De modder"hel" van Kasterlee

Kasterlee, het blijft iets speciaal... Na de vervroegde terugkomst van Valencia was het even aanpassen. Skiplannen werden omgegooid en een werk/vakantie tripje naar Basel met Vicky werd ook gecancelled. Hierdoor was ik wat extra dagen thuis en kroop ik op de fiets. Tijdens dit eerste echte mtb tochtje sinds enkele weken had ik een goed gevoel en kreeg ik de helse gedachte om eens te polsen of er nog een plekje in Kasterlee was voor dat winterse duathlonnetje!  Ik ging er nog steeds vanuit dat er wel geen plek zou zijn maar je weet maar nooit, ter info stuurde ik toch een mailtje naar de organisatie. Tot mijn grote verbazing kreeg ik 's avonds een berichtje terug dat het geen probleem was en er nog wel een plekje vrij was... Oeps! Het was toch ff nadenken. De volgende dag, het was ondertussen 12 december, deed ik een eerste combi training en deze zou met wat wijzer moeten maken en me al dan niet overtuigen deel te nemen. 10Km lopen, 55 km Mtb'en en opnieuw een 15 lopen. Alles viel relatief goed mee, tijdens het lopen was het wel duidelijk dat de marathon nog wel ergens in de benen zat maar het besluit stond vast, Hey ho let's go! In daarop volgende weekend  trokken Vicky en ik naar de zee en deed daar nog twee stevige duurtrainingen op de mtb (tegen de strakke zeebries!). Lopen bleef beperkt tot wat loslopen op de plage! Nog een weekje tot de start, uiteraard bleef ik met een paar twijfels zitten, vooral hoe ik zou reageren na 120km mountainbiken. Bram Enkels was reeds lange tijd ingeschreven en zo trokken we zondag 22 december naar Kasterlee. Dat de weergoden ons niet super gezind zouden zijn zagen we de laatste week al van ver aankomen. Toch was het af en toe slikken onderweg naar Kasterlee en de ruitenwisser op "high speed" stond om dikke druppels te wissen!

We stonden ruim een uur voor de start op de parking vlakbij de sporthal. Nummer afhalen, box in de wisselzone, fiets laten keuren en wegplaatsen in de wisselzone en een laatste sanitaire stop. Er was zelfs ruim de tijd om wat te buurten met Ward Mertens en Gert Vaneverbroeck, twee knapen die voor hun eerste deelname aan de hel stonden.

Met Bram en Ward voor de start "the gate to hell!)

Voor mij is het ondertussen de zesde deelname en echt zenuwachtig werd ik dus niet meer, al was de spanning in de sporthal en onder de kletsnatte startboog voor deze ongetwijfeld (alweer) zware editie zoals steeds te snijden. Ik koos ervoor om met lange fietsbroek, thermisch lijfke en kort shirtje te starten, een kw leek me in deze omstandigheden geen overbodige luxe en zelfs een mutsje werd verkozen boven het "usual" Kasterlee petje. Aan de start stonden meerdere ijsberen in korte tenue te trappelen om opgang geschoten te worden... Er stonden dit jaar maar liefst 415 deelnemers aan de start, ongelofelijk! De eerste 15km gaan naar gewoonte goed, ik wou mezelf uiteraard niet forceren en liep tussen de plassen en modder door tegen de geplande  4'31"/km, ik kwam daarmee na 1u05" als 137ste binnen in de sporthal. Een dikke 5' later was ik op weg naar m'n MTB, in die 5' trok ik m'n fietsschoenen een extra shirt met lange mouw, een paar handschoenen en een bufke aan. 140 deelnemers kleden zichzelf sneller dan mij om, de rest deed er langer over. Ward stond in de kleedruimte wat met z'n schoenen te vechten en Bram zag ik ondertussen ook worstelen met schoenen, kw's en andere accessoires.  De eerste kilometer gaat nog over de baan maar dan duiken we onverbiddelijk het modderige bos in.

De eerste passage in het bos, nog redelijk proper ;-)

Het is me al heel snel duidelijk dat dit een pittig stukje modderbiken zal worden. In het bos is het bij momenten baggeren, glijden en glibberen en in de velden op de power door zompige stukken. We zullen in totaal 5 ronden moeten afleggen, goed voor bijna 115km. Indelen, eten en drinken en de fiets een beetje proberen te swanjeren. In het bos gaat het soms een paar keer kort maar pittig omhoog en door de modder af en toe technisch naar beneden. Het is nog steeds aan het regenen. Ik heb op m'n fiets een handig frame tasje bevestigd waaruit gedurende de eerste ronden voldoende brandstof moet komen die makkelijk bereikbaar is en niet ergens in een zompige achterzak verscholen zit. Vanaf de tweede passage, bij het ingaan van de derde ronde staat Karen (de madam van Bram) met mijn rugzak vol "lekkers" langs de kant en zal zij voor de bevoorrading zorgen. Voor Vicky was dit echt niet mogelijk door de Valenciaanse blessure en zat ze thuis op de Kasterlee App m'n vorderingen te volgen. Uiteraard mis ik haar langs de kant maar Karen doet een prima job en zeker in dit weer is het voor haar geen cadeau! De bidonnen worden door haar gevuld en zo verlies ik echt geen tijd aan de bevoorrading!

 

In ronde twee is het tijdelijk gestopt met regenen en het parcours wordt zelfs een beetje droog gereden. Halverwege ronde 4 trekken ze de sluizen andermaal open en het zal niet meer stoppen. Het parcours krijgt de combinatie van enkele honderden passages en de aanhoudende regen niet verwerkt en het gaat van kwaad naar erger. In sommige stukken is het echt baggeren door centimeters dikke pap. De fiets ziet af, de achterrem doet niets meer en in de laatste ronde geeft ook de voorrem er zo goed als de brui aan. Gelukkig heeft de modder in de afdalingen voldoende remmende werking en kom ik nooit in echt gevaarlijke situaties terecht. Jeroen is bij het ingaan van de laatste fietslus ook al van de partij en staat al te popelen (NOT) om me de laatste 30 loop kilometers te vergezellen.

Ik ga uiteraard nooit in het rood en de ronden lopen redelijk vlak blijkt uit de gereden tijden 1u03'38"; 1u03'47"; 1u05'56"; 1u08'54" (sanitaire stop) en 1u15'13" (véél modder). De benen voelen goed aan al krijg je na zo een lange tijd in natte/koude omstandigheden soms wel het gevoel dat een mogelijke kramp nooit echt ver weg is... Ik ben uiteindelijk 5u34' op m'n bakkie onderweg en zet daarmee een 55ste fietstijd neer, ongetwijfeld schoof ik daarmee enkele plekken in het klassement op.

 

Bij het afgeven van m'n fiets en naar binnen lopen om nogmaals van schoeisel te wisselen voelt er echter iets niet 100% in m'n linker knie. Een pijntje aan de buitenkant waar ik eigenlijk nog nooit last van heb gehad. Wasdana zou boemba zeggen, ik zeg dat uiteraard ook maar van stoppen, stappen of niet vertrekken is geen sprake. Jeroen duikt als coach mee de wisselzone in en helpt me bij het omkleden, m'n lange broek gaat uit, propere sokken, loopbroekje en KW aan.  Een pak modder in m'n carbonnen sidi's werkt serieus tegen en een snelle wissel zit er weer niet in. Ik zit maar liefst 9'35" in de wisslezone en ben daarmee 141 omkleder! Daar kan dus duidelijk nog wat aan gewerkt worden maar als je het daar moet goedmaken... Ik vertrek netjes opgekuist en proper aan m'n laatste 30 lopen.

De puinhoop in de "wisselzone"

Twee toertjes van 15km, wat kan dat geven? De knie sputtert echt wel tegen en voelt niet best aan, ik hoop het er rustig uit te lopen. Jeroen springt (gelukkig goed ingepakt) op z'n ros en voorziet me van proviand en ambiance! Het weer zorgt voor een serieuze "sfeer spons" en het is zowel voor mij als voor Jeroen soms serieus boenken tegen weer en wind. Af en toe vind ik beschutting tegen de strakke wind achter z'n brede regencape en ik probeer een tempo van 5' de kilometer aan te houden. De eerste 15 lukt met dat redelijk vlot en na 1u11' kan ik aan m'n laatste 15 beginnen. Ik besluit iets te versnellen en loop enkele kilometers 4'45"/km. Mijn knie vind dit echter geen goed idee en protesteert ondertussen nogal hevig, het tempo moet terug naar beneden. Op 5km van de meet knikt m'n knie op een modderstukje naar alle kanten en een pijnscheutje doet me besluiten rustiger binnen te lopen. Ik wil hier geen langdurige blessure aan over houden en andere plannen hiermee hypothekeren! Binnen bollen is de boodschap! De laatste ronde loop ik uiteindelijk in 1u15". M'n laatste 30km loop ik als 29ste van alle deelnemers, zeker niet slecht en ik vind het spijtig dat ik door de knie niet het volle pond heb kunnen geven. Uiteindelijk kom ik als 44ste algemeen en als 6e master 40+ over de rode loper binnen gehold. Ik kan daar enkel best tevreden mee zijn! Zeker gezien de late inschrijving en de marathon van Valencia die toch nog wel ergens in de benen zat!

Als 44ste na 9u23'53" met pijnlijke knie

Nen dikke dikke merci aan Karen en de Jeroen om me van de nodige powerfood te voorzien, ook voor hen zal dit ongetwijfeld een zware editie zijn geweest! Aan m'n nr 1 supporter die er helaas niet kon bijzijn deze keer maar die me wel vol steunde en liet doen in de weekjes tussen Valencia en Kasterlee... en na Kasterlee de nodige icepacks en Voltaren gels voorzag!! A la prochaine...

 

Marathon Valencia...

Wat doen we in de winter buiten plannen maken en dromen van warmere dagen en zonnige oorden om met de fiets door te bollen. We halen uiteraard de loopschoentjes uit de kast en dat doe ik nog steeds met heel veel plezier. Af en toe is het ff twijfelen als ik 's avonds van't werk thuis kom en een warme zetel me staat te beloeren en het buiten schemert of gewoon al donker is. Het doel was net als vorig jaar de wondermooie marathon van Valencia. Vanaf september begon ik te trainen en dat is echt met 5km "start to runnen". Rustig opbouwen is de boodschap, niks forceren en geen over belastingen "oplopen". Zondag 1 december is het zover en samen met Vicky trokken we zaterdag via Charleroi naar Valencia. Vorig jaar verbleven we daar in een heerlijke AirBNB en ook dit jaar boekten we hier ons verblijf voor een weekje. Vlotte vlucht, ff m'n nummer afhalen en een pastatje in de stad. Zondag vroeg uit de veren en een paar vaste rituelen afwerken. Om 8u30 worden we losgelaten. De organisatie is perfect en het hele pak komt op gang. 21500 deelnemers op de marathon. De brede lanen maken het mogelijk je eigen ding te doen en niemand loopt echt in de weg. Ik heb mezelf voorgenomen om deze keer echt rustig(er) te vertrekken. Ik probeer kilometers van 4'25" te lopen en pas ten vroegste na 15km te versnellen. Uit de tabel hieronder is wel duidelijk dat 4'25" echt niet makkelijk is als je met een goed gevoel loopt. Dat goed gevoel is er echter altijd de eerste kilometers en het is tegen m'n natuur om relatief rustig te lopen. Het gevoel is goed en blijft goed. Vicky staat regelmatig langs het parcour en dat geeft de nodige afleiding en stimulans. Het is ondertussen mijn 10 marathon en waar ik de vorige keren m'n benen meestal in de puin liep in de eerste helft hoop ik nu op een goed gevoel tot minstens diep in de 30 kilometers... Vanaf halverwege mag het tempo echt omhoog en het is heerlijk lopen. Ik kan een heel mooi tempo blijven lopen en ik weet dat het rond de 3u grens zal zijn als ik dit kan blijven doen. Uiteraard zijn de laatste kilometers opnieuw zwaar en kan ik echt niet meer versnellen maar met tijden van 4'04" de kilometer kan ik enkel maar tevreden zijn. Mijn garmin blijkt ergens een klein flipje te hebben gemaakt want wanneer ik over de meet kom heb ik 42,7km gedaan ipv 42,195... 500meter extra. Voor mezelf ben ik met een officiële eindtijd van 3u00'59" erg tevreden, het gevoel in de benen tijdens de marathon en de "nagatif split" (sneller tweede gedeelte) doen me erg deugd. Heerlijk. De namiddag in de zon is ook zalig, lekker in de zon op het strand genieten van een gebakken visje en wat biertjes. Maandag genieten we nog een heerlijke dag van Valencia maar 's avonds beslist de zware deur van ons appartement anders over onze week Valencia. Aan het genot komt plots een eind, de details bespaar ik, ik hoop dat de vinger van Vicky helemaal terug OK komt al is dat nu nog helemaal niet zeker. Dan is een "snelle" marathon heel relatief, beterschap aan m'n Mus!

Silk Road Mountain Race

Een nieuw avontuur een nieuw verslag en wat voor één? Hoe en waar begin ik aan?

Toen ik vorig jaar tijdens de Highland trail, een  bikepack wedstrijd in Schotland, aan de klap geraakte met Nelson Trees over een tocht die hij organiseerde in Kirgizië was ik nog niet direct van plan m’n koffers te pakken. Terug thuisgekomen zocht ik toch meer ff op waar Kirgizië zich ergens op de wereldkaart situeert en wat voor natuurpracht en adembenemende bergen dit land allemaal te bieden.  De interesse in deze tocht was meteen gewekt. Na maanden van voorbereiden stonden berten en ik op dinsdag 13 augustus met onze koffers gereed om via Moskou naar Bishkek te vliegen. Bishkek de hoofdstad van Kirgizië en startplaats van de tweede editie van de silk road mountain race. Na een lange zoektocht naar de juiste setup van wat en wat niet mee te nemen was het eindelijk zover.

In Biskek hadden we nog een paar dagen voor de start om de laatste details in orde te brengen en de fiets tiptop te zetten voor de start op zaterdag. Vele deelnemers waren reeds enkele dagen of zelfs weken eerder naar Kirgizië afgezakt om alvast aan de hoogte te wennen of de jetlag te verwerken. Berten en ik deelden een gezellig kamertje en de enige hoogte gewenning die wij deden waren de trappen van het hotel. Van parcours verkenning was er geen sprake, al bekeken we de papieren versie wel dagelijks... Zaterdag kwam net op tijd, de goesting om te starten was erg groot. Na enkele dagen van eten, drinken en slapen stonden de beentjes gespannen om eindelijk de eerste trappen te geven. Met ruim 130 vertrokken we om 9u voor onze ruim 1700km de pampa’s is. We vertrekken aan de vlaggenmast nabij Orto-Say om vanuit het hotel daar te geraken moesten we al een half uur stevig aan de bak. Ik stond al in't zweet en was duidelijk niet alleen die de eerste druppels al verloren was. 

Het vertrek is onmiddellijk omhoog, na de smog van Bishkek is het nu het stof dat longen extra aan het werk zet. Het pak rekt onmiddellijk uit, na twee uur worden we een eerste maal getrakteerd op een stevige regenbui! Het regenpak wordt boven gehaald en het komt er met bakken uit. Na een half uurtje is het weer droog zn ik bol verder naar de voet van het eerste obstakel op onze route, de befaamde Kegety pass.

De constante weersveranderingen zorgen ervoor dat er constant gerommeld moet worden opzoek naar de juiste kledij. Het is iets wat eigen is aan de race zal later blijken. Ik start na enkele uurtjes rijden aan de effectieve klim.

Het begin is droog en warm, het is prachtig rijden en het pad brengt me geleidelijker hoger en hoger. Opnieuw begint het zacht te druppelen. De druppels worden dikker en dikker de temperatuur daalt met elke meter die ik stijg! Op 2500 meter sta ik voor de eerste maal in “full battle dress”. Winterhandschoenen, muts, regenpak, ... the full monty. De regen gaat stilaan over in smeltende en uiteindelijk echte sneeuw. Ik zit nog niet op 3000m en vraag me af hoe het er 1000m hoger aan toe zal gaan! Ik klim rustig verder, kan overal goed blijven rijden en de wind zit mee. Ik rijd ondertussen in een sneeuwlandschap, prachtige “silky roads” om door te slingeren! Ongelofelijk, we zijn enkele uren onderweg en zitten in een totaal andere en onbekende wereld. Af en toe kom ik nog andere deelnemers tegen of zie ze boven of onder me rijden. Ik moet een eerste keer aan een bergriviertje m’n bidonnen vullen en zet snel m’n weg verder. Hoe hoger we komen hoe minder vat de koude op me lijkt te hebben. Het laatste stuk van de klim staan we een eerste keer naast de fiets. Hike a bike... duwen, trekken en sleuren aan de velo om deze over onberijdbaar of te steile passages te krijgen.

Op de top staat een ijzige wind, asap dalen is de boodschap. Van rijden is de eerste honderden dalmeters geen sprake. Het is springen en glijden naar lager gelegen stukken. Uiteindelijk begin ik terug te bollen en daal zelfs in een verwarmend zonnetje verder af. Ik daal tot 2500m om daarna direct aan een tweede klim te beginnen. Ik bevind me in de Karakol Valley en klim opnieuw naar een stuk boven de 3000m. Het schemert als ik boven kom, in de avondzon begin ik aan een afdaling die kan tellen. Het gaat snel maar het blijft duren, de temperatuur daalt mee en al snel is het pikdonker! Ik besluit een plekje te zoeken om te overnachten. Niet ver naast het parcours duik ik de graskant in, sel m’n tentje op en kruip snel in m’n slaapzak. Ik reed vandaag 213km, met daarin 4400hm en zat bijna 13u effectief op de fiets. Ik hoor nog enkele deelnemers passeren maar val toch snel in slaap. 

Enkele uurtjes later slaat de koude op m’n lijf en ben ik terug wakker! Ik haal al m’n kleren boven en slaap toch nog even verder, heerlijk in dat tentje! Het is nog maar de eerste nacht maar toch zit ik al met een vervelend hoestje.

Voor de film van dag 1: klikken, lay back and enjoy

Dag 2:

Ik ben redelijk op tijd wakker en na m’n muesli alla minute ben ik terug op pad! Het is iets voor 6 als ik m’n eerste pedaal rondstamp. Het is nog ff bollen naar Koyomkul, een klein dorpje en een eerste mogelijkheid tot bevoorrading. Het is nog vroeg en ik rol door het slapende dorpje. Ik bol stevig verder en pik wat bevoorrading op in een van de volgende kleine dorpjes... Water, cola, brood en chocolade dat is waar ik mee tot aan het eerste CP zou willen en moeten geraken... voor het zover is zal er eerst nog geklommen moeten worden. Het parcours gaat eerst geleidelijk omhoog en dan staan we plots voor een muur. We moeten opnieuw naar 3200m om uiteindelijk op een plateau aan het “Song kul” meer aan te komen.

De zon is volop van de partij en het is heerlijk bollen tot aan dat muurtje! Vanaf dan is het harken, de lucht wordt ijler met elke meter die ik stijg en ik voel de power zo uit m’n benen sijpelen. Is het de hoogte, de zon of wat dan ook. Opnieuw sta ik naast de fiets. Het duurt een hele poos eer ik boven op de top ben. Het zicht over het meer is adembenemend en ik daal snel een stuk af tot op “meer” niveau. Op het profiel zou het nu vlak zijn tot aan CP1. Het parcours blijft echter onverbiddelijk en loodzwaar op en af gaan. Uiteindelijk kom ik aan CP1 aan, in een Yurt worden we door de organisatie en een locale familie erg hartelijk ontvangen! Deze CP’s moeten de deelnemers voor een bepaalde “Cut off time” passeren, moeten ze hun “brevet kaart” laten stempelen en kunnen ze eten, slapen en wat proviand opslaan. Ik eet een paar kommetjes soep, wat brood en wat thee, vul m’n bidonnen en ben eigenlijk redelijk snel terug op pad. 395 km hebben we achter de kiezen wanneer we CP 1 verlaten, het is 18u45 wanneer ik het CP achter me laat en m’n weg verder zet richting China en CP2. We moeten eerst opnieuw terug een stuk klimmen alvorens we een lange afdaling krijgen naar lagergelegen gebieden. Vermits ik liever niet meteen boven de 3000m wil slapen zou ik liefst zo ver mogelijk dalen alvorens te slapen. De afdaling is bijzonder snel ik rijd nog 3 uurtjes tot het pik donker is en ik als dief in de nacht ergens de “grote baan” verlaat en het veld in loop op zoek naar een goede slaapplek. Ik kom van 3200m hoogte en daal tot 1700m. Ik deed vandaag ruim 230km met 2500hm erin. De temperatuurschommelingen hebben me toch goed te pakken gehad en ‘s nachts proberen m’n longen er alleen vandoor te gaan! Hoesten en fluimen ophalen houden me regelmatig uit m’n slaap. Na twee dagen ben ik eigenlijk meurriger dan verwacht en vooral de longen baren me lichte zorgen. Ik besluit zolang mogelijk te slapen en goed te rusten alvorens weer te vertrekken.

Voor de film van dag 2, klikken en slikken...

Dag 3
Het is bijna 8u wanneer voor mij dag 3 begint. Ik voel me niet best en kom erg traag op gang. Er passeren mij enkele jongens maar laat die rustig door peddelen. We komen in Baetov, een klein dorpje met enkele “winkels” waar we ons zelf van het nodige moeten voorzien om een erg lang en vooral “droog” stuk te kunnen overbruggen. Het zal meer dan 300km duren voor we onszelf en onze bidonnen opnieuw kunnen vullen. Ik pak in Baetov dus even m’n tijd om iets deftig te eten. Brood, chocolade en een heuse pot pindakaas, wat yoghurt en cola. Kurt Verheyden, een van de andere Belgen komt ook aan het winkeltje en samen rijden we rustig verder. Ik voel me niet super en laat Kurt rijden, de weg is nog erg lang en bovendien erg mooi. Genieten, rond kijken en wat foto’s nemen. Als er bovendien een paar kamelen de kop op steken wanneer ik passeer is het plaatje helemaal af.

Het blijkt de goede tactiek, ik kom terug in een goed ritme, kom onderweg na de kamelen ook de Kurt  terug tegen. Ik zit opnieuw op een erg lange klim en ik voel me terug super. Vlotjes neem ik bocht na bocht, blijf verder stijgen tot we op een hoogte van ongeveer 3500m een op een schitterend uitzichtpunt komen.

De afdaling die volgt is opnieuw een snel stuk. Eten en drinken is de boodschap, zoveel is duidelijk. Na elk dal opnieuw een klim. Pindakaas en brood houden het motortje draaiende.

Na opnieuw rond de 3500 te hebben gevlogen duik ik naar beneden. Deze afdaling is bijzonder mooi en snel! Echt genieten!! We komen nu op de baan richting grens zone waar we ons toegangsbewijs zullen moeten laten zien. Het zal me benieuwen! Voor het zover is moeten we echter nog een heel eind over een weg die me geleidelijk naar grote hoogte brengt. De wind staat bovendien erg strak en het tempo zakt terug. De grens post is uiteraard een belevenis op zich. De wind staat strak aan de poort, gewapende mannen wachten me op en erg veel zin om alweer door de lijst te gaan opzoek naar een Belg die de grenszone wil betreden hebben ze blijkbaar niet! Zoals gezegd een beleving op zich. Ik trek ondertussen m’n regenpak terug aan al schijnt de zon nog steeds. De wind is ijzig en de avond komt er weer aan. Paspoort terug veilig in de rugzak, poort open en gaan. Dit stuk niemandsland gaat over een goed stuk asfalt en de wind blaast volop in de rug. Het tempo gaat strak de hoogte in. De avond valt. Op deze weg kom ik voor het eerst in contact met enkele Kirgizische "jeugd" die de drank duidelijk ontdekt hebben. Met hun pick-up rijden ze naast me vragen vanwaar ik kom en naar waar ik ga, of ik iets met hen wil drinken en of ik geïnteresseerd ben in “witte suiker” waar ik heel de nacht van kan blijven rijden. Ik bedank vriendelijk en in een dikke roetwolk scheuren ze verder. Iets verder staan ze naast de baan, grote fles in de ene hand, klein fluitje in de andere... wat erin gaat moet er ook uit! Ik zwaai ze nog goodnight en zet m’n weg verder. Ik zit opnieuw rond de 3200m de wind staat nog steeds strak, de duisternis valt en ik zie het niet zitten om nog erg lang op deze “grote” baan verder de nacht in te bollen. Het is vroeg als ik van de baan wegdraai om me achter een beschermende rotspiek te verschuilen van wind en dronken jongeren. Tot mijn verbazing zie ik een klein oud stalletje, geen beesten in de buurt en helemaal verlaten. Ik kom stilletjes dichter en besef dat dit een top plekkie is. Droog, windstil en een prachtig uitzicht. Ik zet m’n tentje op in het stalletje en geniet nog wat van de stilte, de sterren en het uitzicht! Van dronken vrienden geen sprake meer! Al snel van ik in slaap! Vandaag deed ik “slechts” 150 zware maar uiterst mooie kilometers, daarin zaten minstens 3100hm en zat toch dik 10u in het zadel. De raceknop is ondertussen volledig naar genieten en aankomen knop gedraaid en dat is maar best zo. Het parcours is te mooi om ‘s nachts te doen, te vermoeiend en waarschijnlijk ook te gevaarlijk. De hoogte put me uit en als ik niet in zombie land wil belanden moet ik op tijd de nest in.

The movies van dag 3, klik (pedaal) ;-)

Dag 4:
Veel te vroeg ben ik wakker, om 4u10 trap ik mezelf reed op gang. Vroeg erin is vroeg eruit! Ik ben dus erg vroeg terug op de grote baan die me rond het “Chatyr Kul” meer brengt. Dit stuk van de route is voor mij een van de zwaarste van heel de route, ik begin er erg vroeg aan en in het donker, de weg gaat met enkel percenten omhoog en lijkt eindeloos! De weg stijgt maar de temperatuur daalt verder, tot -8 zie ik op m’n nooit twijfelende Garmin en m’n handen krijgen het hard te verduren. De zon blijft zich verstoppen achter de hoge bergtoppen en ik zit gevangen in hun ijzige schaduw! De eerste zonnestralen vallen schitterend naar beneden en weerkaatsen op het meer. De koude heeft me helemaal meurrig geslagen en wanneer we de weg verlaten aan een effectieve grensovergang moet ik ff bezinnen. Aan de grensovergang staan enkele oude barakken met wat ooit watervoorziening moet zijn geweest. In een barak met oude pompen en wat vaten haal ik m’n slaapgerief terug boven. Ik warm snel terug op en slaap nog even volledig in m’n slaapzak gedraaid. Wanneer ik wakker wordt lijkt dit in m’n slaaproes een wazige droom. De zon is echter van de partij en na een tweede ontbijt is de batterij terug opgeladen.

Kurt passeert me tijdens m’n ochtend slaapje en we slaan een snelle babbel. Hij neemt snel een kiekje en kart rustig verder. Ook hij heeft een woelige nacht achter de rug. We rijden nu langs een stuk niemandsland waar drie rijen prikkeldraad de grens met China aangeeft.

Het parcours gaat op en af we belanden op stukken waar we voor het eerst kennismaken met de eindeloze, kilometers lange stukken van losse steentjes en wasborden. Wasborden, een moeilijk te omschrijven fenomeen dat ontstaat door wind en regen en het overvliegen van de lokale bevolking in hun 4de hands Audi’s. Zij scheuren tegen onwaarschijnlijke snelheden over deze paden en werpen stof, stenen en een dikke roetwolk over me wanneer ze wel vriendelijk zwaaiend voorbij vliegen. Op deze wasborden verlies je alle snelheid als de power uit de benen verdwijnt en je te vergeefs opzoek gaat naar een beter bollend stuk links of rechts van het pad. Het uitzicht op het omringend landschap maakt zoveel goed en ondertussen ben ik terug onderweg in volledig zomer outfit. We flirten hier constant rond de 3600m en uiteraard mist ook dat z’n effect niet! Ik kom Kurt en enkele anderen terug tegen en heb zo toch een gevoel dat ik niet slecht bezig ben. We nemen enkele “river crossings” mee en af en toe moet ik versnellen om een paar waakhonden rond de Yurts te snel af te zijn. We dalen een stukje en lijken een aanloop te nemen om de duik naar CP2 te nemen. Deze ligt verscholen aan het schitterende Kel-Suu meer. Onwaarschijnlijk mooi wanneer je deze afdaling neemt. Ik neem aan CP2 uitgebreid de tijd om op krachten te komen en van de heerlijke soep, brood en gedroogd fruit en te genieten. De ontvangst is warm en hartelijk.

Ik zie een man of 4 vertrekken wanneer ik daar aankom maar besluit echt rustig aan te doen. Wanneer ik rond 17u terug vertrek komen ook Kurt en een Erik (de Italiaanse Bimbo Doro, van 19jaar) de Yurt binnen. Na een passage rond het meer, schieten we de lucht in, een hike-a-bike stuk van bijna 2u brengt me naar 3800m. Ik kan niet meer dan 30stappen doen en moet dan ff rusten. Dit is het ritme dat ik aan probeer te houden. Tijdens de adempauzes neem ik de tijd om even achterom te kijken, de vergezichten worden mooier en mooier bij elke stap. Gelukkig want het kost me enorm veel krachten. Kilometers maken is er niet bij, genieten van de natuurpracht des te meer. 

De afdaling die volgt is bijna even traag als de klim, volledige focus en een serieuze remmen test. Enkele honderden meters lager mogen de remmen terug afkoelen en worden de stamschoenen terug boven gehaald. Ik klauter terug naar 3600m. De avond valt en alles trekt plots dicht. Na 10’ zit ik in volledig ornaat in een sneeuwstorm! Boven op een plateau is de zichtbaarheid volledig weg, het modderige pad doet de fiets van links naar rechts glijden en ik ben gelukkig dat ik begin te dalen. De dikke vlokken modder kleven als brokken lood aan m’n fiets en vliegen me rond de oren, de sneeuw blijft naar beneden dwarrelen. Wanneer ik opnieuw enkele honderden meters gezakt ben doemt een vervallen huisje op. Geen moment twijfel ik, ik klop op de deur en duw die piepend open. Het is volledig vervallen maar biedt me opnieuw een zalige bescherming. 

Ik deed vandaag opnieuw slechts “180” km met niet overdreven maar wel zware hoogte meters. Ik was  opnieuw ruim 12u onderweg, zelfs met m’n extra stopje... Op de houten planken maak ik m’n bedje op, het zal weer een nacht worden op 3300m, ik val opnieuw snel in slaap. Na enkele uurtjes en wat geschuifel wordt ik opnieuw wakker. M’n matje blijkt z’n lucht te verliezen en ik lig op de planken. Ik val toch terug in slaap en plak er nog wat extra rust aan.

Voor de film van dag 4, klik hier

Dag 5:
Het is 6u15 wanneer ik terug aanzet. De sneeuwstorm is overgewaaid en de eerste honderden meters zijn van zulke pracht dat je meteen wakker bent en in de remmen moet een kiekje te schieten! Gewoonweg prachtig en gelukkig dat ik dit niet ‘s nachts deed!

Ik begin na een “klein” dalend stukje opnieuw aan een klim naar twee laatste grens-controle posten! Hierna duik ik naar beneden op een zeer leuke, snelle, kilometers lange mega afdaling.

Glooiende wegen brengen me vervolgens naar Naryn. Kilometers wasborden en losse stenen eindigen uiteindelijk op de grote baan richting dit grote stadje. Hier aangekomen ga ik eerst op verkenning, de hoofdstraat op en af om bij “nomad’s” ten belanden en daar een heerlijke hamburger, dumpling soep en salade binnen te spelen. Ik sla nog wat extra proviand in, bel heerlijk lang met het thuisfront en kan met een top moraal en buikje vol m’n weg verder zetten. Na Naryn gaat het parcours weer onverbiddelijk omhoog, het tempo omlaag. Traag kruip ik verder, ik probeer zover mogelijk te geraken vandaag en rijd een klein stukje de nacht in.

Ik hoor het water van een stroompje naast me en klim in de duisternis verder. Op 3200m dalen we terug een stuk, ik besluit hier m’n tentje op te slaan. Het is welletjes geweest voor vandaag. Meer dan 12u in’t zadel, 210km op den teller en 3200hm brachten me alweer een heel stuk dichter bij CP3.

De film van dag vijf is slecht een klik weg

Dag 6:
Wat een schitterende ochtend, wanneer ik wakker wordt is het al licht geworden, ff piepen uit m’n tentje waar ik gisteren gestrand ben en de omgeving is prachtig. Ik neem rustig m’n tijd en iets voor 7 ben ik terug onderweg!

Erik (de Italiaanse jonge God) passeert me net voor ik vertrek. Het parcours zou me vandaag naar de 4000m moeten brengen en vervolgens een lange afdaling naar CP3. De klim naar de 4000’er is eindeloos. Ik speel enkele malen haasje over met het eerste duo in de race, Scotti en Ernie Letucha. Dan eet ik eens en halen ze me terug in dan kleden zij zich om en passeer ik hen weer. Zo bollen we heel de dag verder op en af, 2 meter naar boven, 1 naar beneden er komt geen einde aan! Het blijft prachtig maar zwaar bollen.

Naar het einde van de klim stijgen de percentages mee, de hoogte meter klokt af op 3800 en wat meters. Ik kom op een soort plateau terecht van onmiddellijk naar beneden duiken is nog geen sprake.

Opnieuw trekt alles boven me dicht en ik besluit voor alle zekerheid m’n “battle dress” snel aan te trekken. Plots staat Kurt terug voor me. We wisselen snel wat woorden maar we zien de bui al hangen! Hij vertrekt alvast... het is nu ff een race tegen de weergoden. De afdaling naar Issyk-kul meer en CP3 is bijna 50kilometer en als je vanop 3800 naar 1800 duikt kan je dat best in droog weer doen. De afdaling is super! Breed en bijzonder snel.

Ik kom terug bij Kurt en samen dalen we verder. Het begint te druppelen, te regenen en uiteindelijk te gieten! We vlammen verder, opzoek naar de beschutting van CP3. Na 9u op de fiets, 170 op de teller en opnieuw 1800hm achter de kiezen bollen we het tot checkpoint omgebouwde guesthouse binnen. Het regenpak heeft vandaag andermaal z’n nut bewezen en ik kom droog maar onder een dikke laag modder binnen. De fiets en vooral de kopserie sputterden vandaag maar gaven geen krimp! De kilometers wasbord en de modderafdaling vragen veel van het bakkie maar plooien doet hij niet! In het hotel zit Luca, net binnen en komt ook Kurt vlak na mij binnen. We kiezen voor de warme douche en de full option maaltijd te gaan boven de optie nog een uurtje of twee verder te bollen en dan zeiknat in de kant te belanden. En zo lig ik na 160km 1700hm en 9u op m’n ros te hebben gezeten proper gewassen in een warm bedje in CP3.

De vrouw des huizes laat de kans van haar leven liggen en gedraagt zich niet echt super vriendelijk en is vooral bezorgt om haar ex-Russisch “prachtig” Sovjet interieur en we zijn dan ook vroeg uit de veren om onze weg verder te zetten!

klik voor dag 6 in pop corn modus

Dag 7
Na het hotelletje en de luxe terug de wildernis terug in. We beginnen langs het meer en al snel zit ik in m’n t-shirt te klimmen. We gaan van 1800m naar 2600 om na wat gebrabbel (lees 30km of zwaar op en neer gedoe) terug naar 1900m om in Bakonbaev een groter stadje tegen te komen en ons daar opnieuw van al het nodige te kunnen voorzien. Yoghurt, brood, chocolade en cola, Snickers en m&m's! Ik geniet andermaal van een belleke met het thuisfront en kan vol goede moed richting 4000m. Dat betekent eigenlijk meer dan 2200 hm klimmen. Goed voor bijna 60klim kilometers. Het begint rustig en bijzonder warm maar gaande weg moet ik meer en meer kledij aanschieten, voldoende eten en drinken en genieten van het prachtige parcours! Ik kom op een soort richel waar het zicht andermaal onbeschrijfelijk is. De donderwolken die boven me verschijnen zijn even onbeschrijfelijk. Een onweer op bijna 4000m, tis eens iets anders. Ik klim door vermits dit eigenlijk de enige optie is. Enkele honderden meters hoger breek ik zelf door een wolken dek en zie zonnestralen door de sluiers priemen. Dit is een tafereel dat voor mij één van de mooiste ooit op m’n fietske is.

Ik ben dan ondertussen al wel terug aan het wandelen maar dit is zo mooi!! Sommige passages zijn ronduit levensgevaarlijk en vragen alle aandacht, ook dit hoort erbij maar hier kan ik me echt geen misstap veroorloven! Boven is het ff uitblazen, genieten en terug verder. De dag is alweer een heel stuk opgeschoten en de afdaling is ook weer eentje om in te kaderen! Technisch en dus niet erg snel maar op elke hoek en achter elke bocht een nieuw schilderij!

Ik zak verder af tot de steile afdaling overgaat in zacht dalende lijn... de wind vanachter en volop naar beneden, gas open en wat kilometers maken. Alweer valt de avond en ik trek wat warme kleren aan, steek wat brood in m’n mond en kijk wat rond. Ik weet dat ergens op het parcours de mogelijkheid bestaat andere rijders in tegengestelde richting tegen te komen. In de verte zie ik ook iemand komen. Traag maar gestaag kruipt deze tegen de wind verder omhoog mijn richting. Meer en meer begint deze “eenzame fietser” de contouren en de looks van Berten te krijgen. In de “middle of nowhere”, midden in de pampa’s en midden in ons avontuur vallen we mekaar in de armen en dollen wat in de ronde. Super momentje dat in alle geval maar 5’ later zetten we beiden onze weg verder! Ik kar nog een uurtje of twee verder en besluit vandaag na 135km, 3500hm en bijna 12u stampwerk m’n tentje op te zetten en m’n matras niet op te blazen... het is ondertussen beginnen regenen maar lig lekker droog naar het getik op m’n tentje te luisteren.

Dag 7, in beweging duurt maar even.

Dag 8
Het regent nog als ik voor het eerst m’n oogjes open trek. Ik draai me nog ff om en snoes nog wat verder...
Ik eet wat en het mindert duidelijk met regenen, inpakken en weg wezen, er moeten eerst nog wat hoogte meters gewonnen worden voor ik aan bijna 90km dalende kilometers kan beginnen.

Dalend maar daarom niet minder pittig en af en toe gewoon recht omhoog. Tempo zoeken is moeilijk zeker wanneer de wasbordjes kilometers lang mens en machine tot het uiterste drijven. De omringende landschappen blijven verbazen en non-stop komen! Na enkele uren stoempen komen we aan het “intersection café”. Dik 180 km na de laatste bevoorrading kan ik de bidonnen nog eens vullen. De gebakken vis van de standjes daar ruikt zo heerlijk en ik laat me verleiden! Een heerlijk vet visje met een homp brood kan echt wel smaken! Zelfs in een quinten Tarantino setting!

Na de vis bol ik verder richting Kochkor. Zelfde taferelen als in andere iets grotere stadjes! Bevoorraden, eten, drinken en ff bellen en hopla verder Kockor buiten rijden is opnieuw volop tegen wind en in stijgende lijn! Wasborden alles erop en eraan.

Ik weet dat ik richting een bijzonder zwaar hike a bike stuk steven maar kar rustig verder. Eens meer uit de vallei, op hoogte en in de bergen valt de wind wat weg. Ik bol de duisternis in en beland in het donker op de hike a bike sectie. In het donker is hier eigenlijk geen beginnen aan en ik besluit opzoek te gaan naar een slaapplekkie! Niet altijd simpel op 3200m maar ik vind na wat draaien en keren een plekje tegen een rotswand dat toch redelijk vlak is. Tentje opzetten en pitten maar!! Ik deed vandaag in 11u, ruim 190km en dik 2200hm.

Dag 8, you tube, platten tuub, klikken

Dag 9
Het uitzicht wanneer ik m’n tentje open doe, fantastisch. Het zonnetje is al van de partij en ik kan rustig ontbijten! Plots komt Luca voorbij en we slaan een kort babbeltje hij zet z’n weg verder en ook ik loop niet veel later naast m’n fiets voor enkele uurtjes wandel, trek, sleur en duwwerk.

Boven ligt een dik pak sneeuw en de eerste honderd meters ben ik meer aan het glijden dan aan het rijden. Ik heb op heel m’n trip nog geen overdreven risico’s genomen en ben ook nu niet van plan deze te nemen. Luca heeft een perfect spoortje getrokken en ik kan dit prima volgen. 

De afdaling begint nu wel te bollen en ik kan vlot kilometers maken, de moraal is toppie de beentjes goed en ik kan beginnen aan de volgende twee puistjes op het profiel! Deze twee puistjes blijken echter serieuze klimmen te zijn, samen goed voor 1700hm. Het is opnieuw erg warm aan het worden, het einde komt stilaan in zicht en ik ben eerst nog echt van plan om in één ruk binnen te komen. Op de tweede van de “peanut butter” klimmetjes begint het anders al te dagen dat dat niet simpel zal worden. Een super snelle afdaling doet me anders wel deugd en ik pik onderweg nog 4 vette in olie gebakken soort pannenkoek mee. M’n bidonnen nogmaals gevuld en dan verder. De avond valt alweer snel, ik sta voor het laatste obstakel van de race. Een klim van ruim 100km zal ons van 1300m naar opnieuw een hoogte van 3900m brengen! Daarna zal het in dalende lijn naar de finish zijn! Gelukkig kan ik in één van de laatste dorpjes nog een laatste keer m’n reserves aanvullen. Nog enkele repen chocolade en we kunnen er weer tegen. Ondertussen heb ik m’n winterplunje weer aangetrokken en met een zakje chips in de hand vervolg ik m’n weg. De achterlichtjes staan op full power, want we vertrekken eerst nog op de baan. Deze gaat langzaam over in een hobbelende weg en uiteindelijk een langzaam stijgend pad. Ik kan eerst nog vlotjes blijven rijden maar dan voel ik toch weer de drang om m’n tentje op te zetten en de rest van het parcours voor morgen in daglicht te bewaren. Ik ben vandaag opnieuw zeker 15u onderweg geweest, deed slechts 150km en ongeveer 3000hm. Slaaptijd...

Dag 9, traag aan het bewegen...

Dag 10:

Er staan vandaag nog 110km op het programma. De grote finale!! Ik sta op en voel m’n maag redelijk protesteren. Ik werk de nodige brandstoffen binnen, plooi m’n boeltje bijeen en vertrek. De klim kan eigenlijk opgedeeld worden in twee stukken. Een zwaar en een heel zwaar stuk! De kilometers gaan echt tergend traag voorbij, voor elke hoogte meter die we op dat eerste stuk maken doen we er een halve terug naar beneden. Je schiet dus maar niet op. Gelukkig blijft de omgeving wondermooi! We passeren een paar wilde stromen waar ik tot een stuk boven kniehoogte onder water sta! Dan draaien we de vallei in waar de uiteindelijke pas zal genomen moeten worden! Kilometers kan je hier naar een overgang zoeken en in de verte kijken! Het is prachtig maar ook eindeloos! Van fietsen is op de meeste stukken nu geen sprake meer! Of te steil of het pad is door een lawine in een hoop stenen veranderd. Een “landslide” is wat mij betreft een erg duidelijke omschrijving! Ik ben dan ook uren onderweg op wat ooit een weg moet geweest zijn! Van enige weg is duidelijk geen sprake meer en met m'n hart in het ene en m’n fiets in het andere klauter ik soms werkelijk naar boven! Op de top staat een groot bord waar we uiteindelijk heen moeten. Ik stop af en toe om op adem te komen, van het uitzicht te genieten, iets te eten, een foto te nemen of om op het parcours te vloeken!

De gedachte dat dit de laatste loodjes zijn geeft me een dubbel gevoel, blij dat ik er bijna ben en tegelijk spijt dat het avontuur er bijna opzit! De drang om binnen te bollen wint toch, een douchke, een bed, warm water, simpele kleine dingen... de aanhouder wint altijd en na enkele uren kom ik de top over! Een dal achter latend een volgend voor me! Het dal voor me is echt het laatste! De afdaling die volgt is er één waarvoor we gewaarschuwd werden en al snel blijkt waarom! Het gaat bij momenten niet veel sneller dan de klim! Landslide na landslide volgen elkaar na elke u-turn in sneltempo op. Ook hier komt uiteindelijk een eind aan, toch blijft deze afdaling het uiterste van de fiets en mezelf vragen! Erg technisch blijft het concentreren tot de laatste meter! Dan komen we op de verlossende grote baan en is het echt binnen bollen. Nog 15km en dan zit het er echt op!

Ik was vandaag nog bijna 9u onderweg voor de 110km en deed nog 1700 hoogte meters. Na 9 dagen, 9u en 55 minuten kom ik als 7de finisher het resort binnen gereden! Ik voel me toppie, heb tot de laatste kilometer kunnen genieten, geen zadelpijnen, nooit als een zombie gereden, maximaal van de natuurpracht kunnen genieten, geen mechanische problemen, geen fysieke of lichamelijke problemen. De longen hebben zichzelf na de eerste moeilijke dagen zelfs een beetje teruggevonden.

De dagen aan de aankomst verliepen zoals ik me alleen maar kon wensen. Lekker rustig aan het water, prima eten en goei gezelschap! Kurt had met een combinatie van lichamelijke en accu problemen vroegtijdig de strijd moeten staken en stond me met een biertje op te wachten. Met het eerste duo van de race Scottie en Ernie, kwam ik bijzonder goed overeen, zeker na het nuttigen van onze dagelijkse portie vodka en gelato! Met Luca, die kort na mij binnen kwam en waarmee ikzelf op een zelfde golflengte zat, niet enkel tijdens maar ook na de race. Samen trokken we regelmatig de stad in opzoek naar lekkers! Ik kon de voortgang van Berten perfect volgen en was erg tevreden toen ook hij veilig en wel donderdag avond kwam binnen gebold!

Vrijdag kwam Bjorn devogaelere erg knap binnen gereden. Enkel Rudy die als duo aan dit avontuur was begonnen gaf er wel erg vroeg de brui aan en hebben we niet meer terug gezien. Iedereen heeft z’n eigen verhaal, z’n hoogte punten maar ook zeker z’n diepe donkere dalen. Ik ben m’n lichaam erg dankbaar dat het me zulke mooie momenten kan geven, op grote hoogte sputterde het af en toe maar wist zich toch te herpakken! Dankbaar dat m’n fietske andermaal de pijnbank wist te trotseren (maar worden ze daar niet voor gemaakt?) Het dankbaarst ben ik nog m’n vrouwtje, m’n muske! Op dit moment hang ik hoog in de lucht en ben opweg naar haar, m’n huis en m’n thuis! Na bijna 3 weken mis ik haar en kijk ik uit naar een kusje!! Maar vooral alles ervoor, de vele dagen op de fiets als training, vroeg het bed in, nog vroeger eruit om muisstil buiten te sluipen opzoek naar meer kilometers! Een tentje, een lampje een slaapzakje een ditje en een datje de laatste maanden lag er bijna dagelijks een cadeautje voor de deur! Dikke merci voor me te volgen op m’n avonturen, m’n dromen!
De natuur was prachtig, de yurts spraken tot de verbeelding, de honderden wilde paarden, wilde rivieren en schitterende landschappen kunnen door geen film of foto weergeven worden! Laat staan een geschreven tekst!! Van de 137 starters zullen er slecht 71 de finish halen! Ik ben een van de gelukkigen!! Silk road, merci!!

Dag Finish in beweging... 

Voor de filmpjes op Youtube klik op de links hieronder
Dag 0
Dag 1
Dag 2
Dag 3
Dag 4
Dag 5
Dag 6
Dag 7
Dag 8
Dag 9