ACT-5 nr.twee

ACT-5 the second edition... bike packen, ik denk dat ik voor een paar jaar verkocht ben. Enkele bijzonder uitdagende tochten staan ondertussen op de “bucket list” en wat extra ervaring kan ik zeker gebruiken. Na de HT550 stond in augustus voor de tweede maal de ACT-5 op het programma. Van Schotland kwam ik met gemixte gevoelens terug en ik wilde in goede en gezonde conditie in Zandvliet vertrekken. Ik trainde afgelopen zomer bijzonder stevig. Deed de ACT-3, het kleinere broertje van van de 5, als training. Dit is een tocht door 3 landen met vertrek en aankomst in Eupen. Als extraatje reed ik van Eupen terug naar Zandvliet, een extra lusje van ruim 250 off road kilometers. Ik trok nadien regelmatig naar de Ardennen om met de koersfiets veel kilometers te maken en... hoogtemeters! 

Zaterdag 18 augustus was het briefing en pasta loading in de Leeuw van Vlaanderen. Lekker dicht bij huis en dus heel makkelijk! 52 bikers, sommigen doorwinterde packers en anderen klaar voor een eerste avontuur. Er stonden duidelijk enkele hardrijders te popelen om me het vuur aan de schenen te leggen. Het zou volgens Berten en Stefan spannender en zwaarder dan vorig jaar worden. Iets langer, meer off road en heel wat meer hoogte meters. Ik was er in alle geval klaar voor en wat belangrijker was... ik had er damned veel zin in. Zondag stonden we iets voor 8u te draaien op het grasveldje voor de Leeuw, nog een tasje thee, een fotootje hier en daar, een kus voor mus en dan hup het bos in. Ik had m’n setup iets gewijzigd. Geen rugzak, twee grote en een kleine bidon ipv een frame bag. Geen tent maar een minimale bivy bag. Minder ditjes en datjes waardoor ik iets lichter kon rijden. Op het stuur een triatlon beugel waar op de vlakke stukken tempo mee gemaakt zou kunnen worden.

Het begin gaat snel, heel snel! We rijden over bekend terrein, het antitank kanaal af tot we ongeveer in Halle op het parcours van vorig jaar komen. Het tempo ligt zoals gezegd erg hoog voor een TT van 1200km en ik vraag me af wie er zich allemaal vroegtijdig schaakmat zet deze eerste uren. Ik kan relatief makkelijk m’n tempo blijven rijden en stilaan wordt het duidelijk dat er heel wat van de 15 snelle starters mij als mikpunt in de gaten houden. Ik doe gewoon m’n ding en houd me aan m’n plan. Eerste stop in Langdorp, enkel bidonnen vullen en terug weg. 125 km gereden, 5 uurtjes onderweg. Het hele pakje is ondertussen al stevig uitgedund en met een 6 tal bollen we verder. Het is intussen alweer een super zomer dag en de temperatuur stijgt gestaag mee. Het groepje geraakt verder en verder uitgedund en voor m’n volgende geplande stop bol ik al een tijdje alleen verder. Rixensart, over 8u onderweg, 190 km op den teller! Only the lonely... een super stopplaats om bij te tanken, een eerste koude pasta en wat extra proviand. Ik neem even pauze en verwacht snel de eerste achtervolgers. Ik zie echter niemand verschijnen en besluit maar door te bollen. De moraal is super, de benen nog beter. Het is heerlijk bollen de wind staat hoofdzakelijk schuin tegen maar dat zal iedereen wel ondervinden. In de beugels kan ik lager hangen en lekker door “raggen”. Volgende stop... Namen!  

255 km op den teller, ondertussen dik 12u aan het bollen en al heel wat hoogtemeters verzameld. Een pasta bestellen bij de lokale Italiaan, ondertussen een night-shopje doen, pasta oppikken en iets verder op het parcours deze oppeuzelen! Het is bijna 21u, de nacht valt nu snel maar ik plan toch nog even door te gaan. Ik bol nog door tot ongeveer 00u30 en geef er dan de brui aan. Net over 300km op den teller. Ik zou nog wel verder kunnen maar besef maar al te goed dat het nog ver en lang is. Recup is belangrijk en op enkele meters van het parcours rol ik m’n bivy bag uit. Eigenlijk is dit een waterdichte zak waar je met slaapmatje en slaapzak inkruipt. Het is helder en ik kijk nog even naar de sterretjes alvorens m’n lichtje uitgaat. Ik wordt nog even wakker wanneer er mij iemand passeert maar slaap toch nog even verder. 

Kort na 5u ben ik terug aan het bollen. Een ontbijt van suikerwafels en nog wat choco melk van gisteren en gaan! Om iets na 9u kom ik in Oignies en Thierache aan, volledig volgens plan. Winkeltje binnen en uitgebreid ontbijten. Het is best frisjes en het druppelt zelfs zacht, wie had dat gedacht. Ontbijten in het plaatselijk bushokje, toppertje. Met het buikje vol kunnen we er terug tegen aan. Rond 13u30 kom ik in Bouillon aan, eerst staat Berten me langs het water op te wachten voor een flash interview maar dan bol ik snel door opzoek naar wat extra proviand! 

Het zonnetje is ondertussen vol van de partij en ook de temperatuur neemt alweer mooie sprongen naar hoogzomerse waarden. Ik stop snel aan de Colruyt en kom uiteraard met meer dan gepland voedsel buiten. Eerst het maagje volledig opgieten en dan de rest proberen weg te steken op en rond de fiets. Zoals eerder al wel eens aangehaald, winkelen op een bikepack avontuur levert de meest belachelijke winkelmomenten op die ik mezelf kan voorstellen. De Colruyt... rijstpap, mouche sandwiches, een saladbar, tonijnsalade, gegrilde kippenvleugels, yoghurt, cola, winegums, ne pot pindakaas, zoute nootjes, een pak Snickers, een pasta maaltijd, suikerwafels, water en triple A batterijtjes. Als je dan aan de kassa staat krijg je wel een paar vreemde blikken! Ik flirt ondertussen constant met de Frans Belgische grens en sommige stukken blijven me bekend voorkomen. Na alweer 6uurtjes op de fiets en heel wat van Colruyt caloriekes minder kom ik aan de majestueuze kathedraal van Avioth! Ik lig hier vol in de beugel en blijf door rammelen. Iets verderop kom ik bij Montmédy, het is 20u45 wanneer ik van het parcours afwijk en het dorp beneden de burcht opzoek om daar nog een “late night snack” te scoren. En wat zien we daar... Pizza “feu au bois” mmm, niet slecht zo een margerita! Tot mijn verbazing verdwijnt heel de schijf in m’n lijf en even later zit ik weer op de fiets. 

Even gebeld met het thuisfront, altijd leuk en goed voor de moraal, een extra colaatje en gaan! Het parcours is hier tov van vorig jaar drastisch gewijzigd. Van de snelle recup, baan stukken is nu geen sprake meer en deze zijn vervangen door technische, trage, zware off road stukken. Het tempo zakt en de pizza boost is van relatief korte duur. Het is bijna middernacht wanneer ik na 540 km besluit om m’n bivybag nogmaals boven te halen. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken. Heerlijk pitten in da bos nog net in Frankrijk. 

Om 5u ben ik terug aan het bollen, ik heb ongeveer 4uurtjes effectief geslapen en uiteraard duurt het dan nog even vooraleer je echt beseft dat je terug op den mtb zit. In de grensstreek zijn de “wild pigs” al vroeg wakker (of nog laat op) want op een iets vochtiger stuk zitten er plots een paar bijna in m’n wiel. Ik versnel toch maar even, het duurt even voor ik ze kan afschudden en in het donker lijken ze met veel en naar alle kanten te schieten. Waarschijnlijk was er maar één klein lief verdwaald biggetje in de buurt en was da beestje meer verschoten dan ik maar het was voor beide zwijnen toch een pittig momentje! Het begint langzaam op te klaren en ik heb een mooi vooruitzicht. In Etalle, rond de 580 km ligt een Delhaize iets van het parcours! Een luxe ontbijt ligt me op te wachten en uiteraard is dat een ideaal mikpunt! Heerlijk! Ik koop andermaal de Louis z’n rekken bijna leeg en ben een klein uurtje van het parcours. 

Een sanitaire stop en een kattenwasje in den Delhaize meegerekend! Snel terug het parcours op waar ik er ben afgegaan en knallen maar, het zonnetje is alweer volop van de partij en de overtollige kledij kan weer in de tas. Het is ondertussen dag 3, maar de benen zijn nog steeds top, de moraal dus ook! Ik kan lekker blijven karren en kom stilaan in de buurt van het “gevreesde” Luxemburg. Rond 11 bol ik Luxemburg binnen. Ik weet dat er nu een heel pittig, traag, technisch maar super mooi stukje mtb’en aankomt. Gelukkig nog voorzien van het nodige voedsel begin ik aan de GR. Voor velen zal hier veel gestapt worden, de vraag is enkel vanaf wanneer en tot waar stap ik. Enkele passages zijn echt niet  berijdbaar. Enkele wandelaars, die beter bepakt zijn dan ik (maar uiteraard zonder fiets) kijken dan ook redelijk verwonderd wanneer ik naar boven kruip of naar beneden vlieg. Een accident is hier snel gebeurd en uiterst geconcentreerd neem ik hindernis na hindernis. Esch-sur-Sûre laat ik liggen, onderweg stop ik nog even voor wat extra cola maar voor de rest, karren maar! Net buiten Esch-sur-Sûre staat den Berten met z’n cameraman weer te blinken. Ik kom net uit een diep dal (letterlijk dan) en moet even uitblazen. Ik pik nog een plat peschke van hem en bol alweer verder. 

Ik weet dat Luxemburg klein op de kaart is maar verdekke groot is om met den Mtb door te rijden. Wat ik ook weet is dat Clervaux rond kilometer 690 ligt en dat er daar er goei adresje is voor een goei steakske! Het zit’m in kleine dingen tijdens een solo tochtje en dat zijn de richtpunten waar je naartoe kunt werken. Iets later dan gepland, het is intussen 18u30, kom ik Clervaux binnen. Uiteraard zijn de winkeltjes net dicht en de terrasjes goed gevuld. Ik vind toch een plekje en bestel een heerlijk stukje vlees, met wat extra patatten uit de oven en wat extra groenten! Ik moet niet vertellen dat ik die bijna met bord en al in één keer binnen steek zeker. Ik koop maar wat extra colaatjes in het restaurant en vul zo m’n flesjes bij.  

De mensen rondom mij kijken alweer verwonderd, ik begin aan hun blikken te wennen en met een ijsje voor onderweg reken ik af. Clervaux ligt beneden aan het water dus... gelijk klimmen is de boodschap! Een klein uurtje duurde de Clervaux passage en ik wil nog graag terug in Belgie zijn vanavond. Het parcours lijkt blijft echter pittig en de vermoeidheid begint nu ook mee te spelen. Rond 21u30, ondertussen flirtend met de grens, kom ik in Wathermal een ideale slaapplek tegen. Ik vind het toch te vroeg om te stoppen en bol twijfelend verder. Ik krijg al snel spijt van beslissing en denk eraan terug te draaien. Ik bol toch maar door en beloof mezelf te stoppen als ik nog zo een mooie kans zie. Geloof het of niet maar een half uur verder kom ik de stal der stallen tegen! Op 50m van het parcours!! Een droge, open stal of kleine schuur. Vers stro, super proper (of toch naar mijn gevoel) en heerlijk rustig. Geen beesten, niks!! Niet twijfelen, het is nog “maar” 22u maar deze stal laat ik niet schieten! 720km achter de kiezen, weer 17u onderweg geweest. Geen bivy bag of opblaas matje maar een kribbe van zacht stro. Mirre en wierook heb ik niet maar dat dutje is van goud waarde, deze koning heeft alleen een powerbar bij maar die kan me nu gestolen worden. 

Nog sneller dan ik in slaap val ben ik ook terug wakker, en ik bedoel echt wakker! Het is kort na 1u wanneer ik terug begin te bollen. Dat stalleke was té zalig, schrik om me te overslapen, een vroege Waalse boer op m’n erf te krijgen of wie weet wat het was maar ik was terug weg! Rije deju! Het plan, Vielsalm “hitten” en daar de nachtwinkel plunderen! Deel 1 van het plan werk ik zonder problemen af, deel 2 slaagt wat tegen... de nachtwinkel in Vielsalm sluit om 2u!! Da meende nie, yep, da meen ik wel. Gelukkig heb ik nog wat cash en kan ik ne cola uit den automaat draaien, een flesje water kan er ook nog af. Honger heb ik gelukkig niet. Ik heb nog reserves van vorige m’n eerdere “hamstermomenten” en zelfs m’n just in case nood rantsoen van thuis is nog zo goed als onaangeroerd! 5u Malmedy, 760km op parcours, ook hier verdacht weinig beweging. Ik zit nu in “hard core” Oost kantons en kruip via Ovifat stillaan richting Monschau. Vorig jaar was ook dit een relatief makkelijk stuk in het parcours. Een kleine wijziging door de heren parcoursbouwers beslist er dit jaar volledig anders over. Dik 3u doe ik over de ruim 30 km tussen Malmedy en Monschau, pittig. In Monschau zat ik vorig jaar te ontbijten in een heerlijk ochtend zonnetje! Ik ben dit jaar zelfs iets vroeger daar en kan opnieuw van een mega ontbijt genieten! Eieren, koeken, broodjes, jus, ham, kaas, confituur, het kan niet op! Een sanitaire bezoek laat ik ook hier niet schieten, ff wassen nog wat extra for on the road en terug weg ermee! 

800km in de knipzak... Het zou nu beter en beter moeten beginnen bollen, dat doet het echter niet direct. Dit is een heel mooi stukje Duitsland, den Eifel! Meer dan terecht een Nationaal park, hoogvlaktes rond Gemunden en Vogelsang en diepe dalen rond de meren en waterpartijen enkele honderden meters lager! Hierdoor blijft het constant op en af gaan. Vorig jaar bleven we veel langer naast de meren rijden, dit jaar is het op en af, af en toe raken we het water en dan klimmen we weer naar de hoger gelegen stukken! Prachtig maar zwaar! Rond 1u kom ik in Heimbach, ik stop en voel dan de warmte op me neer slaan. Ik kan niets beter bedenken dan ne grote crème glace binnen te spelen met een powerbar! Een geslaagde combo, al zeg ik hetzelf. Genieten van deze functionele smaakbom in de schaduw op een bankje in een prachtig decor! Nog wat extra proviand en genoeg drinken en we kunnen er weer tegen. 840km gedaan. Om 16u, 30km verder krijg ik ff een dipje, een serieus mentaal dipje, ik besluit even te stoppen en naar ‘t vrouwke te bellen! Gelukkig pakt ze af en kan ik ff een babbeltje doen, ondertussen een gat lauw broodje binnen spelend. Uiteraard kom je af en toe zware stukken tegen, fysiek en mentaal. Wanneer deze tezamen komen is het altijd leuk als je ff kunt bellen. 10’ gewoon ff liggen en genieten van de rust en een “powercall”! Er is geen haast bij, het is ondertussen duidelijk dat ik niet “direct” op de hielen gezeten wordt. Toch stap ik na deze korte stop terug vol goeie moed op de fiets. Maf he? Volgende halte, de Lidl in Oberfortsbach. 890km gedaan en het is intussen bijna 19u. Gelukkig blijft in Duitsland de Lidl iets langer open dan bij ons. Ook hier een powershopje, en een avondmaal om u tegen te zeggen. Geen verdere details, maar het heeft gesmaakt en het was nodig!! Klaarmaken voor de “late shift” en hup richting Nederland, richting Maastricht. Ik kom het drielandenpunt tegen na 900km, het is intussen bijna 21u. Ook hier is het parcours stevig onder handen genomen, een prachtige singeltrack brengt me onderaan de “Camerig”, ik kan niet weerstaan en stop voor een ijsje, wat marsen en Snickers en wat cola. Om 22u30 kom ik in Epen en stop int frituur “de Krieekel” begot! Een kleintje met joppie saus en een hamburger “de krekel”. Nie van m’n gewoonte maar damn dat kan smaken! M’n focus ligt ondertussen voorbij Maastricht. 

Het enige obstakel zijn wat kilometers en den Berten met zijne camera! Ook Stefan, de parcours bouwer is deze keer van de partij. Even een klapje / flash interview met de boys en weer weg! Het is opnieuw 1u als ik door Maastricht bol, 24u onderweg. Muug, redelijk meurrig en de joppie saus doet z’n best me het leven een beetje zuur te maken. Niets overdreven, wonder boven wonder doen de benen het nog steeds! Het is bijna 2u wanneer ik op Belgisch grondgebied ter hoogte van Opgrimbie m’n bivy boven haal! 950km gereden, wat een dag! 25u onderweg geweest voor 230km... het zegt meer over het parcours dan over de benen, beiden waren goed!  

Van 2u tot 4u30 geslapen, moet voldoende zijn... uuhh, NOT! Ik vertrek dus terug maar een uurtje later moet ik al terug stoppen, teveel prut in m’n ogen. Ik ga nog ff een powernapje doen. Gewoon de kant in en nog een half uurtje oogskes dicht! Na deze extra nachtrust van een half uurtje, fris en monter de fiets op! Komaan zene nu ist naar huis da we gaan! Drie uurtjes later, het intussen bijna 9u sta ik in Achel, 1010km gedaan en even van het parcours is een spar! Opnieuw een luxe ontbijt en nog wat extra’s moeten me nu tot thuis brengen. Gaan! Het blijft draaien en keren, de hete zomer heeft ook hier alles uitgedroogd, we rijden van zandbak naar zandbank, af en toe zitten er nog venijnige klimmetjes in en de wind staat andermaal strak tegen. De beugel op m’n stuur doet nu echt z’n werk tegen de wind kan ik alsnog een mooi tempo onderhouden. Rond 14u kom ik een zonnige terrasje tegen en ik kan er niet aan weerstaan om even te gaan piepen! Das hier dik in orde... restaurant de Roovertsche Leij in Goirle mag voor mij een heerlijke uitsmijter gereed maken en een paar colaatjes op de rekening zetten. 1085km gereden, dit zal toch wel de laatste stop zijn geweest zeker? 

Ik kom heel stilaan in de buurt, Breda onderdoor, Schijf, Nispen, Wouwse plantage, het zijn allemaal ronkende namen voor de lokale wielertoeristen. We zien nog steeds niet veel asfalt en ik blijf ploeteren door een zee van zand! Uiteindelijk kom ik rond 20u10 in Zandvliet aan! Aan de finish, in de leeuw van Vlaanderen staan heel wat supporters me op te wachten! Super zo aankomen! M’n schatje staat uiteraard op de eerste rij! Ik blijf nog wonder boven wonder tot iets na 1u wat pintjes drinken en klim dan de fiets terug op, een laatste dubbele kilometer naar een heerlijk douchke en een warm, zacht bedje! 

De recup gaat erg vlot, een weekendje aan de zee met de vrienden en we kunnen er terug tegen! De organisatie heeft ondertussen de cut off time of de maximale tijd waarvoor je binnen moet zijn wil je in de officiële uitslag staan verlaat van zaterdag naar zondag avond 20u. Uiteindelijk komen slechts 22 deelnemers aan, vanaf dag 1 kwamen de eerste opgave's binnen. Mechanische pech, fysieke klachten of het toch wel zware parcours deden sommigen besluiten er vroegtijdig de brui aan te geven.   Al was het geen officiële wedstrijd werd er toch een klassement opgesteld, nummer 2  kwam 20u na mij over de finish gereden. De laatste die nog in de uitslag werd opgenomen kwam dinsdag binnen... das wel waar voor uw geld natuurlijk! Ik heb er in alle geval weer van genoten, het weer was perfect, ik ondervond geen mechanische problemen, een prachtig maar loodzwaar parcours, enkele ideale bevoorradingen gevonden en vooral goei benen en geen fysieke klachten! Wat ook erg leuk en goed voor de moraal is,  is dat dankzij het tracker systeem je echt wel gevolgd wordt, niet alleen thuis maar ook door  mensen die je niet kent.  Aan de Lidl in Duitsland kwam er ene een klapje doen die me had gevolgd, ergens op het parcours in Luxemburg, aan de spar in Achel, in da restoke in Goirle en dan dichter thuis kwamen telkens wat “supporters” goeien dag zeggen! Merci voor de support zou ik zeggen! Volgend jaar geen ACT5 meer voor den deze, wel alvast al een paar andere plannetjes! 

Voor de interviews van onderweg klik:

Interview Bouillion

Highland Trail 550

Highland trail 550... kortweg HT550. Na m’n eerste bikepack van vorig jaar was de honger naar een nieuw stukje avontuur op de mtb meer dan groot. Berten, de organisator van de ACT5 reed vorig jaar reeds deze tocht doorheen de Schotse highlands en zo ontstond ook bij het idee om deel te nemen. Eind mei was het dan zover. Donderdag vertrokken we met drie vanuit Zandvliet. Berten, ik en Samuel Becuwe (Fransman, afkomstig uit Lille en tevens organisator van de French Divide). Donderdag avond de boot op in Zeebrugge en vrijdag ochtend aankomst in Engelse Hull. Van daaruit reden we verder tot in het Schotse Tyndrum waar zaterdag om 9u de groepsstart zou plaats vinden. Alles verliep perfect behalve... de gezondheid! De laatste week sukkelde ik een straatje in van lopende neuzen en fluimerige hoestjes! Uiteraard niet ideaal maar geen reden om te scratchen! Vrijdag avond vond de traditionele openingsdrink plaats. Na een korte rit stonden de HT550 biertjes in een riviertje op ons te wachten! 

 

Wat keuvelen met de andere deelnemers in een heerlijk avondzonnetje, het zou volgens de plaatselijke weermannen een prachtige week moeten worden! We sliepen in een chaletje op camping “by the way” en na een ontbijt in de “real food café” reden we door richting startplek, iets verderop. En daar stonden we met een 50-tal uitverkorenen te blinken. Om te “mogen” starten moet je iets kunnen voorleggen van bewezen diensten en zodoende staan hier eigenlijk geen echte bike pack prutsers tussen. Na een korte speech van Alan Goldsmith, de organisator werden we opgang geschoten. Het pakje startte mijns inziens nogal pittig. Al snel kwamen we een eerste hekje tegen en moest ik in een technische passage een eerste keer voet aan de grond zetten. Alan verzekerde me dat ik hier toch wel zou moeten kunnen rijden. Al snel zat alles redelijk uit elkaar. Het ging erg lekker, wat op en af in onmiddellijk een prachtig landschap. Het bleef wat glooien met af en toe een pittige knook. Ik kon rustig opschuiven, kwam den Berten tegen, den Alan en nog een heleboel andere kadees. Na enige tijd kwamen we op een stukje asfalt terecht en daar kon ik tot helemaal vooraan rijden, zonder te forceren uiteraard! Hier miste ik echter een afslag, de gps “herberekende” een nieuwe route, ik had niets in de gaten (ik was deze instelling vergeten af te zetten op een geleende reserve GPS) en zo belandde ik op een mooie route maar niet die van de HT! Ik bleef zo een uurtje rustig verder bollen tot ik toch echt ongerust begon te worden! Ik zat verkeerd, Vicky wist me van thuis uit te zeggen dat m’n tracker (een systeem dat constant uw positie registreert en vastlegt en in noodsituaties erg handig kan zijn) nog steeds niet vertrokken was! Ik zette deze snel uit en terug aan om zo een eerste signaal uit te sturen. Ik zat deftig naast het parcours! Er zat niets anders op dan terug te bollen tot het punt waar ik verkeerd was gereden. Dat was een heel tripje en uiteraard vloekte ik daar regelmatig tegen de lokale schaapjes die me voor de tweede keer zagen voorbij snorren. Ik reed bijna 60km extra en verschoot zo al een mooi pakketje van m’n krachten! Eens terug op het parcours was het direct klimmen geblazen ik kwam na 80km op het officiële parcours bij “Bridge of Gaur” de eerste tragere starters tegen en dat gaf me uiteraard nieuwe moed. Ik was toch wat opgejaagd en dat zou een hele poos duren. De eerste dag was het heel de tijd inhalen en toch proberen niet te forceren. Ter hoogte van Ben Alder Cottage moest ik een eerste keer m’n camelbag vullen met water uit een bergriviertje. Voor de eerste keer, altijd een belevenis! Gelukkig zat daar Johnny Baker, een uiterst vriendelijke Brit die me even snel wegwijs maakte in het drinken van een Schots stroompje. Hoog genoeg water pakken en zeker niet onder een stal, hutje of duidelijke beesten weide! Hij verzekerde me ook dat het niet dramatisch is als de tracker niet 100% werkt en dat dit zeker m’n race of m’n tocht mocht vergallen! En gelijk had’m! Ik zette al snel m’n weg verder. Een eindje verder op de pittige, warme klim zag ik in de kant den Berten liggen? Ik dacht was da hier…

Hij was al wat diep geweest en z’n maag maakte al hevig protest! Ik bleef toch even bij hem om te kijken of hij wel degelijk OK was en zette vervolgens m’n weg verder. Na ongeveer 140km op het echte parcours (ik had er dus inmiddels bijna 200 op den teller) kwamen we na een bijzonder koude afdaling in Fort Augustus aan. Daar zat een hele bunch tezamen in het plaatselijke “Moorings restaurant” pizza’s, pasta’s en andere heerlijkheden binnen te spelen. Ook Alan zat daar, hij vroeg zich dan ook af waar ik vandaan kwam! Nogmaals even vloeken en dan bestellen maar. 

Een pizza en een pastake, alles snel binnen en ikke weer verder. Eens terug op de fiets was het al snel duidelijk dat het beste er eigenlijk af was. De koude had me eerst stevig te pakken en nu ik terug op temperatuur kwam lag de Pizza eigenlijk stevig op m’n maag. Na een kort stukje op de baan voorbij Levishie begon een nieuwe mistige klim. Ik besloot er hier de brui aan te geven voor dag 1. Ik deed ongeveer 160km van het officiële parcours maar reed er dus (helaas) ongeveer 210. Ik had ruim 11 gereden en het was bijna 23u30, pitten in m’n tentje altijd leuk dat even te kunnen opzetten. Al vraagt het veel tijd een geschikte plek te zoeken, te vinden, tentje op te zetten,… Ik sliep in alle geval goed en snel in! 

Een uurtje of 4 later was ik m’n tentje alweer aan het afbreken. Nog wat pannenkoeken die ik van thuis al meesleurde binnen gespeeld, de koude pasta erachter en gaan maar!! Het is 4u30, trappen maar! Na een uurtje zat ik boven op een plateautje aan Loch Ma Stac. Hier was het nog mistig en hing een spookachtige sfeer, zeker met het verlaten huisje op een eilandje tussen de stenen die het parcours vormden. 

Van rijden was hier uiteraard geen sprake. Het parcours blijft verbazen: op en af maar overa nog steeds berijdbaar. Ik blijf ook nog steeds volk op rapen. Zo kom ik Alan opnieuw tegen. Samuel (onze Franse vriend) passeer ik ook opnieuw en ook enkele andere knapen gaan opnieuw voor de bijl. Het is bijna 5u bollen alvorens we kort na 9u in Contin aankomen, hier is een winkeltje dat duidelijk een traditie mee draagt in de HT. Voor mij komt deze stop als geroepen, ideaal om even stevig te ontbijten en het nodige op te slaan om de dag verder te zetten. 

Rond het bankje is het even een komen en gaan van bike packers. Ik had hier eigenlijk gisteren al willen zijn maar door de extra uurtjes was dit niet meer haalbaar. De warme kleren kunnen kort na de stof terug de zakken in want de zon is alweer volop van de partij. Een kort bosbezoek en karren maar! Het blijft heerlijk MTB'en, het tempo kan er lekker in blijven en de benen voelen goed aan. Af en toe zijn de vergezichten adembenemend en stop ik om een fotootje te maken. 

Ik heb een klein cameraatje bij en moet dan uiteraard telkens even stoppen, camera uit het hoesje, foto pakken, wegsteken en terug verder. De race modus is al even weg en ik gun me de tijd rond te kijken en te proberen iets op de gevoelige plaat te krijgen wat een poging waard zou moeten zijn de prachtige vergezichten voor het thuisfront in beeld te brengen. Bijna 4uurtjes verder kom ik in Oykel Bridge aan. Ook hier een vaste stop plek om bidonnen te vullen en eventueel iets te eten. Camelbag vol, extra colaatje en terug weg. Even de baan op en het is intussen erg warm aan het worden. Ik krijg al snel spijt van m'n korte stop want een honger gevoel overvalt me eigenlijk een beetje. Gelukkig kom ik een 15 tal kilometer verder een nieuwe kans op eten aangeboden. In Invercassley kom ik om 14u07 aan en de keuken van het lokale restaurantje sluit eigenlijk om 14u, gelukkig zit er nog een familie aan den dessert en is de lokale kok nog in de "mood" om voor mij een snelle hap gereed te maken! Jiha en dikke sjans! 

Een salade met kip en een sandwich met gerookte zalm en smeerkaas! Een kattenwasje aan de lavabo en weer veder! Het eten heeft me andermaal goed gedaan en de gas kan terug open. 30 glooiende kilometers vliegen voorbij, de rugwind helpt wel een beetje maar ze moeten toch maar gereden worden. We komen uiteindelijk op een redelijk lange, best steile asfaltklim, die me naar Corriekinloch brengt. Een snelle afdaling en opnieuw wat glooiende wegen geven we de tijd de Haribo's boven te halen. 

Die japkes geven steeds een extraatje en aangezien er toch constant gegeten moet worden altijd makkelijk op te peuzelen. Ik rij een mooi tempo, zonder te forceren maar toch komt het snot uit m'n neus, en het blijft maar komen... Alvorens Achvary te bereiken moeten we nog enkele zeer steile passages over. Ik kan lang maar niet overal blijven rijden en af en toe moet er even voet aan de grond gezet worden. Ik passeer weer een man of twee en dat doet, zelfs zonder in race modus te staan, goed. Ik kom Nelson Trees tegen, een Fransman die in Londen woont, organisator is van een bike pack doorheen Kirgistan en de eerste avond bij ons in het chaletje sliep. We naderen het keerpunt van de HT en hij weet te zeggen dat er een nog een restaurantje op het parcours ligt een eindje verderop maar dat dit zou sluiten om 21u. Het is ondertussen 20u en dat zou dus wel eens erg krap kunnen worden. Ik besluit toch even de gas open te draaien want uiteraard zou een warme maaltijd erg welgekomen zijn! De GPS track wordt snel gewisseld van "heenweg" naar "terugweg". 460km en we zijn terug binnen... De nieuwe route begint met een erg steile klim, ik moet stevig stampen om al rijdend volledig boven te komen, de klok tikt uiteraard rustig verder. Kylesku is de "place to be" en ik zie het al van ver liggen. Het enige wat ons nog van een tafeltje voor twee houdt is een meer. We moeten eerst over de brug tussen twee prachtige meren door alvorens in het vissersdorpje binnen te bollen. 

Keylesku en z'n hotelletje, als je eens geen zin hebt om te koken en een leuk adresje zoekt... Een echte aanrader. Het is ondertussen bijna 9u en het restaurant zit eigenlijk goed vol. Ik waag m'n kans en zet een voetje binnen. Uiteraard kijken de netjes uitgedoste klanten raar op wanneer ze een redelijk meurrige mtb'er zien binnen komen. De vrouw des huizes komt snel aandraven en verwelkomt me erg hartelijk! Ik vraag of ze toevallig nog een tafeltje voor twee heeft en dat mijne "partner" er nog aan komt. Uiteraard zegt ze en ze begeleid me naar een rustig tafeltje wat meer achterin! Ze komt snel aandraven met de kaart en weet precies wat we nodig hebben! Heerlijk zo een menukaart met alles erop en eraan. Een soepje, fish an chips nog wat ditjes en datjes en veel cola! Ze begrijpt ons perfect, super vriendelijk en oprecht geïnteresseerd over hoe onze trip tot nu toe aan het verlopen is. Ondertussen is Nelson ook binnen en kan onze "tète à tète" echt beginnen. We klappen wat over wat we gedaan hebben en wat we nog gaan doen. Rijden begot, das duidelijk! Na deze heerlijke maaltijd scheiden onze wegen terug, ik ben iets vroeger weg en vol goede moed ga ik er terug tegen aan. Het motortje slaat terug aan en ik kan opnieuw lekker bollen. Het parcours leent zich tot een vlotte avond rit. 

Op en af, redelijk wat baan en vlak langs de kust en uiteraard bijzonder mooi. Ik vlieg voorbij Drumbeg, hier is een winkeltje dat eigenlijk een vaste stop moet zijn. Uiteraard rond dit uur van de dag/nacht alles dicht. Niet twijfelen, rijden. Het grootste obstakel dat ik nog tegen kom is een kudde rendieren die vlak voor m'n neus m'n pad kruisen. Vol in de remmen en even genieten/bekomen van de verhoogde hartslag. Het is ondertussen 23u30 en ik begin stilaan uit te kijken naar een geschikt plekje om te slapen. Het is zeker niet koud en ik heb weinig zin om m'n tent op te zetten. In "Clachtol" staat er plots een bordje langs de weg met "ranger hut" op. Ik besluit even te gaan piepen en ja hoor een top lokatie! Even wat plek maken tussen de fosielen, schelpen, schilderijen en andere "ranger marchandies" en slapen maar. 

Ik slaap niet super best en ben na een paar uurtjes terug wakker. Ik besluit m'n boeltje maar terug in te pakken en terug te vertrekken. Het is 4u wanneer ik de de eerste pedaalslag geef. Iets meer dan 3uurtjes geslapen. Ontbijt, twee snickers, wat overschot van de muesli van gisteren morgen en wat zoute nootjes, de camelbag is gelukkig nog goed gevuld. Ik krijg wel meer en meer last van de luchtwegen, van enig herstel is uiteraard geen sprake. 

Enkele mooie passage's, waar de zon een steeds meer prominente rol begint te spelen, brengt me langs Lochinver. Een vissersdorpje waar uiteraard iedereen nog slaapt of al gaan vissen is. het is kort na 5u dus geef ze maar eens ongelijk! Ik weet dat ik stilaan in de buurt begin te komen van een tweede passage van Oykel Bridge en ik weet ook dat daar spek en eieren bij de vleet te krijgen zijn. Zonder pauze door te rijden, alles voor een "full Scottish breakfast"! 

Het is uiteindelijk na 9u als ik m'n benen onder tafel schuif! Dubbele portie voor de Schroyen aub! 4 eikes, worsten, spek, patatten, bonen, brood met home made "gelei" een grote kan thee en ne kus van de madam! Even een sanitaire stop en terug de fiets op. Wanneer ik terug buiten kom is er één ding dat me opvalt! Warm, erg warm. Het is ongeveer 3u rijden en zweten richting Ullapool. In die drie uur loop ik eigenlijk zo goed als leeg! In Ullapool is een grote supermarkt en moet ik opnieuw de nodige proviand zien op te slaan en zien binnen te spelen. Ik neem eigenlijk iets te weinig tijd daar op't gemakske even op m'n positieven te komen en rijd eigenlijk te snel terug door. Achteraf is dat uiteraard allemaal makkelijk gezegd. Het is ongeveer 14u en stilaan is de zon alles aan het geven. Ik rij een half uurtje en besluit dan even een power napje te doen tussen de schaapjes, in de schaduw in het malse gras! 

 Ff dutten tussen de schaapjes... 

Een halfuurtje even bekomen. Het maagje doet z'n best maar de super power blijft tussen de schaapjes liggen. Ik vertrek terug... het is 15u30 Wat ik echter niet weet en ook niet echt verwacht is de muur waar ik direct tegenop moet! Stappen!! Niet even, niet kort en helaas ook niet voor het laatst. Ik weet even niet uit welk hout pijlen te maken maar kan gelukkig nog wel van de wondermooie omgeving genieten! De passage waar we nu doorheen gestuurd worden heet "Fisher fields", is ongelooflijk mooi maar tegelijk ongelofelijk zwaar! 

Wanneer de zon en de maan samen de passage tussen de twee meren Dubh Loch en Fion Loch verlichten en ik net over de top kom piepen is het uitzicht onbeschrijfelijk (dus ga ik dat ook niet doen ;-)) Op en af blijft het gaan. Ik kom aan een paar huizen (Letterwee) en zie op m'n gps dat er een redelijk vlakke passage naast het meer Loch Maree aan komt. 

Ik besluit nog even door te bollen naar Kinlochwe. Ook hier kan ik zeggen "als ik dat geweten had"! 4u voor iets meer dan 15km, niet gelogen en dan nog redelijk vlak hé!! Na m'n "dutje" ben ik nog 11u onderweg voor ongeveer 55km! Het is dan ook 2u40 wanneer ik volledig scheel aankom in Kinlochwe. Ik moet ff pitten, een buskotje is m'n eerste keus, toch maar verhuizen naar een afdakje van het lokale hotel maar wanneer ik daar in m'n slaapzak lig besluit ik toch maar m'n tentje op te zetten! Damn ik ben moe! Is dit een nachtrust of een power napje 's nachts? 

Ik ben in alle geval om 6u20 terug aan het bollen. Het eerste half uur is het nog redelijk fris, not! Al snel zit ik terug te klimmen in shirt en korte broek. M'n "reserve" snackbar gaat open, voor "kleine noodgevallen" heb ik nog wat extra powerbars apart steken, enkele gaan eraan! Voorlopig nog niet direct veel ontbijt te vinden. Ik mik op Stratcarron, daar zou een restaurantje moeten zijn. Dat is er ook maar dat gaat pas in de late namiddag open. Damn!! Ik keer een heel stukje terug en ga een eindje van het parcours af om in Lochcarron een winkel te vinden.

Ik moet er geen tekening bij maken zeker maar hier worden de zakken goed gevuld! Rozijnenbrood, rijstpap, broodjes kip, marsen, snickers, water, cola, zoute nootjes, gummybeertjes, chocomelk, gingerbread AKA peperkoek! Even rustig op het gras zitten/liggen en dan terug de fiets op. Voor me zie ik plots Nelson rijden. We komen even samen maar ik moet hem al snel terug laten gaan.

Eigen tempo zoeken, zeker op technische passages zie ik hem al snel kleiner worden. De middagwarmte geeft me weer enkele raken klappen en mentaal barst de strijd ook in alle hevigheid los. 25km in ruim 3u dan begint een doorsnee fietser zichzelf al eens vragen te stellen :-). Om 15u kom ik aan in Dornie, met het toeristisch maar prachtig Eilean Donan Castle opnieuw een merkpunt op de HT. 

Wat ook een merkpunt is is het winkeltje. Het Dornie Post office doet ook dienst als supermarkt en ook hier laat ik de nodige ponden rinkelen. Ik bol nog een uurtje verder maar besluit een middagdutje te doen. Het is opnieuw erg warm en ik hoop met deze indeling van de dag iets "zuiniger" te kunnen rijden. Liggen is slapen dat is wel iets dat vast staat! Eens terug op de fiets begint er uiteraard weer een monsterlijk stukje door de highlands! Monsterlijk zwaar maar opnieuw monsterlijk mooi! Gelukkig is het weer optimaal en krijg ik op de hoger gelegen stukken zowaar frisjes! 

Ik neem nu eigenlijk constant foto's. Ik vraag mezelf even af of ik zoveel foto's neem om af en toe met een "geldig" excuus even te kunnen halthouden. Dat is het niet, ik probeer thuis uit te leggen wat voor moois ik zoal tegen kom onderweg en hoop aan de hand van de foto's m'n verhaal wat extra kracht bij te zetten. M'n vizier staat ondertussen gericht op Fort August. Twee serieuze pieken op het hoogte profiel moet ik nog over voor het zover is. 

De gedachte daar op een redelijk uur aan te komen heb ik al even laten gaan maar ik kar toch maar door. Om 2u20 kom ik in het slapende Fort aan. Ik twijfel even, hier een plekje zoeken of nog even door gaan? Ik weet niet precies waarom maar ik ga toch maar door. Er komt nu een vlak stuk aan richting Fort William en een paar goed lopende kilometers zie ik nog wel zitten. Langs het water van Loch Lochy is het anders serieus koud en vochtig. De kilometers gaan nu wel vooruit maar ik val bijna in slaap op de fiets. Zonder zwans, ik blijf zo ver mogelijk van het water weg want je weet maar nooit, al slapend een frisse duik nemen zie ik niet echt zitten! Ik begin nu echt wel uit te kijken naar een plekje om even te kunnen rusten. Ik passeerde verschillende sluiswachter huisjes, bruggen, oude treinen maar eigenlijk nergens iets geschikt. Tot 4u ben ik nog aan het bollen, dan kom ik op een bospaadje terecht waar de bladeren zachter zijn dan m'n matje! Schoenen uit, slaapzak in. 

Netje tegen de mugskes op en knorren maar. Twee uurtjes later ben ik terug onderweg! Tijdens het oprollen van m'n slaapzak komt Pete Mcnel me voorbij gereden. Gene stress, de raceknop was al lang vervangen door de survival knop. Nog 100 km, even binnen bollen dus! Ik vertrek terug en zelfs een extra onderlijfke doet dienst als extra mutsje zou koud is het nu. Het is andermaal super mooi, de eerste zonnestralen komen door de zeldzame wolkjes piepen en zorgen voor het ene "national geografic " moment na het andere. Achter elke bocht of heuvel wacht een nieuw schilderijtje, het is heerlijk bollen en de gedachte naar een nieuw "ochtend shop moment" geeft extra moed!

In Fort William vlieg ik de lokale supermarkt binnen en kom alweer buiten met een zak eten waar een gemiddeld gezin een paar dagen mee verder kan. 

Tijdens het shoppen komen daar één voor één drie Britten binnen gebold! Das straf! Het is ondertussen 9u als ik met m'n buikje vol terug het pad op duik! Van de drie Britten al snel geen teken meer, ze zijn een onderonsje aan het uitvechten denk ik en laat begaan! Om 12u kom ik opnieuw redelijk leeg in Kinlochleven. Een laatste winkeltje doen en dan de final countdown! Bwa, toch nog niet te vroeg victorie kraaien.... 

Ik ben opnieuw ruim 2u onderweg voor 10km. Op “deavils starecase” kom ik heel veel “hikers” tegen. Zij zien duidelijk hun peren en vragen zich en mij dan ook regelmatig af wat ik hier aan het doen ben met bike... in de afdaling kom ik nog eens ten val maar op wat schaafwondjes en een stramme heup na zonder al te veel erg. Ik kom stilaan in de laatste pittige stukken! Het besef dat het nu nog ff doorzetten is naar een douchke, een lekker relaxte maaltijd en bedje doet me toch wel deugd. Voor ik zover ben is het toch nog even harken! De slot kilometers verlopen terug over dezelfde paden als bij het vertrek. Een laatste hekje sluit ik achter me en dan is het binnen bollen! 

De eerder aangekomen deelnemers staan op een bike pack tochtje dikwijls mekaar op te wachten. Zo staat er toch een man of 4 met een fris pintje te wachten! Dan heerlijk douchen, eten en alvast wat nakaarten! Op tijd bedje in en proberen te recuppen! Het is woensdag avond en onze boot vertrekt pas zaterdag avond. Berten is nog ff onderweg en in tussentijd blijft het lichaam eten, rust en zakdoeken vragen. De wallen trekken langzaam van onder m’n ogen weg en de neus begint ook wat te herstellen. Het zal nog zeker een week duren eer ik iets of wat van definitief herstel begin te merken. Woensdag doe ik een ritje met de klievers. Vrijdag vertrekken we met de club naar de Vogezen voor daar de Trois ballons te rijden. Een cyclosportieve van 210km met daarin 4400 hoogte meters. Na de afgelopen week toch een vraagteken wat het daar zou worden. 

Wat de Highland trail betreft? Een zeer mooie ervaring, super parcours, door mij onderschat! De heen weg was zeer goed te rijden de terugweg bijzonder zwaar en extreem technisch. Soms een beetje te. Gelukkig kwamen er na elke extreme inspanning voldoende prachtige stukjes van moeder natuur die de fysieke inspanning ruim vergoedden. Eerder een mentale strijd dan een fiets-fysieke proef! Duidelijk en meer dan terecht dat Alan niet iedereen hier zomaar laat starten en dit zorgt onder de deelnemers ook voor een speciale sfeer. Uiteraard zorgt het parcours en het karakter van deze "wedstrijd voor een speciale sfeer. Materiaaltechnisch kwam ik op m'n carbon racemachine duidelijk in de problemen! Gepakt als een muilezel kraakte deze bij momenten onder het zware parcours! Hij deed het perfect maar ik nam dan ook nooit echte risico's! Een aangepaste bike setup even als een doordachte bepakking is hier absoluut een must! Een bredere band dan mijn allrounder (de 2,2 race king) zou vooral in de terug lus voor wat extra gemoedsrust zorgen. In extreem goede weersomstandigheden (zeker naar Schotse normen) al een pittige tocht, wat als... Voor herhaling vatbaar? Als dit de enige Bikepack toer ter wereld zou zijn, heel zeker! Nu blijft bij een gevoel over van been there done that. Langs de andere kant vind ik het bijzonder spijtig dat ik met een "vallingske" aan de start stond en niet echt vol heb kunnen rijden. Of het veel had gescheeld weet ik niet maar toch.