jan, Dennis de Wouter en ikke... Om half drie werden we eindelijk opgang geschoten voor drie ijskoude ronden achter de moto. Dit is volgens mij een beetje overbodig want, koud, zenuwachtig, gevaarlijk en druk reden de ongeveer 90 starters uit 9 of 10 ploegen uit de polder achter de motar. Na drie ronden werden we dan losgelaten voor nog een goede 60 km koers. Weg rijden uit zo een pak, frisse gasten zit er niet direct in, af en toe wat kopwerk en zien dat je binnen de eerste 10 blijft is de boodschap. Daarachter zenuwen en valpartijen... Na enkele ronden scheurde het blijkbaar toch ergens want plots waren we met ne man of 10 weg. Van de pipe waren Dennis, Wouter en ik mee... Niet slecht met 6 starters. Het sein om gas te geven. Dat deden we ook en er ontstond een klein kloofje. In de vlucht zat de samenwerking in het begin redelijk maar al snel moesten er sommigen passen en rekenden anderen op een mogelijke spurt. Van de Spartanen uit Putte waren zowel de sterke jongens Paul, Frank, Ronny en Stefan mee. Goed vertegenwoordigd dus. De laatste ronde schudde Paul nog tweemaal serieus aan den boom en was het alle zeilen bij zetten om het gat terug te dichten. Het was duidelijk dat na deze twee pogingen de kaart Frank Francken zou getrokken worden. Intussen was ons groepje ook al verder uitgedund. Wouter Wuilmus, mijne mountainbike buddy, trok het tempo gedurende de laatste kilometers fors de hoogte in. Niemand kon nog weg door dieje smalle z'n beukwerk en een sprint zat eraan te komen. Wouter ging van kop, nog ene en dan trok Paul de spurt aan. 

De Frank lanceerde zich gelijk een raket en ik zat een beetje gevangen in nen andere z'n wiel die de Frank ook nie meer terug zag... Deju, derde!! Ik had echt het gevoel dat er meer in zat en dat ik mezelf gelijk een kieke heb laten afdrogen in de spurt. Had ik de Frank moeten verassen, vroeger weg rijden?? Wie zal het zeggen? In alle geval na de finish zat ik met een dubbel gevoel, goei benen ( misschien wel om te winnen) en toch maar derde. Of was het het maximaal haalbare. Ik weet in alle geval dat mijne 50x11 een beetje te klein was en dat ik daar al opzat aan den Aldi. Wind in de rug en een goei brede baan, spurten met een paar snelle mannen... Nie simpel. In alle geval werden we met ons klein ploegske derde als ploeg (tussenspurten, eind resultaat enz...) Goed voor 250€ voor ons goei doel, astemblief... In juli volgen de koerskes van Zandvliet, misschien heb ik daar meer succes, maar waarschijnlijk minder...