Nog een chimayke aub...

Zondag 10 augustus 2014. Waarschijnlijk door frank deboosere aangekondigd als de slechtste dag van de afgelopen zomer. Weercode "orange", iedereen binnen blijven, wateroverlast, onweer... Dus wat doen we, ne Mtb marathon uitkiezen en vertrekken!! Ik reed zaterdag al richting Chimay. Het was heel de dag zonnig geweest en na een "roos" dagje in hartje Antwerpen reed ik 's avonds nog richting Chimay. Zondag was het vrij starten tussen 7u en 10u30 dus absoluut no stress. Iets na 8 vertrok ik voor mijn 100km. De afgelopen weken werd er naast het genot van een heerlijk weekendje zee ook nog deftig getraind en de benen voelden al voor de start goed aan. Van het voorspelde hondeweer voorlopig nog geen sprake dus ook de moral zat goed. Al van bij de start zitten alle afstanden samen en is het af en toe aanschuiven. We deden de eerste kilometers redelijk wat asfalt en tegen de wind was het af en toe boksen in de open vlaktes. De passages in de bossen lagen al met al nog vrij droog en het tempo kon strak gehouden worden. Regelmatig eten en drinken lukte perfect en de kilometers vlogen voorbij. Het parcours bleef nu langer de bossen in en het asfalt maakt plaats voor zompige, zuigende, glibberige modder passages. Het tempo zakt wat maar de benen voelen sterk aan. Het voordeel bij een vrije start, het is ieder voor zich. Het nadeel: het is ieder voor zich... Je weet eigenlijk nooit of je echt goed bezig bent! De 100 km is de langste afstand en op vele stukken rijd je moederziel alleen. Het regent af en toe en het blijft vettig en word steeds vettiger. Rond km 50, na een afdaling waar de zichtbaarheid door opspattende modder en ander vocht nihil is mis ik een pijl! Het duurt enige tijd voor m'n fout helemaal doordringt en het kwaad is geschied!! Miljaar, terug... Volledig mijn fout of Paulus de boskabouter is met m'n kl... aan het rammelen! Deju... Kostbare tijd gaat verloren en daarmee ook een beetje van de "feelgood feeling" waarmee ik rond reed. Even rustig blijven en dan de kraan terug open. Er worden toch meer hoogte meters dan verwacht verzameld en een beetje doseren is toch wel de boodschap. De modder, gladde stenen en wortels en soms pittige klimmen doen hun werk, eten en drinken om de motor draaiende te houden vragen de nodige aandacht. Op km 70 staat de 4 de bevoorrading, ik sla deze over en volg de pijlen voor de 100km tocht. Na een km of twee valt mijne frank, ik ben hier al geweest!!!! Ik draai onmiddellijk terug en aan de bevoorrading blijkt idd dat ik (opnieuw) de verkeerde weg koos! De mannen zien daar idd de onduidelijke bepijling in en verontschuldigen zich. Bij mij breekt er toch een klein veertje, ik raap (tussen de modder) toch nog een beetje moed bijeen en trek den boel terug in gang. De verschillende afstanden zitten nu terug op hetzelfde parcours en af en toe zit ik gevangen achter dees mannen en vrouwen die de singeltracks op een iets "toeristischer" tempo afglijden zoals ik van plan was te doen. Iedereen heeft betaald en ik vraag steeds beleefd of ik mag passeren wanneer het mogelijk is. Zo gaat opnieuw wat tijd verloren en ik voel een goed klassement steeds verder en verder weg glijden. De stukken waar het gaat draai ik de gas volledig open en de benen blijven hun werk doen. Na 4u45 heb ik de 103km erop zitten, gemiddelde snelheid (op de Garmin) 21,3 en 2030hm. Ik eindig uiteindelijk op een, rara... Derde plek, again. Tweede was zeker mogelijk geweest als... Vierde natuurlijk ook als... Wie zal het zeggen!!