Trois Ballons!

Een dikke week na ons tripje naar Lanzarotte vertrokken we alweer met de mobil richting de Vogezen. Vorig jaar reed ik daar een eerste keer de cyclo "Les trois ballons" en dat was me toen eigenlijk best bevallen. Dit jaar vroeg Bert vd Wouwer, alais de Roste, of ik geen zin had om die nog eens te rijden en zo geschiedde. Vrijdag vertrokken we naar Luxeuil les bains waar zaterdag de start gegeven werd. Na de chaotische start van mijn eerste deelname wilde ik nu proberen in een mooi groepje mee te bollen. Ik stond, na mijn goede prestatie van vorig jaar, in het eerste vak en kon vlot mee vertrekken. Het parcours van vorige  edities werd helemaal aangepast en de eerste 14km liepen over redelijk vlakke, brede wegen. Alles klitte hierdoor samen en er werd behoorlijk snel en gevaarlijk gereden. 

Ik was dan ook meer dan tevreden toen we eindelijk konden klimmen. Het ging hier in paar erg pittige knikken richting Faucogney en het pak werd één lang verbrokkeld lint. Ik moest m'n eigen tempo zoeken want er stond nog teen en tander op het progromma. De verschillende klimmen volgende elkaar snel op en de vlakkere stukken probeerde ik in een groepje te doen. Dat lukte best aardig en zo kon ik vrij fris aan de langste klim van de dag beginnen. Beneden aan de Grand Ballon besloot ik m'n tempo op te trekken en reed ik weg uit m'n groepje en dan van groepje naar groepje. Goed voor de moral natuurlijk wanneer je constant volk kan oprapen. Ik bleef de rest van de rit m'n eigen ding doen, meestal alleen, af en toe in een groepje. De laatste twintig leken op het profiel redelijk vlak maar dat sloeg toch redelijk serieus tegen. Nog een paar serieuze muren lagen daar op ons te wachten en er rolden nog enkele lijken uit de kast. Uiteindelijk bolde ik na 7u09' over de meet. Ik eindigde daarmee op een 60ste plek, ikke tevreden en redelijk meurrig! Lekker op het gras wachten op de vrouwkes en de Roste en ondertussen al een pastake binnen spelen. Het was behoorlijk warm geweest en dat was duidelijk te zien aan de binnen komende sportievelingen! Ik vond hem in alle geval lastiger dan mijn eerste deelname maar opnieuw erg leuk rijden. ' s Avonds nog een pizzake met z'n gevieren en dan moe maar voldaan de nest in! Nog nen extra dikke merci aan de vrouwtjes die ons met den otto volgenden en zo voor de nodige bevoorrading zorgden! 

's Zondags reden ons Vicky en ikke door richting "Ronde van Zwitserland" om daar de echte profis een weekje te volgen. Ik deed het daar zelf rustig aan, af en toe een stukje van een bepaalde rit en 's vrijdags de koninginnen rit. Goed voor dik 200km en bijna 4000 Hm, ik kon nog net uit de greep van het peloton blijven. De week na de ronde reden we terug naar Graübunden, de streek bijna tegen de Italiaanse grens an waar de +3000ders dicht tegen elkaar liggen. Ook daar deed ik nog een paar mooie ritjes en wat mooie wandelingen. Heerlijk relaxen en even de boog ontspannen...

Onderweg in Graübunden, niet slecht die bergskes in de zon!!