De modder"hel" van Kasterlee

Kasterlee, het blijft iets speciaal... Na de vervroegde terugkomst van Valencia was het even aanpassen. Skiplannen werden omgegooid en een werk/vakantie tripje naar Basel met Vicky werd ook gecancelled. Hierdoor was ik wat extra dagen thuis en kroop ik op de fiets. Tijdens dit eerste echte mtb tochtje sinds enkele weken had ik een goed gevoel en kreeg ik de helse gedachte om eens te polsen of er nog een plekje in Kasterlee was voor dat winterse duathlonnetje!  Ik ging er nog steeds vanuit dat er wel geen plek zou zijn maar je weet maar nooit, ter info stuurde ik toch een mailtje naar de organisatie. Tot mijn grote verbazing kreeg ik 's avonds een berichtje terug dat het geen probleem was en er nog wel een plekje vrij was... Oeps! Het was toch ff nadenken. De volgende dag, het was ondertussen 12 december, deed ik een eerste combi training en deze zou met wat wijzer moeten maken en me al dan niet overtuigen deel te nemen. 10Km lopen, 55 km Mtb'en en opnieuw een 15 lopen. Alles viel relatief goed mee, tijdens het lopen was het wel duidelijk dat de marathon nog wel ergens in de benen zat maar het besluit stond vast, Hey ho let's go! In daarop volgende weekend  trokken Vicky en ik naar de zee en deed daar nog twee stevige duurtrainingen op de mtb (tegen de strakke zeebries!). Lopen bleef beperkt tot wat loslopen op de plage! Nog een weekje tot de start, uiteraard bleef ik met een paar twijfels zitten, vooral hoe ik zou reageren na 120km mountainbiken. Bram Enkels was reeds lange tijd ingeschreven en zo trokken we zondag 22 december naar Kasterlee. Dat de weergoden ons niet super gezind zouden zijn zagen we de laatste week al van ver aankomen. Toch was het af en toe slikken onderweg naar Kasterlee en de ruitenwisser op "high speed" stond om dikke druppels te wissen!

We stonden ruim een uur voor de start op de parking vlakbij de sporthal. Nummer afhalen, box in de wisselzone, fiets laten keuren en wegplaatsen in de wisselzone en een laatste sanitaire stop. Er was zelfs ruim de tijd om wat te buurten met Ward Mertens en Gert Vaneverbroeck, twee knapen die voor hun eerste deelname aan de hel stonden.

Met Bram en Ward voor de start "the gate to hell!)

Voor mij is het ondertussen de zesde deelname en echt zenuwachtig werd ik dus niet meer, al was de spanning in de sporthal en onder de kletsnatte startboog voor deze ongetwijfeld (alweer) zware editie zoals steeds te snijden. Ik koos ervoor om met lange fietsbroek, thermisch lijfke en kort shirtje te starten, een kw leek me in deze omstandigheden geen overbodige luxe en zelfs een mutsje werd verkozen boven het "usual" Kasterlee petje. Aan de start stonden meerdere ijsberen in korte tenue te trappelen om opgang geschoten te worden... Er stonden dit jaar maar liefst 415 deelnemers aan de start, ongelofelijk! De eerste 15km gaan naar gewoonte goed, ik wou mezelf uiteraard niet forceren en liep tussen de plassen en modder door tegen de geplande  4'31"/km, ik kwam daarmee na 1u05" als 137ste binnen in de sporthal. Een dikke 5' later was ik op weg naar m'n MTB, in die 5' trok ik m'n fietsschoenen een extra shirt met lange mouw, een paar handschoenen en een bufke aan. 140 deelnemers kleden zichzelf sneller dan mij om, de rest deed er langer over. Ward stond in de kleedruimte wat met z'n schoenen te vechten en Bram zag ik ondertussen ook worstelen met schoenen, kw's en andere accessoires.  De eerste kilometer gaat nog over de baan maar dan duiken we onverbiddelijk het modderige bos in.

De eerste passage in het bos, nog redelijk proper ;-)

Het is me al heel snel duidelijk dat dit een pittig stukje modderbiken zal worden. In het bos is het bij momenten baggeren, glijden en glibberen en in de velden op de power door zompige stukken. We zullen in totaal 5 ronden moeten afleggen, goed voor bijna 115km. Indelen, eten en drinken en de fiets een beetje proberen te swanjeren. In het bos gaat het soms een paar keer kort maar pittig omhoog en door de modder af en toe technisch naar beneden. Het is nog steeds aan het regenen. Ik heb op m'n fiets een handig frame tasje bevestigd waaruit gedurende de eerste ronden voldoende brandstof moet komen die makkelijk bereikbaar is en niet ergens in een zompige achterzak verscholen zit. Vanaf de tweede passage, bij het ingaan van de derde ronde staat Karen (de madam van Bram) met mijn rugzak vol "lekkers" langs de kant en zal zij voor de bevoorrading zorgen. Voor Vicky was dit echt niet mogelijk door de Valenciaanse blessure en zat ze thuis op de Kasterlee App m'n vorderingen te volgen. Uiteraard mis ik haar langs de kant maar Karen doet een prima job en zeker in dit weer is het voor haar geen cadeau! De bidonnen worden door haar gevuld en zo verlies ik echt geen tijd aan de bevoorrading!

 

In ronde twee is het tijdelijk gestopt met regenen en het parcours wordt zelfs een beetje droog gereden. Halverwege ronde 4 trekken ze de sluizen andermaal open en het zal niet meer stoppen. Het parcours krijgt de combinatie van enkele honderden passages en de aanhoudende regen niet verwerkt en het gaat van kwaad naar erger. In sommige stukken is het echt baggeren door centimeters dikke pap. De fiets ziet af, de achterrem doet niets meer en in de laatste ronde geeft ook de voorrem er zo goed als de brui aan. Gelukkig heeft de modder in de afdalingen voldoende remmende werking en kom ik nooit in echt gevaarlijke situaties terecht. Jeroen is bij het ingaan van de laatste fietslus ook al van de partij en staat al te popelen (NOT) om me de laatste 30 loop kilometers te vergezellen.

Ik ga uiteraard nooit in het rood en de ronden lopen redelijk vlak blijkt uit de gereden tijden 1u03'38"; 1u03'47"; 1u05'56"; 1u08'54" (sanitaire stop) en 1u15'13" (véél modder). De benen voelen goed aan al krijg je na zo een lange tijd in natte/koude omstandigheden soms wel het gevoel dat een mogelijke kramp nooit echt ver weg is... Ik ben uiteindelijk 5u34' op m'n bakkie onderweg en zet daarmee een 55ste fietstijd neer, ongetwijfeld schoof ik daarmee enkele plekken in het klassement op.

 

Bij het afgeven van m'n fiets en naar binnen lopen om nogmaals van schoeisel te wisselen voelt er echter iets niet 100% in m'n linker knie. Een pijntje aan de buitenkant waar ik eigenlijk nog nooit last van heb gehad. Wasdana zou boemba zeggen, ik zeg dat uiteraard ook maar van stoppen, stappen of niet vertrekken is geen sprake. Jeroen duikt als coach mee de wisselzone in en helpt me bij het omkleden, m'n lange broek gaat uit, propere sokken, loopbroekje en KW aan.  Een pak modder in m'n carbonnen sidi's werkt serieus tegen en een snelle wissel zit er weer niet in. Ik zit maar liefst 9'35" in de wisslezone en ben daarmee 141 omkleder! Daar kan dus duidelijk nog wat aan gewerkt worden maar als je het daar moet goedmaken... Ik vertrek netjes opgekuist en proper aan m'n laatste 30 lopen.

De puinhoop in de "wisselzone"

Twee toertjes van 15km, wat kan dat geven? De knie sputtert echt wel tegen en voelt niet best aan, ik hoop het er rustig uit te lopen. Jeroen springt (gelukkig goed ingepakt) op z'n ros en voorziet me van proviand en ambiance! Het weer zorgt voor een serieuze "sfeer spons" en het is zowel voor mij als voor Jeroen soms serieus boenken tegen weer en wind. Af en toe vind ik beschutting tegen de strakke wind achter z'n brede regencape en ik probeer een tempo van 5' de kilometer aan te houden. De eerste 15 lukt met dat redelijk vlot en na 1u11' kan ik aan m'n laatste 15 beginnen. Ik besluit iets te versnellen en loop enkele kilometers 4'45"/km. Mijn knie vind dit echter geen goed idee en protesteert ondertussen nogal hevig, het tempo moet terug naar beneden. Op 5km van de meet knikt m'n knie op een modderstukje naar alle kanten en een pijnscheutje doet me besluiten rustiger binnen te lopen. Ik wil hier geen langdurige blessure aan over houden en andere plannen hiermee hypothekeren! Binnen bollen is de boodschap! De laatste ronde loop ik uiteindelijk in 1u15". M'n laatste 30km loop ik als 29ste van alle deelnemers, zeker niet slecht en ik vind het spijtig dat ik door de knie niet het volle pond heb kunnen geven. Uiteindelijk kom ik als 44ste algemeen en als 6e master 40+ over de rode loper binnen gehold. Ik kan daar enkel best tevreden mee zijn! Zeker gezien de late inschrijving en de marathon van Valencia die toch nog wel ergens in de benen zat!

Als 44ste na 9u23'53" met pijnlijke knie

Nen dikke dikke merci aan Karen en de Jeroen om me van de nodige powerfood te voorzien, ook voor hen zal dit ongetwijfeld een zware editie zijn geweest! Aan m'n nr 1 supporter die er helaas niet kon bijzijn deze keer maar die me wel vol steunde en liet doen in de weekjes tussen Valencia en Kasterlee... en na Kasterlee de nodige icepacks en Voltaren gels voorzag!! A la prochaine...

 

Marathon Valencia...

Wat doen we in de winter buiten plannen maken en dromen van warmere dagen en zonnige oorden om met de fiets door te bollen. We halen uiteraard de loopschoentjes uit de kast en dat doe ik nog steeds met heel veel plezier. Af en toe is het ff twijfelen als ik 's avonds van't werk thuis kom en een warme zetel me staat te beloeren en het buiten schemert of gewoon al donker is. Het doel was net als vorig jaar de wondermooie marathon van Valencia. Vanaf september begon ik te trainen en dat is echt met 5km "start to runnen". Rustig opbouwen is de boodschap, niks forceren en geen over belastingen "oplopen". Zondag 1 december is het zover en samen met Vicky trokken we zaterdag via Charleroi naar Valencia. Vorig jaar verbleven we daar in een heerlijke AirBNB en ook dit jaar boekten we hier ons verblijf voor een weekje. Vlotte vlucht, ff m'n nummer afhalen en een pastatje in de stad. Zondag vroeg uit de veren en een paar vaste rituelen afwerken. Om 8u30 worden we losgelaten. De organisatie is perfect en het hele pak komt op gang. 21500 deelnemers op de marathon. De brede lanen maken het mogelijk je eigen ding te doen en niemand loopt echt in de weg. Ik heb mezelf voorgenomen om deze keer echt rustig(er) te vertrekken. Ik probeer kilometers van 4'25" te lopen en pas ten vroegste na 15km te versnellen. Uit de tabel hieronder is wel duidelijk dat 4'25" echt niet makkelijk is als je met een goed gevoel loopt. Dat goed gevoel is er echter altijd de eerste kilometers en het is tegen m'n natuur om relatief rustig te lopen. Het gevoel is goed en blijft goed. Vicky staat regelmatig langs het parcour en dat geeft de nodige afleiding en stimulans. Het is ondertussen mijn 10 marathon en waar ik de vorige keren m'n benen meestal in de puin liep in de eerste helft hoop ik nu op een goed gevoel tot minstens diep in de 30 kilometers... Vanaf halverwege mag het tempo echt omhoog en het is heerlijk lopen. Ik kan een heel mooi tempo blijven lopen en ik weet dat het rond de 3u grens zal zijn als ik dit kan blijven doen. Uiteraard zijn de laatste kilometers opnieuw zwaar en kan ik echt niet meer versnellen maar met tijden van 4'04" de kilometer kan ik enkel maar tevreden zijn. Mijn garmin blijkt ergens een klein flipje te hebben gemaakt want wanneer ik over de meet kom heb ik 42,7km gedaan ipv 42,195... 500meter extra. Voor mezelf ben ik met een officiële eindtijd van 3u00'59" erg tevreden, het gevoel in de benen tijdens de marathon en de "nagatif split" (sneller tweede gedeelte) doen me erg deugd. Heerlijk. De namiddag in de zon is ook zalig, lekker in de zon op het strand genieten van een gebakken visje en wat biertjes. Maandag genieten we nog een heerlijke dag van Valencia maar 's avonds beslist de zware deur van ons appartement anders over onze week Valencia. Aan het genot komt plots een eind, de details bespaar ik, ik hoop dat de vinger van Vicky helemaal terug OK komt al is dat nu nog helemaal niet zeker. Dan is een "snelle" marathon heel relatief, beterschap aan m'n Mus!