BeMC nr.:6

De Belgium Mountainbike Challenge staat bij mij al 6 jaar op rij op den agenda. Ik blijf hier graag fietsen en stond dus ook dit jaar aan de start. Donderdag trok ik 's avonds met Pat van Stappen richting La Roche om vrijdag te starten aan (hoplijk) drie dagen bike plezier. de laatste weken reed ik redelijk wat kilometers en de benen voelden nog niet helemaal gerecupereerd aan. We zullen wel zien waar het schip strand was het motto. Ik stond vrijdag in het eerste startvak in de open categorie. Rond mij enkele bekende gezichten en de meesten zagen al schoon bruin. Dwz dat die al redelijk wa op hunne velo hebben gezeten. In het vak voor ons de Elite, aangevoerd door Matthieuke VDP. de start in la roche is er direct op natuurlijk. Direct omhoog en redelijk lang en steil! Voor mij was het eigenlijk direct duidelijk. Geen super benen en de rest precies wel. Eigen tempo zoeken was dan ook direct de boodschap. Laten rijden of straks de rekening krijgen. Het parcours is weer wondermooi en het ligt heerlijk droog. Ik bol rustig verder en kom in een redelijke cadans. Het gevoel is niet super dus zeker niet pushen.  Ik ben uiteindelijk op de 87km met daarin 2600HM verscholen 4u20' onderweg en strand daarmee op een 66ste plek (jawadde...). Ik heb m'n eigen uiteindelijk wel geamuseerd en kan goed recuppen. Op naar morgen. Dag twee is de queen stage; 100km  3050 HM, in een heerlijk zonnetje. Op de klimmen is het zelfs echt warm!! Heerlijk mtb'en. Ik ben vandaag als aller laatste gestart en kan heel de dag volk oprapen, wel een leuk gevoel om in te halen ipv ingehaald te worden. Het gevoel op de fiets is een pak beter dan gisteren en de benen draaien eigenlijk vrij vlotjes. Een hele mooie rit waar wij als Belgen echt wel trots en fier op mogen zijn. Ik ben 5u30 onderweg en kom daarmee als 67 over de streep. Dus dan heb ik toch bijna 400 min ingehaald, hihi... Lekker relaxen aan de mobil en 's avonds op tijd de nest in. Dag drie heeft nog 75km en 2525HM in petto. Ik start opnieuw helemaal achteraan. En probeer het trucje van gisteren nogmaals. De benen worden gewoonte getrouw beter naarmate de dagen en de kilometers stijgen. Ik eindig vandaag op een 47ste plek in een tijd van 3u59'. Uiteindelijk ben ik 51ste in de open categorie en in mijn leeftijdsgroep 21ste ofzo. Afgelopen jaren stond ik hier nog op het hoogste of een ander schavotje. De 4 staat er voor bij mij, 't zal toch niet waar zijn zeker;-) Het was weer een heel leuke editie, lekker relaxed, heel mooi parcours waar ik echt af en toe de tijd nam om van te genieten. Met de Mobil op de camping, gene stress geen gedoe. Met de Pat lukt da perfect, voor herhaling vatbaar!! 

In de nieuwe tenue...

Sundern-Hagen... de logica zelve!

Na het Parijs avontuur, waar ik toch met alweer met een dubbel gevoel van terug kwam, was het weer tijd om de fietsbenen even te pimpen. In mei staat immers de BeMC alweer op het programma en wil je daar drie dagen met een goed gevoel rondrijden moeten de benen toch al wat gedraaid hebben. Veel tijd tussen het één en het ander is er niet echt dus verstandig overschakelen is de boodschap. Ik besloot sowieso te blijven lopen (slechter wordt je daar niet van) en deed nog mee aan de "polder 10 miles" op dezelfde dag dan die van grote broer 't stad. Maar daarna was het toch hoofdzakelijk kilometers maken. Een eerste kleine uitspatting was de oer klassieker, den beer van Sundern. Een mooie Duitse marathon waar we al een keer of tien deel namen. Ik vertrok met Jef en Bert richting het Duitse Sauerland om de klimbenen een extraatje te gunnen. We besloten samen te blijven en er een gezellige tocht van te maken. Ik stond dankzij de goede uitslag van vorig jaar in het eerste startvak en zag héél veel volk passeren eer de polderkluiten tot bij mij kwamen. Met de boys was het heel aangenaam rijden, hapje eten aan de bevoorrading, gene stress. Rustig bollen en af en toe eens een trapje extra geven. We waren uiteindelijk 4u42 onderweg, voor een uitslag reden we niet (66ste of zoiets) maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd met z'n drietjes! Ook belangrijk...

Met de Jef...

De Roste, de Jef en ik

De drie musketiers aan den ziel...

Marathon Parijs,

Parijs, het is een mooie stad! En wat heeft een mooie wereldstad? Een wereld marathon! Dus vertrok den deze samen met de madam voor een romantisch lang weekend naar de lichtstad! Zaterdag was het al heerlijk weer en we zaten al vroeg in de auto richting Frankrijk. Er werd op verschillende forums gewag gemaakt van de enorm lange wachtrijen aan de "expo des Sports". Ons Vicky weet daar echter wel weg mee en op een hip en knip had ik m'n startnummer op zak. We aten nog een pastatje om nadien onze air B&B op te zoeken. Erg gezellig en alles erop en eraan, meer moet dat niet zijn. Ik lag zaterdag op tijd het bed in en zondag verliep alles perfect. Goed, normaal gegeten, geen krampjes, goed gedronken allee alle reserves aangevuld. Met het openbaar vervoer naar de Champs Elysées is in Parijs zo makkelijk als een baguette vinden dus op een hip en knip stond ik in het juiste startvak. Zonder enige vorm van stress, denken we toch... Hartslag 70 in de startbox, kan hoger! Om 8u20 werden we opgang geschoten. Ik wilde rustig starten en had alle ruimte om dat te doen! Ik stond in het vak boven de 3u15 en kon gewoon m'n ding doen. Het tempo werd gedrukt maar de hartslag steeg toch bijzonder snel... Ik liep 4'30"/km, iets wat op training geen enkel probleem gaf. Ik deed de lange duurloop (28km) tegen 4'10"/km, dus verwachte ik ook hier geen probleem mee. De hartslag bleef echter te hoog en ik moest tempo terug nemen... Hoe is dat toch mogelijk dacht ik toen al? Het parcours is overigens prachtig, over brede lanen, plek genoeg. Veel volk langs de kant, ambiance en goed georganiseerde bevoorradingen. Rond km 20 begonnen de benen echter weer vol te lopen! Ongelooflijk!! Ik wist opnieuw hoe laat het was en hoe laat het nog zou gaan worden... Het parcours langs de Seine gaat af en toe gemeen op en neer maar de benen waren toch al om zeep. Op km 30 zag ik Vicky voor het eerst staan maar ik moest haar opnieuw een teleurgestelde blik toewerpen. Ze had reeds een marathon gelopen om mij te zien op km9 en 19 maar zag deze boom door het bewegende bos daar niet passeren! Deju!! De laatste kilometers werden alweer één op houten blokken en de benen waren volledig meurrig. Uiteindelijk kwam ik na dik 3u25 over de meet. Gelukkig kan ik er nog mee lachen maar eigenlijk was dit toch weer een domper. Op training top in Parijs een flop... Bittere pil maar uiteraard zijn er ergere dingen en mag iedereen die der ene uitloopt content zijn, maarja....

Voor de start... Nog vol goede moed!!