Deuxiemme your...

 Dag 2, 294km, 3400hm 14u50 effectief gereden

We liggen vlak naast het parcours en toch slaap ik heerlijk! Heel de nacht zijn er bikers gepasseerd maar ik zat lekker in dromenland! Rond 5u30 ben ik wakker en na een snel ontbijt zit ik rond 6u15 terug op de velo! Rijden maar... na een kleine 25km ik ben dan 1u20 onderweg kom ik in Remilly-Allicourt een heerlijk bakkertje tegen 100m van het parcours. Een belegd broodje met kip, wat koeken en drinken. Er zitten nog een paar bikers van een uitgebreid ontbijt te genieten en ik zet me er rustig bij. Wanneer ik terug m’n fiets op kruip komt Manu Cartrysse de hoek omgedraaid en slaat snel het nodige proviand in. We rijden samen door en keuvelen wat. Hij heeft afgelopen nacht 1u geslapen en voelt zich nog tip top, straffe gast... nacht één bijna volledig overslaan, nie normaal. Even later laat hij me rijden, mijn tempo ligt iets te hoog en het is idd nog erg ver!! We rijden richting Verdun en zitten in een mooi stuk natuur, uiteraard is de zon al volop van de partij en stijgt de temperatuur vlotjes richting 40°C. We rijden richting Verdun en dat hier in de eerste Wereldoorlog stevig is gevochten is erg duidelijk. Het parcours gaat langs verschillende “villages detruits” dorpen die bij de slag om Verdun volledig zijn verwoest en waarvan de restanten nu nog altijd erg duidelijk zichtbaar zijn. We rijden vervolgens Verdun zelf binnen waar ik in de lokale supermarkt een uitgebreid middagmaal verzamel. 

Ik sta aan de kassa en wie komt daar binnen gewandeld? Anne Desmet, de vriendin van Stefan Maertens, parcoursbouwer van de ACT’s in België. Al snel zitten we terug op de fiets en we slaan een kort babbeltje, uiteraard laat ze me al snel rijden... het is ondertussen 15u00 geweest en ik ben vandaag 150km onderweg. Een kleine onvoorziene omleiding wegens wegenwerken nemen we er (graag) bij en met het buikje weer vol kan ik er weer tegenaan.

Volgende “geplande” stop is in Rivigny sur Ornain... op de kaart is daar vanalles, er is ook vanalles maar ook alles is dicht, echt alles! Één klein cafeetje is open en daar staat ook Sofiane Sehilli zijn bidonnen te vullen, hij is een beetje verbaasd me daar te zien en buiten een snelle bonjour kan er niet veel af, toffe gast precies... ik vul m’n bidonnen daar ook en vraag of er ergens iets te eten valt. Het vrouwtje achter de toog weet dat er nog een kebab zaak open is, uiteraard een eindje van het parcours. Ik besluit er maar voor te gaan en sta iets later aan te schuiven in een smoezelig zaakje. Het duurt precies een eeuwigheid eer die mannen mijne kebab in mekaar hebben gedraaid en toch wel een beetje met een dubbel gevoel vertrek ik terug. Het is wel nen top kebab, dat moet gezegd worden maar het is wel een dure. 40’ aan m’n broek, doemme dat hij me nu maar serieus power geeft!! Bijna 21u en 250km gereden vandaag, na alweer een mooi sundown duik ik weer de nacht in. Het is bijna middernacht wanneer ik na 295km in een klein dorpje een stalletje vind om m’n bedje in te dekken. Niet veel later lig ik weeral te knorren! Blaise sous Arzillieres heet het gehuchtje, ne scheet groot maar wel een heerlijk stalletje.

Le French Divide, le Grand Depart!

 De frenchedivide, enkele jaren terug kwam ik in Schotland organisator Samuel becuwe tegen en die maakte me warm voor dit ongetwijfeld mooi fiets avontuur. De ongeveer 150 deelnemers werden over het weekend van 8 en 9 augustus telkens met een minuut tussen, volledig Corona proof opgang geschoten vanuit Bray-Dunes, net over de grens met De Panne nog in zicht. Ik zou pas zondag vertrekken en vertrok vrijdag met Vicky alvast richting camping municipal waar de organisatie enkele plekken voor ons reserveerde. Zaterdag vertrok de grote hoop en wij hadden nog een heerlijk rustig dagje! Een betere voorbereiding kon ik mezelf niet voorstellen! 

Na een perfecte laatste nacht stond ik zondag om 6u40 op den dijk te blinken om drie minuten later te mogen starten. De zon was daar al van de partij en zou heel de dag een hoofdrol blijven spelen. 

De  eerste kilometers gaan vlotjes, we rijden onder de Belgische grens door en komen enkele erg bekende kasseistroken tegen. De wind blaast best stevig in het nadeel en ik hang eigenlijk constant in m’n tijdrit beugel. Ik rijd de eerste 100 kilometer met een vriendelijke Fransman samen om nog wat te keuvelen. Het tempo gaat iets de hoogte in, de temperatuur stijgt gestaag mee! M’n Franse compagnon laat me rijden, een korte “aurevoir, à la prochain” en ikke verder. We zijn intussen een erg vriendelijke supporter tegen gekomen met een heerlijk stukje verfrissende watermeloen en een flesje water. Hij staat er voor alle deelnemers en dit wordt door de organisatie van dit volledig selfsupporting event toegestaan. Het zal niet de laatste gulle, vriendelijke, supporterende Fransman zijn die ik tegenkom! Om 13u zit ik op de “secteur pave d’Orchies” op de kassseien tegen de wind geeft m’n thermometer voor het eerst 40°C aan, ik heb dan 150km gedaan, das tegen 26km/u... Het gaat dus bijzonder snel en technisch mountainbiken is het voorlopig nog niet. Na 170 draai ik de Trouée d’Arenberg op, ook wel gekend als het bos van Wallers. Wel in omgekeerde richting zoals de Museeuws en Boonens dat normaal doen en dus lichtjes omhoog! Blijft in de koers toch iets speciaals maar op een zonnige, zomerse, Corona zondag erg rustig! Een fotoshoot en karren maar. 

9u gefietst, het is bijna 16u, 215km op den teller...ik kom aan in het stadje Le Quesnoy, de lokale bakker moet er aan geloven, het zal niet de laatste zijn. Drank en suikers worden in het park binnen gespeeld, die 5minuutjes kunnen er wel af zeker! Vol suikers en wat extra, just in case zet ik m’n weg verder! Buiten veel zweet heeft dit voorlopig nog niet super veel gekost. Km 280, 18u45 het parcours wordt duidelijk wat technischer, kasseien worden ingeruild voor stevige bosstroken en zelfs het nodige klimwerk. Aan Val -Joly aan een vakantiepark kan ik andermaal m’n bidonnen vullen. De laatste koek van den bakker moet er ook aan geloven... we steken even de grens over en duiken zowaar België ff binnen. Kort na deze pitstop komt er mij een mtb’en tegemoet gereden. Hij begroet me vriendelijk en kent zelfs m’n naam, eerst ff verschieten maar wel grappig. Door het tracker systeem kan iedereen perfect zien wie waar zit en dus ook iedereen kennen of herkennen wanneer je ergens passeert. Hij is iedereen aan het opwachten en heeft op kilometer 290, in Virelles (een klein dorpje vlak boven Chimay) een heuse bevoorrading opgesteld... wat fruit, zoute chips en wat drank staan daar gereed voor alle FD deelnemers. Pak maar wat je wil geeft hij me mee wenst me succes en laat me rijden. 

Zo zit ik om 8u wat zoute stokjes en winegums binnen te spelen alvorens m’n weg verder te zetten. Na deze korte passage over Belgisch, rood Corona grondgebied steken we terug de grens over om voorgoed over Franse bodem te blijven rijden. De eerste avond begint stilaan te vallen, het eerste prachtige “golden hour” levert meteen prachtige taferelen op die met geen foto te vatten valt, wanhopig doe ik een paar pogingen echter met matig succes. Het is 22u als ik na 325km het dorpje Rocroi binnen bol. Uiteraard is mijnen beer redelijk aan het grommen, de lokale fritboer is voor zichzelf nog een burger aan het bakken en gooit er graag voor mij ook nog ene in z’n vet! Als hij het zelf vertrouwd zal ik het ook wel aankunnen is m’n redenering. Niks koolhydraten stapelen, ne goeien burger met ui en tomaat geeft de nodige dosis instant energie om er weer even tegen aan te gaan. Het koelt ondertussen heerlijk af en ook in het donker kan ik best nog een mooi tempo ontwikkelen. Het eerste checkpoint ligt in Charleville-Mézières op goed 365km, dit op de eerste dag ronden lijkt me een mooi doel. We zitten ondertussen in het natuurpark “Regional Ardennes” en dat voel ik. Het gaat nu pittig op en af, het kost me nog redelijk wat krachten om tegen 00u30 in Charleville aan te komen. Nog voor het CP staat nog een deelnemer op z’n GPS te loeren en vraagt me hoe het gaat. Ik zeg top en samen rijden we verder door de slapende stad richting stempelpunt. We keuvelen ondertussen wat en hij zegt me hoe goed we het wel gedaan hebben om hier na twee dagen te zijn. Ik denk ff na en geef idd toe dat we al heel goed gereden hebben om al zover te zijn gevorderd. Ik vertel maar ff niet dat ik ongeveer 24u na hem vertrokken ben en we bollen tot aan het CP. Aan zo een CP moet je je deelnemers kaart laten stempelen en daar zit dus altijd iemand van de organisatie iedereen op te wachten. Mijn nieuwe mtb buddy doet ook bij de organisatie zijn verhaal van hoe goed we al hebben gereden en dat we hier al zijn. De twee aan de overkant van de tafel kijken mekaar even aan, kijken naar mij en trekken dan Jerome, zoals hij blijkt te heten, ff dichterbij. Wanneer ze hem van het kleine tijdsverschil inlichten is het ff stil en dan schieten we allemaal in een serieuze lach. Ik moet idd toegeven het kleine detail in een poging om ieders moraal zo hoog mogelijk te houden te hebben verzwegen. Maar ik geef wel toe dat het sowieso knap is dat we hier beiden al geraakt zijn! We besluiten samen nog even verder te rijden en buiten Charleville een geschikte slaapplaats te zoeken. Het is 01u00, ik heb 16u40’ effectief gefietst, reed 368km met daarin bijna 3000Hm. Tanden poetsen doen we samen, slaapwel Jerome mon copain, a demain!

Fckn Corona zeker...

 Corona Corona Corona... het jaar 2020 zat sinds februari in een redelijk “adembenemende” houdgreep! In mei zou de Italy divide op het programma staan maar al heel snel werd duidelijk dat dit bikepack avontuur niet zou doorgaan.

Vlak voor de Corona doorbraak deed ik nog mee naar een onderzoek van enkele laatste jaars kine studenten naar de effecten van overtraining bij wielertoeristen. Simpel, een inspanningstest, twee weken meer trainen dan normaal om een overtrainingseffect te creëren en dan terug een test. Ik trainde me dus al vroeg in het jaar te pleuris maar op de afsluitende test waren er niet echt sporen van overtraindheid te vinden. Een paar studenten zagen hun theorieën een beetje de mist in gaan en ik zat alvast met een goeie basis te wachten op beter weer. Dat beter weer kwam er zeker, helaas kwam ook de Corona langs... gelukkig mochten we hier in België blijven fietsen en dat deed ik dan ook. Dat dit alleen of hooguit met twee moest gebeuren was bij de “einzelgänger” geen al te groot probleem. Met vaste buddy Jef trok ik er regelmatig op uit, nog meer reed ik alleen. Het voorjaar was prachtig, de zon was dikwijls volop van de partij en de benen goed. Ik genoot van lange ritten langs Belgische wegen die ik nooit eerder deed. Oesterdammen en andere Brabantse wallen werden ingeruild voor de vaart Dessel-schoten en de Kempische velden! Een echte ontdekking. De dagen werden langer en zo ook de ritten. Het was intussen wel duidelijk dat Italië niet zou doorgaan en ook Frankrijk waar in augustus de French divide zou starten was in geen geval zeker! Ik zat echter niet stil, lange ritten werden belachelijk lange ritten. Dit samen met het gemis aan hoogte meters bracht me ertoe om een ritje van 385km te doen. 22 april, de dag dat eigenlijk de Waalse pijl gereden zou worden stond ik na een bezoekje aan “la redoute” moederziel alleen op de muur van Hoei te blinken. Onder het motto zot zij doet geen zeer vertrok ik op 8mei om 4u40 voor een rit van 457km met daarin 3100hm. 15,5 uur effectief fietsen later stond ik terug thuis. De kilometers vlogen die maanden voorbij... de mtb werd meer en meer van stal gehaald om al “gravellend” naar de Lilse bergen te rijden of ander Belgisch grondgebied te verkennen. Ook dit bleek een ware ontdekking. Een eerste kleine bikepack kon dan ook niet uitblijven. Op 20 mei was het eindelijk bingo, tentje mee, dynamo naafje op volle toeren en gaan maar! Ik reed offroad naar de hoge venen en pikte daar in op het parcours van de bekende “raid des hautes fagnes”. 560km en 30u bike plezier, twee overnachtingen op prachtige locaties en een heerlijke zonnetje maakten dit een super trip... Na dit geslaagd bezoekje aan de hoge venen plande ik een volgende bike trip richting Ardennen om daar de “arbelate” te rijden. Op 17 juni vertrok in gietende regen op een nieuw avontuurtje. Lang duurde deze trip echter niet want in Herentals trapte ik mijn carbonnen crank in stukken en was het gedaan met de pret. In een ultieme poging om toch nog verder te geraken passeerde ik een fietsemaker en toen daar bleek dat zo verder rijden echt geen op meer was besloot ik toch nog even langs canyon belgie te passeren maar ook daar was een snel herstel uitgesloten. Deju, op één been terug naar zandvliet.... niet alle tripjes lopen zoals gepland, maar liever in Herentals dan ik pakweg Kirgizië😉!
Een nieuwe crank en nieuwe plannen. Nog steeds hopend op de french divide en gewoon omdat het een prachtig parcours is besluit ik op 11juli de ACT5 te rijden. Deze kon om gekende reden niet doorgaan in groepstart maar kan wel in ITT of individual time trail. Het is prachtig weer als ik om 7u aan de leeuw vertrek, de nieuwe crank doet het prima, de benen de rest! Het parcours is opnieuw iets gewijzigd en het weinige asfalt dat er lag is er precies uitgehaald, alweer knap werk van de boys! De benen voelen echt super aan en ondanks het alweer iets zwaarder parcours kom ik woensdag 15juli rond middernacht terug in zandvliet aan. De laatste dag reed ik nog 320 km en kwam eigenlijk echt fris in zandvliet aan. Het laatste weekend van juli, een week voor de start van de FD rij ik nog in ware “bikepack deluxe stijl” naar Bouillion waar het vrouwke op weekend is met een paar vrienden! Een tussenstop op de boerderij in Eghezee bij altijd werkende Bike buddy jef en zijn vrouwke. Na een heerlijk ontbijt en een gezellige koffie in Namen trek ik verder voor m’n laatste lange training... Suat, het is nu aftellen naar de FD die nog steeds zou doorgaan...