Warm in "de hel"

Na het Istanboel avontuur ging de riem er ff af. Eerst in Istanboel zelf nagenieten van al het lekkers en moois dat de stad te bieden heeft en nadien trokken we naar Hintertux om de latten al een eerste maal aan te binden. Yep op de Basf zijn we qua verlofdagen niet slecht bedeeld. In Hintertux werd er af en toe op de loopband gestaan en werden er uiteraard de nodige pistjes afgewerkt. De nadruk lag echter op relaxen, wat we met z'n tweetjes niet echt een probleem was, zalig!! Eens terug van het hooggebergte restte er nog drie weken om me klaar te stomen richting Kasterlee!! Een kriebel en een kop vol snot kreeg ik wel mee van Oostenrijk en het eerste trainingsblok was geen topper. Het bolde voor geen meter. Op onze normale trainingsritten moest ik diep in de reserves tasten en einge twijfel sloop toch tussen het snot door m'n kop in. Nog twee weken en het was zover, enkele serieuze trainingen en voldoende rust moesten voor de ommekeer zorgen. In het laatste weekend voor de hel zat er terug power in de benen, zowel fietsen als lopen ging me terug redelijk af en ook het snot liet ik achter. Een laatste rustweek met een paar "kortere" trainingskes en een paar pieken en weg naar Kasterlee. Ik vertrok samen met Bram Enkels zaterdagavond. De vrouwtjes zouden zondag komen. We lagen vroeg onder de wol en ik sliep gelijk een roosje, heerlijk! 5u30 de wekker, eten, drinken, nummers afhalen en de wisselzone in orde zetten. Routine...

De start....

Om 8u werden we opgang geschoten. Het is geen winter en ook in Kasterlee leek het meer een zachte herfst dag ipv "hels" winterweer. Ik zocht een mooi tempo waar ik niet in het rood moest gaan, een groepje dat iets voor me liep leek me een ideale windstopper en ik beende er rustig heen. Het tempo lag strak maar niet moordend!

Eerste looplus...

Snel de wisselzone binnen....

Ongeloofelijk hoe snel hier gelopen wordt, verbrokkeling alom. Na 1u03' kwam ik binnen gelopen, dik 3' later terug buiten met fietsschoenen aan. 105km Mtb'en, 5 rondjes doorheen de Kastelse bossen, de gas op en en buzze geven! Het beruchte maisveld was ook dit jaar niet te berijden en een extra loopstrook van 150m stond ons elke ronde te wachten!

Het beruchte maïsveld lag er weer heerlijk bij...



Zelfs in Kasterlee is niet alles 100% vlak!



De wind blies in de openstukken serieus tegen (of mee) en alleen rijden was zwaar. Halverwege de eerste ronde kwam ik een zekere Mario tegen waar ik een ideale compagnon in vond om mekaar af en toe uit de wind te zetten. Het tempo lag strak maar de benen voelden erg goed aan. Ondertussen waren onze soigneurs toegekomen en het zo nodige proviant kon naar hartelust meegeritst worden. Nergens was er sprake van echt verval (of toch bij mij niet) en het tempo bleef strak! Aan de bevoorradingszone stonden af en toe wat extra supporters en dat is altijd motiverend!Mijne maat moest in de laatste 2 ronden passen en ik koos ervoor door te zetten. De laatste ronde het tempo iets laten zakken en wat extra proberen te eten om redelijk gevuld aan de laatste brok te kunnen beginnen.   Na 3u52' bolde ik weer binnen, gemiddeld 27.14km/u, een straffe nummer al zeg ik het zelf. "Snel ff de wissel in" is bij mij erg relatief want ik deed er 4'14" over en moet op dit onderdeel nog heel wat leren. Om af te sluiten 30km lopen... We kennen het ritueel ondertussen. Stramme fietsspieren achter zien te laten, tempo zoeken en "pilote automatique"! Den broeder kent ondertussen de knepen van het vak en stond weer volledig paraat om een uurke of twee, drie te freewheelen. Zijn opdracht,  verhaaltjes opdissen waar hij waarschijnlijk niet meer dan een "ja, nee of allee" voor terug krijgt, af en toe "komaan joeng, goe bezig" (of een variant hiervan) roepen (al dan niet gelogen), de kilometers mee af tellen (voor het geval ik zelf een bordje zou missen, of nie meer moest weten in welke ronde we zitten) en me van de nodige al dan niet vloeibare suikers voorzien! Toffe zondag middag, merci brothar!



Onderweg....



Maar eigenlijk zat het tempo goed, de moraal top en de benen gezien de omstandigheden nog best fris! De eerste 15km gingen heel vlot, de passage aan de sporthal deed me deugd, voor de eerste keer "kiekevel" (niet van de kou!!). Op naar ronde twee. Ik weet dat de "hamerman" achter elke boom kan staan maar zelfs na 20 km nog weinig verval, ikkan zelfs nog steeds lopers inhalen. Velen van hen zitten nog in ronde 1, en iedereen mompelt, kreunt of zucht wel iets van bemoedigende woorden tijdens het passeren! In twee richtingen geeft dit toch extra moed, allee bij mij toch! Jeroen vraagt af en toe wie, wat waar en besluit dat ik ongeveer rond de 15e plek aan het lopen ben! Tegen het einde zit ik rond de 5'/km, ik wil nog wel maar kan niet meer versnellen! In een duel om plek 14 moet ik de duimen leggen! Moe maar met een relatief helder en sterk gevoel kom ik over de rode loper de sporthal binnen. Vicky, Ludo, Conny, de familie de schutter, de familie enkels en aan paar collega's staan daar alles te geven! Een super gevoel na een superdag!!

Zo zie je er uit na 7u21'... Valt eigenlijk nog mee!!

15e in een tijd van 7u21', uiteraard mijn PR!! De laatste 30 km liep ik in een tijd van 2u18, dat is 13,1km/u. De laatste ronde van 15km deed ik slechts 4' langer dan de eerste! 

Istanboel marathon...

De marathon van Istanboel, lang naar uitgekeken!! Zondag 15/11 was het dan zover. Ik trok met ons Vickske vrijdag al richting Turkije. Relaxte vlucht op vrijdag en voor zaterdag een super easy hop-on Hop-of boottocht over de Bosporus om zo alvast een eerste indruk van deze wereldstad te krijgen. 's Avonds werd er nog een Italiaantje bezocht om de laatste gaatjes met koolhydraten op te vullen en vroeg het bedje in. 's Zondags was het vroeg dag. We werden vanaf 7u op het Taksimplein verwacht vanwaar we met bussen over de brug richting Aziatisch stadsdeel zouden gebracht worden. Samen met m'n Duiste hotelbuddy en uiteraard de Vickster trokken we richting plein. Hier viel de chaos al bij al nogal mee en vrij vlot konden we de bus in. Een kwartiertje later stonden we aan de overzijde. De brug is de hoofdader tussen Azie en Europa en deze kan niet zomaar onbeperkt afgesloten worden. Toen we aankwamen was de organisatie nog volop bezig de start zone op punt te zetten. Voor ons was het wachten. Nog ruim 1,5u tot de start... Een kwartiertje voor de start kwamen de pacers vrolijk met hun balonnen door de menigte geschuifeld. Dat uiteidenlijk de pacer van 3u ruim achter de pacers stond van 3u30 en 4u deed mij het ergste al een beetje vermoeden. De start verliep inderdaad erg chaotisch. Tragere starters stonden helemaal vooraan en andersom. Bovendien is de brug nooit toegankelijk voor voetgangers of fietsers. Vele locals vonden vandaag de uitgerekende dag om een familieportretje vanop de brug te maken. Het was dus aanschuiven en slalommen tussen al dan niet lopende deelnemers of toeristen. Nu had ik mezelf wel voorgenomen niet al te overhaast te starten en een beetje te genieten van de tocht maar dit was er wel een beetje over. Eens van de brug kwamen we samen met de 15km lopers die over de andere rijrichting werden losgelaten. Over brede lanen ging het vervolgens verder. Vrij snel werden we op een eerste pittige klim getrakteerd. Dit zorgde wel onmiddelijk voor een lang gerekt pak. De afdaling die nadien volgde was erg snel en lang. De benen werden hier reeds een eerste maal op de proef gesteld. Na 10km kwamen we aan de Galata brug waar Vicky langs het parcours stond. Voorlopig nog geen man overboord, lekker tempo zoeken en door jassen. De volgende 5km was eigenlijk rechtdoor langs het water, rond een rondpunt en dezelfde 5km terug. We liepen nog steeds tussen de 15km lopers, de 10km lopers liepen al vroeger binnen. Vanaf het moment dat de 15km lopers er van tussen gingen kon de race helemaal beginnen. Alweer een erg pittige passage rond km 18 met de nodige ups and downs deed de benen een eerste maal goed vol lopen. Toch even temporiseren en niet in overdrive gaan. Vicky stond alweer met de nodige menatle "boosts" lang de kant en ik kon er weer tegen. Wat volgde werd een zware beproeving. Fysiek maar ook zeker mentaal! Dik 10km over een tweebaans weg met niets te zien (op enkele hotels en een paar bouwwerven na) langsheen de Bosporus. Uiteindelijk keren op een rondpunt en dezelfde saaie kilometers terug. De terugweg met de wind bovendien vol in het nadeel. De kilometertijden liepen op. Het tempo werd er bij momenten volledig uitgehaald door een knik in het parcours. Uiteindelijk komt uiteraard de finish dichter en dichter maar de benen waren opnieuw volledig vezuurd de laatste 7km. Vicky stond nog een laatste maal de boel aan te zwengelen maar eigenlijk was het vat gewoon af. De laatste 2 km zijn opnieuw erg mooi maar loodzwaar. In stijgende lijn word er naar de Blauwe moskee gelopen, door het park van het Tokapi Paleis om zo op de Hypodroom te finishen. De laatste twee kilometer stond een massa volk dus van al die pracht viel me op dat moment weinig op. Het is pas de dag nadien wanneer het plein er terug "normaal" bij ligt dat me opvalt hoe bijzonder deze locatie toch is! De benen aan de finish waren volledig in de prak gelopen, verzuurd, opgesteven en leeg... Werk aan de winkel! Ik keerde met een dubbel gevoel terug richting hotel. Alweer een marathon uitgelopen in een tijd van 3u12'45", ik eindigde 121 van de in totaal ruim 3000 starters. Het is mijn snelste marathon en dat op een zwaar eigenlijk saai parcours. uiteraard kan ik met deze tijd niet ontevreden zijn, het was een mooie ervaring maar van het parcours had ik wel meer verwacht! Een tip, Istanboel is absoluut een aanrader als citytrip, als marathon zijn er mooiere!! We bleven nog tot woensdag om van de stad te genieten, en dat was absoluut een topper!! Alweer een dikke merci aan m'n trouwste supporter en favoriete tripper de Vicker😘!