Dus, de marathon...

Vol goede moed stond ik zondag in het startvak, achter de "pacemakers" voor een tijd van 3u te halen. Om 9u werden we opgang geschoten. Het vertrek ging vrij vlotjes, in Antwerpen start niet heel veel volk dus van enig gedrum is er geen sprake. Na een kilometer of duiken we de konijnenpijp in, een tunnel onder de schelde. We gaan van linker naar rechter oever om daar na 42km op de grote markt aan te komen. In de tunnel gaat het tempo sterk omhoog, het pittig naar beneden lopen doet de koude benen duidelijk geen goed en tegen dat we beneden komen ben ik reeds voor een groot stuk verkramt. Het naar boven lopen gaat veel trager en in de groep blijven is nog geen probleem. Eens terug buiten voel ik me al niet te best, als je na 5km de benen al voelt op een marathon dan weet je dat je niet goed bezig bent... Op de schelde kaaien staat Vicky met de fiets te wachten om me verder te begeleiden, ook haar ontgaat het niet dat het verkramt lopen is. Het gaat echt slecht, in het kopje begint het ook slechter en slechter te gaan en ik begin me er dan al stilaan van bewust te worden dat een "toptijd" héél moeilijk zal worden. Het gaat van kwaad naar erger, we lopen tegen 14km/u gemiddeld, en ik moet de groep stillaan laten gaan. De benen zijn nu volledig verkramt en van vlot lopen is al helemaal geen sprake meer!! Na 15km zakt het tempo, de moraal is helemaal weg en ik stop om even te stretchen en te redden wat er te redden valt. Niets dus... Ik zet me op een muurtje en zit daar een paar minuten voor me uit te staren en probeer daar al te achterhalen wat er fout is gegaan. Vicky weet uiteraard ook niet wat te doen en steunt me toch in het besluit verder te lopen. Ik trek me terug opgang, slenter een beetje voort en hoop op beterschap in de komende kilometers. Intussen komen andere lopers me langs alle katen voorbij, de moraal is nu helemaal weg! Het vervolg is simpel... Het is geen marathon maar een marteling. Alles doet zeer, de focus is helemaal weg en het eten lukt me ook niet meer. Een paar keer denk ik alsnog aan stoppen maarja wat lost dat op. Uiteindelijk kom ik strompelend op de grote markt aan in een tijd van 3u32!!! Gelukkig is m'n vrouwke daar om alles te relativeren en me te steunen! De weg terug naar linkeroever is lang, zelfs met de tram! Ik ben diep geweest om uit te lopen en zit toch nog geruime tijd diep na één van de zwartere dagen in m'n "sportieve carriere". Ik lig uiteraard lang wakker om de oorzaak van de misser te achterhalen. Ik denk nog steeds dat de week voordien niet meer lopen voor mij één van de hoofd oorzaken is, samen met het te gefocust achter de "pacemakers" te lopen. Gewoon m'n eigen ding doen, rustiger vertrekken en dan versnellen. Langs de andere kant ging op training alles perfect tot... In alle geval wat er ook van is, het zal niet m'n laatste marathon geweest zijn, dat weet ik nu al! Hopelijk wel die met het slechtste gevoel, slechter kan echt niet!! Mercie aan de supporters, vooral m'n vrouwke maar ook ons vader en z'n madam en... mijne coiffeur, zeker na zijnen blauwe chimay en de peptalk in zijne stoel!!